هله ای دل ، به سما رو
              به چراگاه خدا رو

به چراگاه ستوران، چو یکی چند چریدی؟

#مولانای_جان

بیا ای یار لعلین لب
          دلم گم گشت درقالب

دلم داغ شما دارد ،یقین پیش شما باشد


#مولانای_جان

چونکه خیال خوش دمت
    از سوی غیب در دمد

     ز آتش عشق برجهد
      تا به فلک زبانه‌ای

#مولانای_جان

درویش "دل" را از غیرِ حق خالي مي دارد
روزه ي درویش سالي یک ماه نیست ،
او همه روزه از غير محبت ِحق ، روزه دارد .

#ابوسعید ابوالخیر

*انا نحن نزلنا الذکر... هم در قرآن است ،
اما از دیده نامحرمان در حجاب است
که ؛ و انا له لحافظون....

* آ ۹ الحجر

#عین القضات همدانی

و دل،
دل نباشد تا شکستگی در وی پیدا نشود



شیخ محمود شبستری

لیسَ مِنّی قَلْبٌ إِلَیْکَ مُعَنَّى
    کُلُّ عُضْوٍ مِنِّی إِلَیْکَ قُلُوبُ

تنها دلم نگران تو نیست،
همهٔ اجزای من در هوای تو
دل شده‌اند


#شبلی

بهشت همان جایی‌ست که در آن حضور کامل داریم و می‌دانیم کسی ما را نخواهد میرانْد،
جایی که در آن دلی گشاده به‌سان آسمان داریم که هیچ‌کس آن را به آتش نخواهد کشید.


#کریستین_بوبن
.

حیرانی...

#شهرام_ناظرى
#ابوسعید_ابوالخیر
.

خداوندا!
اگر تو را از خوفِ دوزخ می‌پرستم، در دوزخم بسوز،
و اگر به امیدِ بهشت می‌پرستم، بر من حرام گردان،
و اگر برای تو می‌پرستم، جمالِ باقی از من دریغ مدار.

#رابعه‌ی_عدویه
.

یکی محجوب به زهدِ خویش است ،
و دیگری محجوب به عبادتِ خویش ،
و دیگری به علمِ خویش .

و بهشت حجابِ اکبر است !

زیرا که اهل بهشت به بهشت آرام یافته اند ،
و هر که جز به حقّ به چیزی آرام گیرد ،
در حجاب است ...

#شیخ بایزید

‌من این حروف نوشتم چنان که غیر ندانست
تو هم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی

#حافظ

از شهاب الدین سهروردی نقل است ک
بایزید بسطامی می گفت :
هیچ کس بر من چنان غلبه نکرد که جوانی از بلخ مرا گفت : یا بایزید زهدِ شما در چیست؟
من گفتم چون بیابیم بخوریم و چون نیابیم صبر کنیم.
گفت: سگان بلخ همین صفت را دارند

پس من گفتم : زهدِ شما در چیست ؟
گفت :
ما چون نیابیم صبر کنیم و چون بیابیم ایثار کنیم

بازآفرینی تخت جمشید

نه مرا خواب به چشم و
نه مرا دل در دست ...

چشم و دل هر دو
به رخسار تو آشفته و مست!

امیرخسرو_دهلوی

مکن فاش این سخن‌ها همچو حلّاج
بیاویزندت از دار، ای عراقی

#فخرالدین_عراقی

اشاره است به بر دار کردن حسین‌بن منصور حلاج از بزرگان عرفا و صوفیه. حسین‌بن منصور بعد از آنکه مدتی به ریاضت و عبادت گذرانیده دعوی‌های بلند کرده به سخنانی که ظاهراً تكلّم به آن مجوّز نبود متکلّم گشت و کیفیت این حال به عرض حامدبن عبّاس وزیر مقتدر عبّاسی رسیده حامد در باب تجویز قتل او از علما فتوی طلبیده ایشان گفتند که تا جریمه بر وی ثابت نشود ما فتوی ندهیم. سبب کشتنِ حسین آن شد که سطری چند به خط حلاج به دست افتاد مضمون آنکه هر کرا آرزوی حجّ پیدا شود و زاد و راحله نداشته باشد اگر میسر گردد در سرای خود مربع سازد و در ایام حج آن را طواف کرده چنانکه معهود است مناسک زیارت بیت الله بجای آرد... چون حامد این نوشته را دید فرمود تا علما و فقها و قضاة را حاضر ساختند و این صحیفه را برایشان خواند ابوعمرو قاضی از حلاج پرسید که این کلمات را از کجا نوشته؟ حلاج جواب داد که از کتاب اخلاص که مصنّف حسن بصری است. ابوعمرو قاضی گفت: ای کشتنی ما آن کتاب را دیده‌ایم و این سخن در آنجا نیست! و چون حامد این مقال را از ابوعمرو شنید به قاضی خطاب کرد که آنچه گفتی بنویس! و ابوعمرو اهمال نموده؛ حامد گفت: اگر او کشتنی نیست، چرا گفتی؟! و قاضی عاجز شده نتوانست که مخالفت وزیر کند، لاجرم به اباحتِ خونِ حسین فتوی بنوشت و سایر علما متابعت قاضی نمودند. کیفیت حال به عرض مقتدر رسیده فرمان داد حسب‌الشّرع او را بکشند. و حامد شحنه را گفت که فردا حلاج را بر سر جسر دجله برده هزار تازیانه بزن و اگر از ضرب تازیانه نمیرد دست و پایش را بریده سرش را از بدن جدا گردانیده بر دار کن و کالبدش را سوخته در دجله افکن. و شحنه بفرموده عمل نمود.
قتل حسین‌بن منصور حلاج شش روز مانده از ذیقعده سال سیصد و نهم بود.
(حبيب السّير، ج ۲، ص ۲۹۲ - ۲۹۱. التنبيه والاشراف، ص ۳۷۴)


📕 #عراقی_نامه
"تحقیق در دیوان عراقی"
دکتر سیدحمید طبیبیان
ص۱۱۱

مفهوم تجلّی

ابن عربی معتقد است که خداوند در مرتبه ذات ، هیچ تعیّنی ندارد و در این مرتبه شناخت راه ندارد، شناخت او پس از مرتبه ذات در مرحله ظهور است.
او دو نوع ظهور دارد
در مرتبه ی اول:
تعیّن موجودات در علم خداوند آشکار میشود که عرفا از آن به عنوان " فیض اقدس " نام میبرند.
و در مرتبه ی دوم:
آثار موجودات در جهان خارج ظهور میکند که عرفا آن را " فیض مقدس " می نامند.
پس خداوند نخست به حسب فیض اقدس به صورت استعدادها و قابلیت ها تجلی فرمودند و سپس به سبب فیض مقدس اعیان ثابته را به قدر استعدادشان لباس هستی پوشاندند.

پر واضح است که مطابق این نظریه منظور از خلق، ایجاد از عدم نیست، بلکه تجلی در عین ثابته اشیاست.
به عبارت دیگر خداوند از بین تمام فاعلیت ها، فاعل بالتجلی است.