دست آن شیخ ببوسید که تکفیرم کرد،

محتسب را بنوازید که زنجیرم کرد

معتکف گشتم از این پس به در پیر مغان

که به یک جرعه می از هر دو جهان سیرم کرد

آب کوثر نخورم، منت رضوان نکشم

پرتو روی تو ای دوست جهانگیرم کرد

دل درویش به دست آر که از سرالست

پرده برداشته آگاه ز تقدیرم کرد

ای درویش

بدانکه سلوک بر دو نوع است:

یکی بطریق تحصیل و تکرار است و اینها سالکان کوی شریعت اند و یکی بطریق
ریاضت و اذکار است و اینها سالکان کوی طریقت اند.

شیخ عزیزالدین نسفی

هر که
از عالم شکم مادر به در آید،
این جهان را بیند .

و هر که ؛
از خود به در آید،
آن جهان را بیند ...



عین‌القضات همدانی

پیر را بگزین که بی پیر این سفر
هست بس پر آفت و خوف و خطر

آن رهی که بارها تو رفته‌ای
بی قلاوز اندر آن آشفته‌ای

پس رهی را که ندیدستی تو هیچ
هین مرو تنها ز رهبر سر مپیچ

مثنوی معنوی

ای غم گذری به کوی بدنامان کن
فکر من سرگشتهٔ بی سامان کن

زان ساغر لبریز که پر می ز غمست
یک جرعه به کار بی سرانجامان کن


ابوسعید ابوالخیر

گفتند: درویشی چیست
گفت: آنکه کسی را در کنج دل خویش پای به گنجی فرو شود
و آن را رسوای آخرت گویند
در آن گنج گوهری یابد آن را  "محبت"  گویند

هر که آن گوهر یافت او درویش است.....


«تذکرةالاولیاءعطارنیشابوری»
جناب‌بایزیدبسطامی
🍂🌹

صوفیان آن قومند که جان ایشان از کدورت بشریت آزاد گشته است، و از آفت نفس صافی شده، و از هوی خلاص یافته، تا در صف اول و درجه اعلی با حق بیارامیده اند، و از غیر او رمیده، نه مالک بودند و نه مملوک.

تصوف نه رسوم است و نه علوم، لیکن اخلاقی است، یعنی اگر رسم بودی، به مجاهده به دست آمدی، و اگر علم بودی، به تعلیم حاصل شدی، بلکه اخلاقی است که: «تخلقوا باخلاق الله»، و به خُلق خدای بیرون آمدن. نه به رسوم دست دهد و نه به علوم.

#شیخ_ابوالحسین_نوری

اغلب دوزخیان از این زیرکان اند ،
ازین فیلسوفان ؛ ازین دانایان ؛ که آن
زیرکی ایشان حجاب ایشان شده ؛ از هر
خیالشان ده خیال میزاید ، همچو نسل
یاجوج .

گاهی گوید راه نیست ، گاهی گوید اگر هست دور است.
آری ره دور است ، اما چون میروی از غایت خوشی دوری راه نمی نماید.
چنانست حفت الجنه و المکاره .

گرد بر گرد بهشت خارستانست.
اما از بوی بهشت که پیشباز می آید، و خبر معشوقان به عاشقان می آرد، آن خارستان خوش میشود.
و گردبرگرد خارستان دوزخ ، همه ره گل و ریحانست.....
اما بوی دوزخ پیش می آید، آن ره خوش ناخوش مینماید.

اگر تفسیر خوشی این راه را بگوئیم برنتابد...

#شمس_تبریزی

ای خدایی که به یعقوب رساندی یوسف
این زمان یوسف من نیز به من بازرسان

رونقی بی گل خندان به چمن بازنماند
یارب آن نوگل خندان به چمن بازرسان

از غم غربتش آزرده خدایا مپسند
آن سفرکرده ما را به وطن بازرسان


#شهریار

مولانا در دفتر دوم مثنوى میفرماید :

شخصى نزد عيسى ع آمد و گفت دلم ميخواهد آن وردى كه با آن مرده را زنده ميكنيد را به من هم بياموزيد

حضرت عيسى ع بر جهالت اين مرد افسوس خورد و سعى كرد او را نصيحت كند

کان نفس خواهد ز باران پاك‌تر
وز فرشته در روش دراک‌تر

اما مرد زير بار نرفت و باز هم اصرار كرد كه ورد را بياموزد قصه اين‌گونه تمام ميشود كه حضرت عيسى(ع) سرش را رو به آسمان گرفت و گفت:

خدايا به اين بنده‌ات بنگر، آخر من به او چه بگويم؟
خودش مرده نميگويد بيا مرا زنده كن، تازه وردى طلب ميكند كه برود ديگرى را زنده كند

مرده ی خود را رها كرده ست او
مرده ی بيگانه را جويد رفو

حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست
از دل و جان شرف صحبت جانان غرض است
غرض این است وگرنه دل و جان این همه نیست
منت سدره و طوبی ز پی سایه مکش
که چو خوش بنگری ای سرو روان این همه نیست

#حافظ

حقیقت آیینه‌ای بود که از آسمان
و از دست خدا به زمین افتاد و شکست !
هرکس تکه‌ای از آن را برداشت ،
خود را در آن دید
گمان کرد حقیقت نزد اوست ! حال
آنکه ، حقیقت نزد همگان پخش بود‌ !

#مولانا
#فيه_ما_فيه

‏ای آنکه نتیجهٔ چهار و هفتی
وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور که هزار بار بیشت گفتم
باز آمدنت نیست چو رفتی رفتی

#خیام

به شب وصلت جانا دیوانه شدم!

#اجرای تصنیف شب وصلت و تنبک #نوازی همایون شجریان، کنسرت
#سال (۱۳۷۸) پس از دریافت نشان #پیکاسو توسط استاد شجریان

#تصنیف " سرخوشان مست " با صدای #محمدرضا شجریان
#آهنگ : محمدعلی کیانی_نژاد
#ساخته شده بر اساس گوشه
#نغمه بیات اصفهان
#شعر : حافظ
#مقام : بیات_اصفهان
#آلبوم انتظار

#آواز محمدرضا شجریان
#در دستگاه نوا
#کمانچه : اصغر بهاری
#شعر : عطار_نیشابوری
#سال اجرا : ۱۳۶۶
#سال انتشار : ۱۳۶۸
#آلبوم : دود عود _ روی الف

گر سبوئی شکست یا جامی
حضرت عشق تا ابد ساقی است

چشم و گوش ار نماند باکی نیست
بصر و سمع دائما باقیست

شاه نعمت الله ولی

‍ درویش مرآتی است مصفی

درویش را نشناسند بجز خدا ،آغاز او خدا و خدا انتهای اوست
درویش نه قال دارد نه حال ؛ نه فراق داند نه وصال ؛ نه صلح جوید نه
جنگ ؛ نه نقش گیرد نه رنگ ؛ نه اندک شود نه افزون ؛ نه وضع پذیرد
نه قانون ؛ آفتابی است که بر هر لطیف بتابد و از هیچ زشت و زیبایی تاثر نیابد ؛
درویش مرآتی است مصفی ؛ هر چه در مقابل آن آید همان را نماید
هیچ سودی نخواهد و از هیچ زیانی نکاهد ؛ نه تمنای ثواب کند نه طلب نجات از عذاب ؛
درویش نه اندیشه بد کند نه تصور نیک ؛ نه روز بر او روشن شود نه شب
بر او تاریک یعنی از زمان و مکان بیرون است و مستغرق بحر بی چون
نه کار دارد نه مجال نه امید دارد نه آمال ؛ بر قبایح ستار است و در مکاره برد بار ؛
نه از مدح کسی خرم شود نه از قدح کسی درهم
درویش گنج است و ناقصش دفع رنج و کمال
درویشی فقر بعد از غناست
و بقای بعد از فناء