گستره #ساسانیان در اوج
دوره #خسرو_پرویز

ایران از #تاجیکستان تا #ترکیه و #یمن

آنها که امروز برای ایران خیال خام دارند بدانند که روزی بخشی از ما بوده اند؛ و این بیشه، هنوز خانه شیران است
@LoversofIRAN

👈شادباد، ۲۵ اسفند، پایان سرایش شاهنامه👉

تاریخی درست برای گرامیداشت و بزرگداشت #فردوسی بزرگ و #شاهنامه

@LoversofIRAN

استاد #فریدون_جنیدی:
امروز ۲۵ اسفندماه، برابر است با روزی که حکیم توس، سرایش اثر ارزشمند شاهنامه را به پایان رساند؛ یعنی روزِ اِرْد از ماه سپندارمذ که در سال ۴۰۰ هجری قمری و ۳۸۸ هجری خورشیدی.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰

⬅️ فریدون جنیدی، شاهنامه‌پژوه و اسطوره‌شناس در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی آنا (دانشجویان دانشگاه آزاد) فرارسیدن سال‌روز به پایان رسیدن سرایش شاهنامه از سوی حکیم ابوالقاسم فردوسی را اینگونه توضیح داد:
«در گذشته، روزها در تقویم ایرانی هر کدام نامی داشتند و شمارش هفتگی وجود نداشت. به این ترتیب ماه با روزهای «اورمزد» یا اهورامزدا، «بهمن» یا هومن به معنای نیک‌اندیش که صفت خداوند است، «ارداوهیشت» که امروزه به غلط آن را اردیبهشت می‌خوانند و به معنای پاکی‌ست که صفت دیگر خداوند است و... مشخص می شد، و هرگاه نام روز با نام ماه، برابر می‌شد، ایرانیان آن روز را جشن می‌گرفتند. مثل جشن مهرگان که «مهر» نام روز شانزدهم هر ماه است و این روز در ماه مهر، به اسم مهرگان شناخته می‌شود.»

وی ادامه داد: «نام روز بیست و پنجم هر ماه نیز روز «اِرْد» است و روزی که سرایش شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی به اتمام رسیده، ۲۵ اسفندماه بوده است آنچنان که سروده است:
سرآمد کنون نامه یزدگرد
به ماهِ سپندارمذ، روزِ اِرْد
که فردوسی به روز ۲۵ ماه اسفند اشاره دارد.»

این ایران‌شناس و پژوهشگر زبان‌های باستانی، درباره بیت های پایانی شاهنامه گفت:
«برخی بیت‌ها از ابیات پایانی شاهنامه، به اعتقاد من اشتباه هستند و به شاهنامه افزوده شده‌اند. مانند این بیت که:
بناهای آباد گردد خراب
ز باران و از تابش آفتاب
این بیت از بخش دیگر شاهنامه گرفته شده است که به ماجرای ساختن #ایوان_مدائن برمی‌گردد که #خسرو_پرویز برای ساخت این بنا، معماران را از سراسر کشور فرامی‌خواند: «یکی جای خواهم که فرزند من
همان تا بسی سال پیوند من
بدو درنشیند، نگردد خراب
ز باران از برف و از آفتاب
وگرنه بناها که با تابش آفتاب، خراب نمی‌شوند.»

وی افزود:
«بیت دیگری که به اعتقاد من اشتباه است و به شاهنامه افزوده شده،‌ این بیت است:
نمیرم از این پس که من زنده‌ام
که تخم سخن را پراکنده‌ام
نخست اینکه در این جمله، دو «که» موصول وجود دارد که به لحاظ دستور زبانی اشتباه است. دوم اینکه آمدن «که من زنده‌ام» بعد از «نمیرم از این پس» بی‌معنا است چرا که به بعد از مرگ اشاره دارد و باید از "زنده خواهم بود" استفاده می‌شد. همچنین وجود این بیت در حالی که فردوسی در ادامه سروده است
هر آن‌کس که دارد هُش و رای و دین
پس از مرگ بر من کند آفرین
ضرورتی نداشته است.»

این نویسنده و شاهنامه‌پژوه با بیان اینکه در مصرع دیگری از این بیت های پایانی، آمدن «قصه» اشتباه است و «نامه» درست است، بیت های پایانی شاهنامه را چنین خواند:

سرآمد کنون نامه یزدگرد
به ماه سپندارمذ، روز اِرْد
که پیوستم این نامه‌ی نامدار
ز هجرت شده پنج، هشتاد بار*
هر آن‌کس که دارد هُش و رای و دین
پس از مرگ بر من کند آفرین

* اشاره به سال ۴۰۰ هجری قمری (۵×۸۰ = ۴۰۰)؛ برابر با سال ۳۸۸ هجری خورشیدی است.

فریدون جنیدی در پایان این گفت‌وگو،‌ فرارسیدن روز ۲۵ اسفند، برابر با پایان یافتن سرایش شاهنامه، را به همه ایرانیان شادباش گفت.

https://t.me/LoversofIRAN/5180

🔆پیام ارزشمند هنرمند میهن دوست، #سهراب_پورناظری به آنها که نام #کرد را یدک می کشند، اما از تبار ایرانی خود دور شده اند
پیام او آشوب در اردوگاه مورچگان #تجزیه_طلب و #قومگرا انداخت و به اینستاگرامش حمله کردند!
تجزیه طلب را #کرد ننامیم و این نام ایرانی را آلوده نکنیم، بلکه #پان_کرد بنامیم

⬅️تا توانی پا منه اندر فراق
«هه ر بژی ایران»
من کرد کرمانشاه هستم نه «کورد»
و به ریشه ام افتخار میکنم
ریشه من در خاک شاه بزرگ #خسرو_پرویز #ساسانی است
و من میراث دار «ایران کهنم»
و هر کردی در هر نقطه از جهان «ایرانیست»
چه در #عراق #سوریه #ترکیه و چه در سایر نقاط کره خاک.
من و هم ریشه‌های آگاهم تا آخرین نفس از #ایران و فرهنگ پاسداری خواهیم کرد
به زبان پارسی عشق میورزیم و سپاس می‌گوییم خدای را که بزرگ‌ترین لطفش را به ما ارزانی داشت و ما را در این فرهنگ به دنیا آورد.
به زبان #کردی افتخار می‌کنم که میراث‌دار زبان #پارسی_میانه و #پارسی_باستان است.
هم ریشه های غیور "کرد بیاییم پیشبرندگان سیاست جدایی طلبانه #انگلیس #آمریکا #اسراییل نباشیم.
به اندازه کافی در این چند صدسال میانمان فاصله افکندند. ایرانمان را تنها نگذاریم

@LoversofIRAN