👈چرا ما خود را #ملت میدانیم؟
و چرا ایران، سوریه نمی شود؟
@LoversofIRAN
✍ #محمد_آمره
⬅️ "ملت بودن" اساس یک کشور برای ادامه حیات است. بعد از قرارداد وستفالیا بسیاری از کشورهای اروپایی برای استقلال از کلیسا تلاش کردند با ایجاد یکسری ویژگی ها ملت سازی کنند تا بتوانند بر یک مردم با #هویت_مشترک حکومت کنند. از آن تاریخ کشورها به ۲دسته تقسیم شدند؛ کشورهایی با سابقه ملت باستانی مانند #ایران و #چین، وکشورهایی جدیدالتاسیس با روند ملت سازی مدرن(کشورهای اروپایی).
در خلال این روند کشورهایی نیز به وجودآمدند که نه از قبل ملت بودند و نه توان ملت سازی داشتند زیرا نه با روند طبیعی بلکه به خواسته #قدرتهای_جهانی متولدشدند و در نقشه جهان پدیدار گشتند. بیشینه کشورهای آفریقایی به اضافه کشورهایی مانند #سوریه، #عراق، #لبنان، #لیبی و #افغانستان از این دست کشورها بودند.
#شکاف عمیق قومی_مذهبی، وجود درگیری های خونین تاریخی، نبود #خودآگاهی_ملی، و #قومیت های متضاد از ویژگی های چنین ملت هایی بود که همزمان با حکومت ناکارآمد سبب شد روند ملت سازی از ابتدا عقیم بماند و نتیجه اش درگیری های ریشه دار قومی و مذهبی و بعضا فروپاشی شد.
اما بحث اصلی این نوشته چرایی ملت بود مردم ایران است. افزون بر آنکه بسیاری از فیلسوفان سیاسی اروپایی و ایرانی با شمردن ویژگی هایی ایران را جزو نخستین ملت های تاریخی می‌دانند نکته ای وجود دارد که شاید کمتر به آن توجه شده است. هدف این نوشتار مقایسه روند انقلاب در خاورمیانه است تا از این رهگذر بتواند ملت بودن ایران را اثبات کند.
اگر کمی به عقب بازگردیم و به انقلاب های لیبی، عراق و سوریه نگاه کنیم نکته ای توجه ما را جلب می‌کند؛ در این کشورها #انقلاب تبدیل به #جنگ_داخلی و #فروپاشی نهاد دولت شد. در اصل هدف مردم از انقلاب نه استقرار دولت جدید کار آمد بلکه تلاش برای تفوق #قومی و #مذهبی بود. در لیبی هر گروه قومی و ایلی تلاش می کرد حکومت را از آن خود کند و نتیجه اش آنچه شد که اکنون می‌بینیم و هر گروهی در هر شهر و استانی برای خود حکومتی جدا ساخته است و نشان می‌دهد که مردم لیبی از نظر فلسفه سیاسی هنوز در دوران پیشامدرن قرار دارند.
درباره سوریه و عراق هم بدین گونه است که استقرار حکومت تک ساخت و تک حزبی باعث جنبش هایی درون این کشورها شد تا بتوانند حکومت را براندازند اما هدف آنها بایکدیگر کاملا متفاوت بود. در این کشورها هر گروه قومی و مذهبی تلاش می کرد خود حکومت را بدست گیرد. در سوریه اعراب #سنی و گروه های #سلفی کوشیدند با سرنگونی بشاراسد که علوی بود نهاد حکومت را به گروه مذهبی اهل سنت بسپارند و کُرد ها نیز راه خود را جداکرده و سعی در گرفتن خودمختاری کردند. درعراق هم همینگونه بود که پس از نابودی صدام حسین حکومت به دست شیعیان افتاد درحالی که اعراب سنی و #کرد ها از این امر ناراضی بودندو شرایط برای حضور گروه های تروریسی و تندرو فراهم شد. اعراب اهل سنت تلاش می‌کردند تا به قدرت باز گردند و کُردها نیز کوشیدند از این رهگذر استقلال خود را از واحد سیاسی عراق بدست آورند.
اما در ایران وضع بدینگونه نبوده و نیست. در انقلاب۵۷ وتظاهرات اخیر نکته قابل توجهی وجوددارد که نشان از ملت بودن ایران دارد. در انقلاب ۵۷ تمام مردم با هر گرایشی تلاش کردند حکومت #ملی با جهانبینی خود را مستقر سازند وهیچ خواسته قومی در این تظاهرات وجود نداشت. در تظاهرات۸۸ و همچنین نا آرامی های۹۶ نیز شعارها از چابهار تا خوی و از مشهد تا اهواز همه بر یک محور بود. ایجاد یک حکومت کارآمد و انتقاد از ناکارآمدی دولت و جالب تر اینکه شعارها درهمه مناطق به زبان #فارسی و مشترک بود. در این اتفاق ما کوچکترین سهم خواهی قومی و مذهبی نمی بینیم و هر چه هست #همبستگی_ملی برای رسیدن به هدف مشترک است. بسیاری بر این باور بودند وهستند که ناآرامی در ایران مساوی با جنگ داخلی است اما آنچه در این تظاهرات رخ داد نشان داد این ایده باطل است و هیچ‌گروه قومی قصد تفوق بر دیگران را ندارد.
از همه مهمتر اینکه گروه های مرکز گریز و #تجزیه_طلب که در این سال‌ها با حمایت کشورهای خارجی تلاش کرده اند باایجاد شکاف های قومی ایران را به سمت تجزیه ببرند یک شبه هر آنچه رشته بودند پنبه شد. این رخداد، پشتوانه تاریخی نیزدارد. اگر تاریخ حکومت از ایران کهن را بررسی کنیم متوجه می شویم هر گروهی که به قدرت رسید نه در پی خواسته های قومی بلکه در تلاش برای حکومت بر ایران بود و بعد از کسب قدرت خود را شاه ایران نامید. بنابراین وجود خودآگاهی ملی، تاریخ مشترک، هدف یکسان و هویت واحد سبب اعتقادمردم به سرنوشت مشترک شده است.
ملت بودن نه یک شبه به وجود می آید و نه یک روزه از بین می‌رود بلکه متشکل از تاروپود فرهنگ، تاریخ، علایق مشترک و همزیستی مسالمت آمیز است که در گذر زمان چکش کاری شده و نتیجه آن تلاش جمعی برای رسیدن به هدف مشترک است.
@LoversofIRAN
و چرا ایران، سوریه نمی شود؟
@LoversofIRAN
✍ #محمد_آمره
⬅️ "ملت بودن" اساس یک کشور برای ادامه حیات است. بعد از قرارداد وستفالیا بسیاری از کشورهای اروپایی برای استقلال از کلیسا تلاش کردند با ایجاد یکسری ویژگی ها ملت سازی کنند تا بتوانند بر یک مردم با #هویت_مشترک حکومت کنند. از آن تاریخ کشورها به ۲دسته تقسیم شدند؛ کشورهایی با سابقه ملت باستانی مانند #ایران و #چین، وکشورهایی جدیدالتاسیس با روند ملت سازی مدرن(کشورهای اروپایی).
در خلال این روند کشورهایی نیز به وجودآمدند که نه از قبل ملت بودند و نه توان ملت سازی داشتند زیرا نه با روند طبیعی بلکه به خواسته #قدرتهای_جهانی متولدشدند و در نقشه جهان پدیدار گشتند. بیشینه کشورهای آفریقایی به اضافه کشورهایی مانند #سوریه، #عراق، #لبنان، #لیبی و #افغانستان از این دست کشورها بودند.
#شکاف عمیق قومی_مذهبی، وجود درگیری های خونین تاریخی، نبود #خودآگاهی_ملی، و #قومیت های متضاد از ویژگی های چنین ملت هایی بود که همزمان با حکومت ناکارآمد سبب شد روند ملت سازی از ابتدا عقیم بماند و نتیجه اش درگیری های ریشه دار قومی و مذهبی و بعضا فروپاشی شد.
اما بحث اصلی این نوشته چرایی ملت بود مردم ایران است. افزون بر آنکه بسیاری از فیلسوفان سیاسی اروپایی و ایرانی با شمردن ویژگی هایی ایران را جزو نخستین ملت های تاریخی می‌دانند نکته ای وجود دارد که شاید کمتر به آن توجه شده است. هدف این نوشتار مقایسه روند انقلاب در خاورمیانه است تا از این رهگذر بتواند ملت بودن ایران را اثبات کند.
اگر کمی به عقب بازگردیم و به انقلاب های لیبی، عراق و سوریه نگاه کنیم نکته ای توجه ما را جلب می‌کند؛ در این کشورها #انقلاب تبدیل به #جنگ_داخلی و #فروپاشی نهاد دولت شد. در اصل هدف مردم از انقلاب نه استقرار دولت جدید کار آمد بلکه تلاش برای تفوق #قومی و #مذهبی بود. در لیبی هر گروه قومی و ایلی تلاش می کرد حکومت را از آن خود کند و نتیجه اش آنچه شد که اکنون می‌بینیم و هر گروهی در هر شهر و استانی برای خود حکومتی جدا ساخته است و نشان می‌دهد که مردم لیبی از نظر فلسفه سیاسی هنوز در دوران پیشامدرن قرار دارند.
درباره سوریه و عراق هم بدین گونه است که استقرار حکومت تک ساخت و تک حزبی باعث جنبش هایی درون این کشورها شد تا بتوانند حکومت را براندازند اما هدف آنها بایکدیگر کاملا متفاوت بود. در این کشورها هر گروه قومی و مذهبی تلاش می کرد خود حکومت را بدست گیرد. در سوریه اعراب #سنی و گروه های #سلفی کوشیدند با سرنگونی بشاراسد که علوی بود نهاد حکومت را به گروه مذهبی اهل سنت بسپارند و کُرد ها نیز راه خود را جداکرده و سعی در گرفتن خودمختاری کردند. درعراق هم همینگونه بود که پس از نابودی صدام حسین حکومت به دست شیعیان افتاد درحالی که اعراب سنی و #کرد ها از این امر ناراضی بودندو شرایط برای حضور گروه های تروریسی و تندرو فراهم شد. اعراب اهل سنت تلاش می‌کردند تا به قدرت باز گردند و کُردها نیز کوشیدند از این رهگذر استقلال خود را از واحد سیاسی عراق بدست آورند.
اما در ایران وضع بدینگونه نبوده و نیست. در انقلاب۵۷ وتظاهرات اخیر نکته قابل توجهی وجوددارد که نشان از ملت بودن ایران دارد. در انقلاب ۵۷ تمام مردم با هر گرایشی تلاش کردند حکومت #ملی با جهانبینی خود را مستقر سازند وهیچ خواسته قومی در این تظاهرات وجود نداشت. در تظاهرات۸۸ و همچنین نا آرامی های۹۶ نیز شعارها از چابهار تا خوی و از مشهد تا اهواز همه بر یک محور بود. ایجاد یک حکومت کارآمد و انتقاد از ناکارآمدی دولت و جالب تر اینکه شعارها درهمه مناطق به زبان #فارسی و مشترک بود. در این اتفاق ما کوچکترین سهم خواهی قومی و مذهبی نمی بینیم و هر چه هست #همبستگی_ملی برای رسیدن به هدف مشترک است. بسیاری بر این باور بودند وهستند که ناآرامی در ایران مساوی با جنگ داخلی است اما آنچه در این تظاهرات رخ داد نشان داد این ایده باطل است و هیچ‌گروه قومی قصد تفوق بر دیگران را ندارد.
از همه مهمتر اینکه گروه های مرکز گریز و #تجزیه_طلب که در این سال‌ها با حمایت کشورهای خارجی تلاش کرده اند باایجاد شکاف های قومی ایران را به سمت تجزیه ببرند یک شبه هر آنچه رشته بودند پنبه شد. این رخداد، پشتوانه تاریخی نیزدارد. اگر تاریخ حکومت از ایران کهن را بررسی کنیم متوجه می شویم هر گروهی که به قدرت رسید نه در پی خواسته های قومی بلکه در تلاش برای حکومت بر ایران بود و بعد از کسب قدرت خود را شاه ایران نامید. بنابراین وجود خودآگاهی ملی، تاریخ مشترک، هدف یکسان و هویت واحد سبب اعتقادمردم به سرنوشت مشترک شده است.
ملت بودن نه یک شبه به وجود می آید و نه یک روزه از بین می‌رود بلکه متشکل از تاروپود فرهنگ، تاریخ، علایق مشترک و همزیستی مسالمت آمیز است که در گذر زمان چکش کاری شده و نتیجه آن تلاش جمعی برای رسیدن به هدف مشترک است.
@LoversofIRAN