نقشه گستردگی زبان #تالشی،
از جنوب غرب #گیلان و بخش هایی از #اردبیل تا #تالشستان_شمالی یعنی بخش هایی که در زمان قاجار به زور از ایران جدا شد و امروز در جمهوری #باکو است/مجله_مجازی_تالشان

@LoversofIRAN

ترانه تالشی شب #چله/ #یلدا
با صدای #آرزو_دلیر
نوازندگی هنرمند #عنبرانی #معین_رحیمی_نژاد
/کانال "تالیش ملییت"

زبان #تاتی و #تالشی در ایران هم در خطر نابودی اند وحفظ آنها عزم #ملی میخواهد
@LoversofIRAN

سختیهای #گالش_ها و #دامداری_سنتی در روزهای برفی و زمستان درجنگل های

#شمال_ایران با نوای #مازنی

خواننده: #حسین_زمانی

#گالش به دامدارانی گفته میشود که در سراسر جنگلهای #شمال به کار دامداری سنتی(پرورش گاو و گوساله) می پردازند ودر گویش های #مازنی_گیلکی و #تالشی با نام #گالش خوانده میشوند.


پایگاه ایران دوستان مازندران


@jolgeshomali

#نوروز خوانی به #فارسی، #تالشی و #روسی در #روسیه
تالشی زبانی ایرانی است
اجرای تالشی با لباس محلی: #لیلا_تالش علیوا @chmmt

به امید آنکه نوروزخوانی در ایران هم با رقص های ایرانی همراه شود
@LoversofIRAN

ادامه 👈 #زرتشت پیامبر، اهل #ری بود👉

✍نوشته ای از استاد #فریدون_جنیدی

⬅️ بخش دوم

مردم در آن زمان آسمان را ستايش می کردند و در طول چند هزار سالی که به آسمان نگاه می کردند، سرانجام توانستند «برج»هايی را از آسمان پيدا کنند و به آنها نامهايی بدهند و کم کم از روی حرکت ماه، شيوه ای «زمان سنجی» درست کردند که ما امروزه تنها از روی يک واژه می توانيم آنرا بشناسيم.
در زبانهای ایرانی، از «انگ» (ang-) اسم آلت می سازند. برای نمونه از مصدر «کليدن» kolidan که در زبان خراسانی به معنای کندن و کاويدن است با «انگ»؛ کلنگ را می سازند، به معنی آلت کاويدن و کندن خاک، يا از مصدر آويختن؛ آونگ را می سازند. مثال دیگر آنکه از ريشه «ما» در #زبان #اوستايی که به معنی سنجش و اندازه گيری است و امروزه در واژه هایی چون: آمار، شماردن، پيمانه، پيمودن، پيمايش و ... باقی مانده است، با «انگ»؛ تبديل به «ماونگ» یا «مانگ» می شود که امروزه هم در زبان های #کردی و #تالشی و #تاتی به «ماه»؛ «مانگ» گفته می شود و در #گيلان و #طبرستان نه به خود ماه، بلکه به تابش ماه «مانگ تو» (mang- tao) گفته می شود.
پس «مانگ» (ماه) يعنی «آلت اندازه گيری»!
البته «انگ» از دید دیگر اوستاشناسان، تنها نتیجهٔ تحولات آوایی واژهٔ ماه یا ماس یا دیگر واژه های اوستایی، در محیطی خاص از بافت متنی یا آوایی است، اما ما آن را در بسیاری از واژه ها پسوند می دانیم.
از روی اين واژه (ماه) در می يابيم که نياکان ما اول با ماه زمان را اندازه گيری می کردند و سال هم نداشتند و تنها همين ماه ها بود! در طول زمان که به برجهای آسمانی نگاه می کردند سرانجام آدميان آگاه شدند که هم زمان با برآمدن خورشيد يکی از اين برج ها -که همان برج «بره» باشد- طول شب و روز با هم برابر می شود و می تواند آغاز درستی برای زمان سنجی ژرف نگر باشد. اين #زمان سنجی، خوشبختانه نخستين زمان سنجی خورشيدی در جهان بود که هنوز هم همه جهانيان از این انديشه نياکان ما بهره می برند.
البته #خيام و گروهش در آغاز سده پنجم (ه. ش.) محاسبه های ديگری انجام دادند و گاهنامه یا #تقویم_جلالی/#جلالی یا #خيامی را ساختند. «گرگوار» مسيحی هم از روی گاهنامه خيام، گاهنامه خودش را ساخت که در هر 3333 سال يک روز اختلاف دارد در حالی که گاهنامه خيامی – بر اساس محاسبات شادروان #احمد_بيرشک – هر يک ميليون و دويست و اندی هزار سال، يک روز نادرستی دارد! و بايد اين را در انديشه داشته باشيم که اين همه ژرف نگری نيازمند چه مقدار دانش و هوش است!
سال شماری خورشيدی و #نوروز، نزديک به پايان هنگام (دوره) #جمشيدی پيدا شد. ما اين گاهشماری را به جهانيان آشکار کرديم و برگزاری #جشن_نوروز برای ما بايد براستی «جشن دانش» باشد. ولی وقتی چندهزارسال می گذرد و تنها مردم، اين جشن ها را برگزار می کنند، انديشه و فرهنگ توده مردم هم وارد آن می شود. امروز کسی نمی انديشد که بايد اين #جشن را جهش بزرگ دانش بشری دانست. کاری که از آغاز آن هزاران سال می گذرد و هنوز روان است و تا جهان برجاست روان خواهد بود. به هر روی اين جشن امروزه به شکل مردمی، برپا می شود که بسيار بسيار نيکو است. پس از همراهی مردم با هر پديده فرهنگی، فرهنگ  توده مردم هم به آن وارد می شود.
■اما هنگام آغاز سال نو، در نوروز در دربار شاهان #ساسانی، سان بر اين بود که شاه در تالاری می نشست و موبد موبدان نزد شاه می آمد و در می زد. شاه در پاسخ در زدن موبد می پرسيد؛ کيست؟ و موبد در پاسخ می گفت: سرسبزی و خرمی و نوروز و ... هستم. سپس در را باز می کردند و به همراه موبد هفت نفر با هفت ظرف در دست که در هر کدام يک نوع دانه، سبز کرده بودند وارد می شدند. اين هفت #سبزه در بر دارنده: گندم، نخود، جو، عدس، لوبیا و ارزن بود؛ به نشانه اینکه سال پیش رو، خرمی و سرسبزی با خود به همراه بیاورد و سالی «آبسال» (سالی که آب در آن زیاد است) باشد.

/از کانال #بنیاد_نیشابور
@bonyad_neyshaboor


ادامه در فرسته ی پسین(پست بعدی)👇

@LoversofIRAN

آیین #نوروز_خوانی به #تالشی در #ماسال
گروه هنری #خاصه_بهار
نوروز خوان و سرپرست گروه: #علی_حاجی_بابایی.

#نوروز_خوانی
#علی_حاجی_بابایی
#تالشی
#ماسال
#گیلان


پایگاه ایران دوستان مازندران


@jolgeshomali

#نوروز خوانی به #فارسی، #تالشی و #روسی در #روسیه
تالشی زبانی ایرانی است
اجرای تالشی با لباس محلی: #لیلا_تالش علیوا @chmmt

به امید آنکه نوروزخوانی در ایران هم با رقص های ایرانی همراه شود
@LoversofIRAN

فرهنگ #ایرانشهری یعنی،
تبلیغات بانک پاسارگاد در پایتخت #ایران، با نوای #نوروز_خوانی #تالشی پخش شود و ایرانیان معنای آن را بفهمند حتا اگر زبان #تالش را ندانند.

«شمه تازه سال مبارک بوبو»

@LoversofIRAN

#عباس_جوادی، تاریخ نویس، می گوید:
تا همین 400-350 سال پیش، بیشتر مردم #تبریز و #اردبیل به زبانهایی همانند زبان #تالشی، #تاتی یا #گیلکی سخن می گفتند.

زبان #ترکی با لهجه #آذربایجانی که امروز در شمالغرب ایران کاربرد دارد، در روندی چند صد ساله و با تاثیر از حکومت بیگانه عثمانی و نیز حکومت توانمند ایرانی #صفوی در این بخش از کشور، فراگیرشد و جایگزین زبان و گویش پیشین #آذری ها شد. البته در زمان حمله عثمانی ها به ایزان، گاه با زور سرنیزه و کشتار، زبان آذری به عقب رانده شد و زبان جدید جایگزین شد اما در زمان صفویه این روند شکل داخلی به خود گرفت. نباید فراموش کرد که حکومت صفویه کاملا با عثمانی ستیز داشت چنانکه از نظر ایدئولوژی بسیار فاصله داشتند و رقابت تمدنی بزرگی بین صفویان ایرانی با عثمانی درجریان بود

امروز هم حتا(حتی)همین زبان #ترکی_اذربایجانی ایران مورد هجوم فرهنگی زبان #ترکی_استانبولی است که باید ایراندوستان و میهنپرستان آذربایجان در برابر خطر استحاله فرهنگی جوانان #آذری (#آذربایجانی) با فیلم و موسیقی و محصولات فرهنگی #استانبولی بسیار هوشیار و بیدار و کنشگر باشند

#آذربایجان، سر و چشم #ایران_زمین

@LoversofIRAN

از@yaserkaramzadeh
در فروردین ۱۳۹۸ گفتگویی با استاد #وارطان_ووسکانیان، رییس دپارتمان ایران شناسی دانشگاه دولتی #ایروان -#ارمنستان- انجام شد که در شماره ۱۲۵ ماهنامه #تالش به چاپ رسید.
بخشی از این گفتگوی ارزشمند درباره زبان تالشی را بخوانید

گفتگویی کوتاه و خواندنی در ۳ صفحه با پاسخ به این پرسشها:
_ بخش تالش شناسی دانشگاه دولتی ایروان در چه وضعیتی است؟
_ چه گویش هایی از زبان تالشی در این بخش تدریس می شوند؟
_ برای تدریس گویش های سه گانه زبان تالشی برنامه خاصی دارید؟
_ باتوجه به تخصص شما در علم زبان شناسی، جایگاه زبان تالشی را در بین زبان ها)گویش ها(ی ایرانی
چگونه ارزیابی می کنید؟
_ باتوجه به خطر از بین رفتن و محو شدن برخی از زبان های ایرانی، چه سرنوشتی را برای زبان تالشی
متصور هستید؟

■ #زبان #تالشی یکی از زبان های کهن #ایرانی است که در خطر کاهش شمار گویشوران قرار دارد.
هریک از زبان های #محلی ایرانی، گنجینه ای از واژگان و فرهنگ بخشی از ایران هستند که باید در جای خود و با کمک نهادهای محلی و مردمی، پاسداری شوند

@LoversofIRAN

#نوروز خوانی به #فارسی، #تالشی و #روسی در #روسیه
تالشی زبانی ایرانی است
اجرای تالشی با لباس محلی: #لیلا_تالش علیوا @chmmt

به امید آنکه نوروزخوانی در ایران هم با رقص های ایرانی همراه شود
@LoversofIRAN

آیین #نوروز_خوانی به #تالشی در #ماسال
گروه هنری #خاصه_بهار
نوروز خوان و سرپرست گروه: #علی_حاجی_بابایی.

#نوروز_خوانی
#علی_حاجی_بابایی
#تالشی
#ماسال
#گیلان


پایگاه ایران دوستان مازندران


@jolgeshomali

فرهنگ #ایرانشهری یعنی،
تبلیغات بانک پاسارگاد در پایتخت #ایران، با نوای #نوروز_خوانی #تالشی پخش شود و ایرانیان معنای آن را بفهمند حتا اگر زبان #تالش را ندانند.

«شمه تازه سال مبارک بوبو»

@LoversofIRAN

ادامه 👈 #زرتشت پیامبر، اهل #ری بود👉

✍نوشته ای از استاد #فریدون_جنیدی

⬅️ بخش دوم

مردم در آن زمان آسمان را ستايش می کردند و در طول چند هزار سالی که به آسمان نگاه می کردند، سرانجام توانستند «برج»هايی را از آسمان پيدا کنند و به آنها نامهايی بدهند و کم کم از روی حرکت ماه، شيوه ای «زمان سنجی» درست کردند که ما امروزه تنها از روی يک واژه می توانيم آنرا بشناسيم.
در زبانهای ایرانی، از «انگ» (ang-) اسم آلت می سازند. برای نمونه از مصدر «کليدن» kolidan که در زبان خراسانی به معنای کندن و کاويدن است با «انگ»؛ کلنگ را می سازند، به معنی آلت کاويدن و کندن خاک، يا از مصدر آويختن؛ آونگ را می سازند. مثال دیگر آنکه از ريشه «ما» در #زبان #اوستايی که به معنی سنجش و اندازه گيری است و امروزه در واژه هایی چون: آمار، شماردن، پيمانه، پيمودن، پيمايش و ... باقی مانده است، با «انگ»؛ تبديل به «ماونگ» یا «مانگ» می شود که امروزه هم در زبان های #کردی و #تالشی و #تاتی به «ماه»؛ «مانگ» گفته می شود و در #گيلان و #طبرستان نه به خود ماه، بلکه به تابش ماه «مانگ تو» (mang- tao) گفته می شود.
پس «مانگ» (ماه) يعنی «آلت اندازه گيری»!
البته «انگ» از دید دیگر اوستاشناسان، تنها نتیجهٔ تحولات آوایی واژهٔ ماه یا ماس یا دیگر واژه های اوستایی، در محیطی خاص از بافت متنی یا آوایی است، اما ما آن را در بسیاری از واژه ها پسوند می دانیم.
از روی اين واژه (ماه) در می يابيم که نياکان ما اول با ماه زمان را اندازه گيری می کردند و سال هم نداشتند و تنها همين ماه ها بود! در طول زمان که به برجهای آسمانی نگاه می کردند سرانجام آدميان آگاه شدند که هم زمان با برآمدن خورشيد يکی از اين برج ها -که همان برج «بره» باشد- طول شب و روز با هم برابر می شود و می تواند آغاز درستی برای زمان سنجی ژرف نگر باشد. اين #زمان سنجی، خوشبختانه نخستين زمان سنجی خورشيدی در جهان بود که هنوز هم همه جهانيان از این انديشه نياکان ما بهره می برند.
البته #خيام و گروهش در آغاز سده پنجم (ه. ش.) محاسبه های ديگری انجام دادند و گاهنامه یا #تقویم_جلالی/#جلالی یا #خيامی را ساختند. «گرگوار» مسيحی هم از روی گاهنامه خيام، گاهنامه خودش را ساخت که در هر 3333 سال يک روز اختلاف دارد در حالی که گاهنامه خيامی – بر اساس محاسبات شادروان #احمد_بيرشک – هر يک ميليون و دويست و اندی هزار سال، يک روز نادرستی دارد! و بايد اين را در انديشه داشته باشيم که اين همه ژرف نگری نيازمند چه مقدار دانش و هوش است!
سال شماری خورشيدی و #نوروز، نزديک به پايان هنگام (دوره) #جمشيدی پيدا شد. ما اين گاهشماری را به جهانيان آشکار کرديم و برگزاری #جشن_نوروز برای ما بايد براستی «جشن دانش» باشد. ولی وقتی چندهزارسال می گذرد و تنها مردم، اين جشن ها را برگزار می کنند، انديشه و فرهنگ توده مردم هم وارد آن می شود. امروز کسی نمی انديشد که بايد اين #جشن را جهش بزرگ دانش بشری دانست. کاری که از آغاز آن هزاران سال می گذرد و هنوز روان است و تا جهان برجاست روان خواهد بود. به هر روی اين جشن امروزه به شکل مردمی، برپا می شود که بسيار بسيار نيکو است. پس از همراهی مردم با هر پديده فرهنگی، فرهنگ  توده مردم هم به آن وارد می شود.
■اما هنگام آغاز سال نو، در نوروز در دربار شاهان #ساسانی، سان بر اين بود که شاه در تالاری می نشست و موبد موبدان نزد شاه می آمد و در می زد. شاه در پاسخ در زدن موبد می پرسيد؛ کيست؟ و موبد در پاسخ می گفت: سرسبزی و خرمی و نوروز و ... هستم. سپس در را باز می کردند و به همراه موبد هفت نفر با هفت ظرف در دست که در هر کدام يک نوع دانه، سبز کرده بودند وارد می شدند. اين هفت #سبزه در بر دارنده: گندم، نخود، جو، عدس، لوبیا و ارزن بود؛ به نشانه اینکه سال پیش رو، خرمی و سرسبزی با خود به همراه بیاورد و سالی «آبسال» (سالی که آب در آن زیاد است) باشد.

/از کانال #بنیاد_نیشابور
@bonyad_neyshaboor


ادامه در فرسته ی پسین(پست بعدی)👇

@LoversofIRAN