“O Steen der wijze,
Gezocht heb ik jou
Nu gevonden, heb je mij.”
Christa Jonkers
Ik kreeg deze koan van Christa bij mijn afstuderen als transpersoonlijk therapeut. De betekenis die hierin besloten ligt voelt als een grote kosmische grap en glimlach, die wat mij betreft ook besloten ligt in de uitspraak van Jezus: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven’.
Zolang we de weg, de waarheid en het leven buiten onszelf zoeken, en zelfs in ons Zelf, dan zoeken we vergeefs. (*)
Eindeloos. Bij Jezus, bij een leraar. Bij God of bij ons hogere-, lagere- of vormloze zelf. De grap is dat er geen zelf als entiteit is.
Wat ik lees in zijn woorden is juist het einde van ‘ik’ en het einde van ‘jij’. Het is het einde van iedere relatie. Van relateren. Ook het relateren tot gedachten en gevoelens. Dat lost op in de weg, de waarheid en het leven. Wat overblijft is eenvoudigweg wat er is.
Het is de ‘ik’ die zoekt naar de waarheid die ons op het pad van spiritueel ontwaken breng. En zodra de waarheid wordt gezien, lost de ik daarin op. En blijft zijn over.
Woorden en weten vinden hier hun einde.
Dit moment is altijd fris. Altijd volkomen nieuw.
Het is precies wat er nu is.
Onbeschrijfelijk.
Ieder woord erover doet het tekort en is het niet. Ook deze woorden.
~ Linda Rood
(www.lindarood.com)
(*) Hoewel een belangrijk deel van de weg wel naar binnen keren is.
Gezocht heb ik jou
Nu gevonden, heb je mij.”
Christa Jonkers
Ik kreeg deze koan van Christa bij mijn afstuderen als transpersoonlijk therapeut. De betekenis die hierin besloten ligt voelt als een grote kosmische grap en glimlach, die wat mij betreft ook besloten ligt in de uitspraak van Jezus: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven’.
Zolang we de weg, de waarheid en het leven buiten onszelf zoeken, en zelfs in ons Zelf, dan zoeken we vergeefs. (*)
Eindeloos. Bij Jezus, bij een leraar. Bij God of bij ons hogere-, lagere- of vormloze zelf. De grap is dat er geen zelf als entiteit is.
Wat ik lees in zijn woorden is juist het einde van ‘ik’ en het einde van ‘jij’. Het is het einde van iedere relatie. Van relateren. Ook het relateren tot gedachten en gevoelens. Dat lost op in de weg, de waarheid en het leven. Wat overblijft is eenvoudigweg wat er is.
Het is de ‘ik’ die zoekt naar de waarheid die ons op het pad van spiritueel ontwaken breng. En zodra de waarheid wordt gezien, lost de ik daarin op. En blijft zijn over.
Woorden en weten vinden hier hun einde.
Dit moment is altijd fris. Altijd volkomen nieuw.
Het is precies wat er nu is.
Onbeschrijfelijk.
Ieder woord erover doet het tekort en is het niet. Ook deze woorden.
~ Linda Rood
(www.lindarood.com)
(*) Hoewel een belangrijk deel van de weg wel naar binnen keren is.
Een korte opname over de is-heid. Dat het je goed mag doen.
Wanneer je merkt dat er jaloezie opkomt, sta die toe in je hart.
Wanneer je merkt dat je bezig bent met morgen, sta het toe in je hart.
Wanneer je merkt dat je verveling ervaart, sta die toe in je hart.
Wanneer je merkt dat je aan het vergelijken bent, sta het toe in je hart.
Wanneer je merkt dat je ergens niet goed in bent, sta het toe in je hart.
Wanneer je merkt dat je ergens juist wel goed in bent, sta het toe in je hart.
Toestaan wat is, hoe paradoxaal is dat! Het is niet zo dat jij iets met het moment doet. Jij brengt er geen vrede in. Je wordt wakker voor de vrede die er al is. De realisatie dat ieder moment oké is omdat het er is.
Uit: Het Ja-gevoel
(Ook in de bibliotheek verkrijgbaar.)
Wanneer je merkt dat je bezig bent met morgen, sta het toe in je hart.
Wanneer je merkt dat je verveling ervaart, sta die toe in je hart.
Wanneer je merkt dat je aan het vergelijken bent, sta het toe in je hart.
Wanneer je merkt dat je ergens niet goed in bent, sta het toe in je hart.
Wanneer je merkt dat je ergens juist wel goed in bent, sta het toe in je hart.
Toestaan wat is, hoe paradoxaal is dat! Het is niet zo dat jij iets met het moment doet. Jij brengt er geen vrede in. Je wordt wakker voor de vrede die er al is. De realisatie dat ieder moment oké is omdat het er is.
Uit: Het Ja-gevoel
(Ook in de bibliotheek verkrijgbaar.)
Wat leuk, ik hoor net mijn naam genoemd worden in de podcast van Samira Ahale die ze samen met Dennis Hardeman opnam. Met een fijne mediatie en gesprek over een cursus in wonderen.
https://open.spotify.com/episode/6FL16tIsMkiNtXKA4o6VJR?si=yb2_P2HdQ52RsG8LOd0hpQ&context=spotify%3Ashow%3A7vO3tfQGYeJMmF3BTWjsna
https://open.spotify.com/episode/6FL16tIsMkiNtXKA4o6VJR?si=yb2_P2HdQ52RsG8LOd0hpQ&context=spotify%3Ashow%3A7vO3tfQGYeJMmF3BTWjsna
Er is een plekje vrijgekomen voor de retraite in Egmond Binnen - Afdalen in de stilte van zijn!
Je bent van harte welkom.
‘Luister met je hart. Kijk met de ogen van de ziel. Luister met oren die horen, wat niet in woorden te ontvangen is.’
~ Hans Stolp
Kijk voor informatie en opgave op: https://lindarood.com/retraite-afdalen-in-de-stille-vrede-van-zijn/
Je bent van harte welkom.
‘Luister met je hart. Kijk met de ogen van de ziel. Luister met oren die horen, wat niet in woorden te ontvangen is.’
~ Hans Stolp
Kijk voor informatie en opgave op: https://lindarood.com/retraite-afdalen-in-de-stille-vrede-van-zijn/
Pas op de plaats
Toen ik nog werkte als maatschappelijk werkster werd ik regelmatig gevraagd om hulp te verlenen in situaties die om onmiddellijk handelen vroegen. In de beginjaren was dat ook wat ik deed, brandjes blussen. De ene na de andere. Huisuitzettingen voorkomen of afsluiting van gas, water en licht. Mensen beschermen voor huiselijk geweld, voedselhulp regelen enzovoort. Wanneer brandjes geblust waren, ontstonden er altijd weer nieuwe.
Ik schoot volledig in de doe-modus, handelen, handelen, handelen, redden, redden, redden. Terwijl wanneer mensen mijn begeleiding vroegen bij verwerking, persoonlijke groei of omgaan met bijvoorbeeld angst, ik wel in zijn kon verblijven om van daaruit mensen te begeleiden. Ik wist dus dat het mogelijk was.
Eigenlijk deed ik meer van hetzelfde wat deze mensen zelf ook al jarenlang deden. Het voelde als water naar de zee dragen en mijn lichaam reageerde met stress, spanning en een gevoel van onmacht. Waarop ik dan nog harder mijn best ging doen.
Uitzoomen
Tot het besef begon te dagen dat zolang de onderliggende overtuigingen en conditioneringen onveranderd bleven liggen (ook in mij!), er niets wezenlijks zou veranderen. En juist in situaties waarin het leek of onmiddellijke actie het enig belangrijke en nodige was, begon ik te leren om dan een pas op de plaats te maken. Om uit te zoomen, in plaats mee te rennen en redderen.
Natuurlijk waren ook praktische handelingen nodig maar veel wezenlijker en levens-veranderd bleken de gesprekken die ik met de mensen had. En door ze een plek te bieden waar ze tot stilstand konden komen, was reflectie mogelijk. Het waren mensen die bereid waren tot zelfonderzoek, zodat de wortels van hun patronen aan het licht kwamen en doorzien werden. De spanning in mijn lichaam maakte plaats voor bezieling, inspiratie en sprankeling.
Bevrijding
De reden dat ik dit deel is omdat we allemaal met beperkende patronen te maken hebben. En opgaan in de doe-modus heeft de hele maatschappij in zijn greep. Maar hoe hardnekkig patronen ook kunnen zijn, het is mogelijk ze te bevrijden, als je maar doorzet. Door iedere keer wanneer een patroon aan het stuur van je leven is gaan staan, jezelf tot stilstand te dwingen en zelfonderzoek toe te passen.
Vaak is er sprake van levensthematiek en meerdere generatie-problematiek. Misschien herken je het zelf ook dat een centraal thema steeds in verschillende gedaanten in je leven oppopt. De hechting aan zo’n thema los je (waarschijnlijk) niet met een keer zelfonderzoek volledig op.
Maar zelfs als je voor de allereerste keer zelfonderzoek toepast, lost er al zoveel op dat de vrede en vrijheid van je natuur blootgelegd worden. En zodra je eenmaal van die vrede geproefd hebt dan is het hek van de dam.
Wellicht dat er patronen zijn die blijven, dat kan. Je zult dan merken dat ze de vrede niet meer verduisteren. En nieuwe, heilzame handelingen dienen zich aan, doordat je daar ruimte voor biedt. Handelingen die voortkomen uit de stille wijsheid van je hart en die afgestemd zijn op het geheel.
Liefs, Linda
Je kunt het artikel ook hier lezen: https://lindarood.com/2020/04/22/pas-op-de-plaats/
Toen ik nog werkte als maatschappelijk werkster werd ik regelmatig gevraagd om hulp te verlenen in situaties die om onmiddellijk handelen vroegen. In de beginjaren was dat ook wat ik deed, brandjes blussen. De ene na de andere. Huisuitzettingen voorkomen of afsluiting van gas, water en licht. Mensen beschermen voor huiselijk geweld, voedselhulp regelen enzovoort. Wanneer brandjes geblust waren, ontstonden er altijd weer nieuwe.
Ik schoot volledig in de doe-modus, handelen, handelen, handelen, redden, redden, redden. Terwijl wanneer mensen mijn begeleiding vroegen bij verwerking, persoonlijke groei of omgaan met bijvoorbeeld angst, ik wel in zijn kon verblijven om van daaruit mensen te begeleiden. Ik wist dus dat het mogelijk was.
Eigenlijk deed ik meer van hetzelfde wat deze mensen zelf ook al jarenlang deden. Het voelde als water naar de zee dragen en mijn lichaam reageerde met stress, spanning en een gevoel van onmacht. Waarop ik dan nog harder mijn best ging doen.
Uitzoomen
Tot het besef begon te dagen dat zolang de onderliggende overtuigingen en conditioneringen onveranderd bleven liggen (ook in mij!), er niets wezenlijks zou veranderen. En juist in situaties waarin het leek of onmiddellijke actie het enig belangrijke en nodige was, begon ik te leren om dan een pas op de plaats te maken. Om uit te zoomen, in plaats mee te rennen en redderen.
Natuurlijk waren ook praktische handelingen nodig maar veel wezenlijker en levens-veranderd bleken de gesprekken die ik met de mensen had. En door ze een plek te bieden waar ze tot stilstand konden komen, was reflectie mogelijk. Het waren mensen die bereid waren tot zelfonderzoek, zodat de wortels van hun patronen aan het licht kwamen en doorzien werden. De spanning in mijn lichaam maakte plaats voor bezieling, inspiratie en sprankeling.
Bevrijding
De reden dat ik dit deel is omdat we allemaal met beperkende patronen te maken hebben. En opgaan in de doe-modus heeft de hele maatschappij in zijn greep. Maar hoe hardnekkig patronen ook kunnen zijn, het is mogelijk ze te bevrijden, als je maar doorzet. Door iedere keer wanneer een patroon aan het stuur van je leven is gaan staan, jezelf tot stilstand te dwingen en zelfonderzoek toe te passen.
Vaak is er sprake van levensthematiek en meerdere generatie-problematiek. Misschien herken je het zelf ook dat een centraal thema steeds in verschillende gedaanten in je leven oppopt. De hechting aan zo’n thema los je (waarschijnlijk) niet met een keer zelfonderzoek volledig op.
Maar zelfs als je voor de allereerste keer zelfonderzoek toepast, lost er al zoveel op dat de vrede en vrijheid van je natuur blootgelegd worden. En zodra je eenmaal van die vrede geproefd hebt dan is het hek van de dam.
Wellicht dat er patronen zijn die blijven, dat kan. Je zult dan merken dat ze de vrede niet meer verduisteren. En nieuwe, heilzame handelingen dienen zich aan, doordat je daar ruimte voor biedt. Handelingen die voortkomen uit de stille wijsheid van je hart en die afgestemd zijn op het geheel.
Liefs, Linda
Je kunt het artikel ook hier lezen: https://lindarood.com/2020/04/22/pas-op-de-plaats/
Linda Rood
Pas op de plaats
Toen ik als maatschappelijk werkster mensen begeleide, gebeurde het vaak dat mijn hulp werd ingeroepen in situaties die om onmiddellijk handelen vroegen. In de beginjaren was dat ook wat ik deed, brandjes blussen. Tot het besef begon te dagen dat ...(lees…
Dinsdag 22 sept. [1942]
Men moet met zichzelf leven als leefde men met een heel volk van mensen. En in zichzelf leert men dan alle goede en kwade eigen- schappen der mensheid kennen. En men moet zichzelf eerst z'n slechte eigenschappen leren vergeven, wil men anderen kunnen vergeven.
Dat is misschien nog het moeilijkste te leren voor een mens, ik constateer het zo dikwijls bij anderen (vroeger ook bij mezelf, nu niet meer): het zichzelf vergiffenis schenken voor fouten en misstappen. Waartoe allereerst behoort: het kunnen aanvaarden, grootmoedig aanvaarden, dat men fouten maakt en misstappen begaat.
Uit: Het verstoorde leven, dagboek van Etty Hillesum, 1941-1943
Men moet met zichzelf leven als leefde men met een heel volk van mensen. En in zichzelf leert men dan alle goede en kwade eigen- schappen der mensheid kennen. En men moet zichzelf eerst z'n slechte eigenschappen leren vergeven, wil men anderen kunnen vergeven.
Dat is misschien nog het moeilijkste te leren voor een mens, ik constateer het zo dikwijls bij anderen (vroeger ook bij mezelf, nu niet meer): het zichzelf vergiffenis schenken voor fouten en misstappen. Waartoe allereerst behoort: het kunnen aanvaarden, grootmoedig aanvaarden, dat men fouten maakt en misstappen begaat.
Uit: Het verstoorde leven, dagboek van Etty Hillesum, 1941-1943
Vrijdagmorgen [12 juni 1942].
En nu schijnt het er door te komen, dat de joden niet meer in de groentewinkels mogen komen; en fietsen inleveren; en niet meer in de tram; en 's avonds na acht uur binnen.
Wanneer ik me over die maatregelen gedeprimeerd voel, zoals vanochtend, toen ze even als een loden dreiging me trachten te verstikken, dan gaat het toch niet over die maatregelen. Dan is er alleen maar een grote treurigheid in me en die zoekt dan stof om zich heen om zichzelf aan te bewijzen. En een onprettige les, die ik zou moeten geven boezemt me dan net zoveel angst en beklemming in als de ergste maatregel van onze bezettingsmacht.
Het zijn nooit de dingen van buiten, het is altijd het gevoel in me, gedeprimeerdheid, onzekerheid of wat ook, die aan de uiterlijke dingen het treurige of dreigende aanschijn geeft. Het werkt bij mij altijd van binnen naar buiten, nooit van buiten naar binnen. Meestal slaan de dreigendste maatregelen – en het zijn er nog al wat tegenwoordig - te pletter tegen mijn eigen innerlijke zekerheid en vertrouwen; en, verwerkt in mij, verliezen ze veel van hun dreiging.
Uit: Het verstoorde leven, dagboek van Etty Hillesum, 1941-1943
Morgen herdenken we de slachtoffers en mensen die zijn overleden in de tweede Wereldoorlog en wat mij betreft van alle oorlogen in tijd en ruimte. Ook de innerlijke oorlogen die zoveel verwoesting aanrichten. Dat we allen de weg naar binnen en naar bevrijding mogen vinden om daar de vrede te vinden is waar Etty zo prachtig over schrijft. Ze leefde het ons voor, zodat we haar voorbeeld kunnen volgen.
Ik reis vandaag naar België waar ik samen met Peter Winteraeken, Raf, Nele en vele anderen de weg naar binnen ga delen. Wat een timing, dat had ik me niet beseft toen we deze datum prikte. Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Hoe toepasselijk voor een retraite die in het teken staat van onvoorwaardelijke liefde in de praktijk.
En nu schijnt het er door te komen, dat de joden niet meer in de groentewinkels mogen komen; en fietsen inleveren; en niet meer in de tram; en 's avonds na acht uur binnen.
Wanneer ik me over die maatregelen gedeprimeerd voel, zoals vanochtend, toen ze even als een loden dreiging me trachten te verstikken, dan gaat het toch niet over die maatregelen. Dan is er alleen maar een grote treurigheid in me en die zoekt dan stof om zich heen om zichzelf aan te bewijzen. En een onprettige les, die ik zou moeten geven boezemt me dan net zoveel angst en beklemming in als de ergste maatregel van onze bezettingsmacht.
Het zijn nooit de dingen van buiten, het is altijd het gevoel in me, gedeprimeerdheid, onzekerheid of wat ook, die aan de uiterlijke dingen het treurige of dreigende aanschijn geeft. Het werkt bij mij altijd van binnen naar buiten, nooit van buiten naar binnen. Meestal slaan de dreigendste maatregelen – en het zijn er nog al wat tegenwoordig - te pletter tegen mijn eigen innerlijke zekerheid en vertrouwen; en, verwerkt in mij, verliezen ze veel van hun dreiging.
Uit: Het verstoorde leven, dagboek van Etty Hillesum, 1941-1943
Morgen herdenken we de slachtoffers en mensen die zijn overleden in de tweede Wereldoorlog en wat mij betreft van alle oorlogen in tijd en ruimte. Ook de innerlijke oorlogen die zoveel verwoesting aanrichten. Dat we allen de weg naar binnen en naar bevrijding mogen vinden om daar de vrede te vinden is waar Etty zo prachtig over schrijft. Ze leefde het ons voor, zodat we haar voorbeeld kunnen volgen.
Ik reis vandaag naar België waar ik samen met Peter Winteraeken, Raf, Nele en vele anderen de weg naar binnen ga delen. Wat een timing, dat had ik me niet beseft toen we deze datum prikte. Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Hoe toepasselijk voor een retraite die in het teken staat van onvoorwaardelijke liefde in de praktijk.
Forwarded from NAAR HUIS
'Het is niet jouw taak op zoek te gaan naar liefde, maar enkel in jezelf alle hindernissen te zoeken die jij ertegen opgeworpen hebt, en die te vinden. Het is niet nodig te zoeken naar wat waar is, maar wel naar wat onwaar is.’
- Een cursus in wonderen
Vandaag op weg naar Antwerpen voor de tweedaagse retraite ‘Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk’, die ik samen met Linda Rood dit weekend begeleid.
Fijn om samen met 19 deelnemers in het prachtige kasteel Hof van Zevenbergen te zakken naar de stilte van het hart.
Waarbij naast stilte en meditatie ook zelfonderzoek centraal staat. Hiermee doen we recht aan bovenstaand citaat uit Een cursus in wonderen.
Kun je er deze keer niet bij zijn?
En voel je de behoefte om te zakken naar zijn in de stilte van je hart?
Om vandaar uit onvoorwaardelijke liefde in de praktijk van alle dag te belichamen, hier en nu in je eigen klaslokaal op aarde?
Wees dan hartelijk welkom bij de volgende retraite ‘Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk’!
Het betreft dan een driedaagse van 20 t/m 22 sept in het klooster van de zusters te Denekamp.
Wat zou liefde doen?
Wat zou liefde denken?
Hoe zou liefde handelen?
Wat zou liefde zeggen?
Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk!
- Peter Winteraeken
Foto: 51581 op Pixabay
#OnvoorwaardelijkeLiefdeInDePraktijk #zelfonderzoek #zelfliefde #innerlijkevrede #retraites
- Een cursus in wonderen
Vandaag op weg naar Antwerpen voor de tweedaagse retraite ‘Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk’, die ik samen met Linda Rood dit weekend begeleid.
Fijn om samen met 19 deelnemers in het prachtige kasteel Hof van Zevenbergen te zakken naar de stilte van het hart.
Waarbij naast stilte en meditatie ook zelfonderzoek centraal staat. Hiermee doen we recht aan bovenstaand citaat uit Een cursus in wonderen.
Kun je er deze keer niet bij zijn?
En voel je de behoefte om te zakken naar zijn in de stilte van je hart?
Om vandaar uit onvoorwaardelijke liefde in de praktijk van alle dag te belichamen, hier en nu in je eigen klaslokaal op aarde?
Wees dan hartelijk welkom bij de volgende retraite ‘Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk’!
Het betreft dan een driedaagse van 20 t/m 22 sept in het klooster van de zusters te Denekamp.
Wat zou liefde doen?
Wat zou liefde denken?
Hoe zou liefde handelen?
Wat zou liefde zeggen?
Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk!
- Peter Winteraeken
Foto: 51581 op Pixabay
#OnvoorwaardelijkeLiefdeInDePraktijk #zelfonderzoek #zelfliefde #innerlijkevrede #retraites
Wat onvergetelijk mooi was de retraite afgelopen weekend in Hof Zevenbergen.
De geweldige organisatie door Raf Stevens en Nele Sturtewagen van Het Ogenblik. Het samenwerken met Peter Winteraeken wat zo natuurlijk en vanzelfsprekend voelt. Wat heb ik weer genoten van zijn liefde en wijsheid. En de fijne groep deelnemers. De voelbare bereidheid van ieder om het licht van vrede en vrijheid toe te laten. Om in de stilte te zijn en te ontmoeten wat zich toonde.
Alles klopte; de plek, de mensen, de magie dat alles zich vanzelf aaneen weefde. Ook de symboliek verbonden met 4 en 5 mei.
En het prachtige kasteel gelegen in de bossen, wat een plek! Ik draag het allemaal als een fonkelend juweel in mijn hart mee.
~~~
Wil je proeven van een retraite dan kan ik je van harte de dag-retraite aanraden die Dennis Hardeman en ik eind deze maand geven. ‘Springplank in liefde.’ Een dag waarbij we zowel afdalen in de stilte van zijn, als dat er de mogelijkheid is om met Choose Again en de Vragen naar Vrijheid issues en thema’s te verhelderen, ontmantelen en helen.
En lijkt het je fijn om jezelf een aantal dagen onder te dompelen in liefde en te ontmoeten wat zich daarin toont? In september geven Peter en ik de drie-daagse retraite ‘Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk’ in het klooster van De zusters van Denekamp.
Je bent van harte welkom 🙏🏻❤️
www.lindarood.com
De geweldige organisatie door Raf Stevens en Nele Sturtewagen van Het Ogenblik. Het samenwerken met Peter Winteraeken wat zo natuurlijk en vanzelfsprekend voelt. Wat heb ik weer genoten van zijn liefde en wijsheid. En de fijne groep deelnemers. De voelbare bereidheid van ieder om het licht van vrede en vrijheid toe te laten. Om in de stilte te zijn en te ontmoeten wat zich toonde.
Alles klopte; de plek, de mensen, de magie dat alles zich vanzelf aaneen weefde. Ook de symboliek verbonden met 4 en 5 mei.
En het prachtige kasteel gelegen in de bossen, wat een plek! Ik draag het allemaal als een fonkelend juweel in mijn hart mee.
~~~
Wil je proeven van een retraite dan kan ik je van harte de dag-retraite aanraden die Dennis Hardeman en ik eind deze maand geven. ‘Springplank in liefde.’ Een dag waarbij we zowel afdalen in de stilte van zijn, als dat er de mogelijkheid is om met Choose Again en de Vragen naar Vrijheid issues en thema’s te verhelderen, ontmantelen en helen.
En lijkt het je fijn om jezelf een aantal dagen onder te dompelen in liefde en te ontmoeten wat zich daarin toont? In september geven Peter en ik de drie-daagse retraite ‘Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk’ in het klooster van De zusters van Denekamp.
Je bent van harte welkom 🙏🏻❤️
www.lindarood.com
Het licht van Bewustzijn, van jouw diepste wezen, belicht precies datgene in jou wat nu geheeld mag worden.
Steeds opnieuw belicht het naast prettige aspecten ook blokkades en onopgeloste kwesties, net zolang tot je kunt voelen dat je hele wezen oké is. Precies zoals het nu is.
Foto en tekst uit: Het ja-gevoel, Samsarabooks
❤️
(Ook in de bibliotheek verkrijgbaar.)
#jagevoel
Steeds opnieuw belicht het naast prettige aspecten ook blokkades en onopgeloste kwesties, net zolang tot je kunt voelen dat je hele wezen oké is. Precies zoals het nu is.
Foto en tekst uit: Het ja-gevoel, Samsarabooks
❤️
(Ook in de bibliotheek verkrijgbaar.)
#jagevoel
Een krachtige meditatieve talk uit de retraite op 4 en 5 mei in Hof Zevenbergen. Waarin ik het onder andere heb over het ontspannen van innerlijke vuisten die voelbaar kunnen zijn in onze lichamen en geest.
Het was de start-meditatie op vrijdagavond waarin ik ieder uitnodig, ook jij om te spelen en stoeien met de sluiers die over de werkelijkheid heen liggen. Het ik-idee en ik-gevoel.
In de meditatie geef ik een handreiking hoe je ermee kunt omgaan, zodat het je niet meer volautomatisch in de greep heeft. En zodat het kan ontspannen.
YouTube: https://youtu.be/HiinvR2F970?si=aUIps1kvCQ6IxJPB
Spotify: https://open.spotify.com/episode/73ZJSpwBFlafIHPL68nGTh?si=wZWfFjd-Sg-ZRq2MMGmBwA
Het was de start-meditatie op vrijdagavond waarin ik ieder uitnodig, ook jij om te spelen en stoeien met de sluiers die over de werkelijkheid heen liggen. Het ik-idee en ik-gevoel.
In de meditatie geef ik een handreiking hoe je ermee kunt omgaan, zodat het je niet meer volautomatisch in de greep heeft. En zodat het kan ontspannen.
YouTube: https://youtu.be/HiinvR2F970?si=aUIps1kvCQ6IxJPB
Spotify: https://open.spotify.com/episode/73ZJSpwBFlafIHPL68nGTh?si=wZWfFjd-Sg-ZRq2MMGmBwA
YouTube
Merken hoe alles zijn dansje doet
Een krachtige meditatieve talk uit de retraite op 4 en 5 mei in Hof Zevenbergen. Waarin ik het onder andere heb over het ontspannen van innerlijke vuisten, v...
Soms geeft het leven onverwacht een cadeau. Het overkwam me vorige week toen ik onderstaande woorden kreeg. Heel graag en met een dankbaar hart deel ik deze prachtige recensie van Jan van Kessel over mijn boek ‘Van doen naar zijn, de kracht van eenvoud’.
‘Hoe vat je een boek in woorden? Hoe vat je Van doen naar zijn in woorden als de inhoud zich vooral laat verstaan voorbij de woorden?
Van doen naar zijn, van de hand van Linda Rood, is een klein, eenvoudig boek. Eenvoudig in de zin van zonder opsmuk, to the point. In heldere, klare taal legt Linda Rood, onder meer met behulp van oefeningen, uit hoe je uit de modus van doen in de zijnstoestand terecht kan komen. Het zijn dat eenieder in zich en bij zich heeft, het zijn dat onvervreemdbaar onze grond van bestaan is.
Het leven gebeurt, vindt plaats. Het is een gegeven. Voor ons ligt er de mooie taak om ons over te geven aan die realiteit dat het leven gebeurt, dat we ons ook realiseren dat het gebeurt – en dat we ons daar niet tegen verzetten maar er mee kunnen zijn.
Het denken bijvoorbeeld wil graag een kleur, een nieuw tintje, geven aan dat wat gebeurt. En dat leidt tot lijden. Want de is-heid is het leven gevende, er een kleur aan geven is de realiteit naar je hand willen zetten. Het is veelal bevrijdender en vrediger als je kunt zijn met dat wat is. Of zoals Linda Rood het verwoord: Te zakken in zijn.
Wat vooral verhelderend is, is dat er (wezenlijk) niets te doen valt: alles is al gerealiseerd, er is geen doel, geen bestemming ergens in de toekomst. Alles is al. Het enige dat je te ‘doen’ staat, is je dat te realiseren. Telkens weer. Telkens weer. Je bent al goed, je bent al heel. Het leven gaat volmaakt zijn eigen gang. En jij bent dit alles.
Ik heb Van doen naar zijn nu een keer of drie gelezen. En zoals Linda Rood in haar krachtig gewortelde boek al aangeeft: je kunt het telkens weer opnieuw lezen. En zo is het ook. Van doen naar zijn is een krachtig elixer, een richtsnoer voor het leven, een bijbel om dicht op je hart te dragen. En zo af en toe weer eens open te slaan om vervolgens te verzuchten: O, ja.
Om het daarna weer los te laten.
Want niets hoeft begrepen te worden, het hoeft enkel geleefd te worden.’
⁃ Jan van Kessel
Foto van Samsarabooks
#samsarabooks #vandoennaarzijn
#dankbaar #mooierecensie
‘Hoe vat je een boek in woorden? Hoe vat je Van doen naar zijn in woorden als de inhoud zich vooral laat verstaan voorbij de woorden?
Van doen naar zijn, van de hand van Linda Rood, is een klein, eenvoudig boek. Eenvoudig in de zin van zonder opsmuk, to the point. In heldere, klare taal legt Linda Rood, onder meer met behulp van oefeningen, uit hoe je uit de modus van doen in de zijnstoestand terecht kan komen. Het zijn dat eenieder in zich en bij zich heeft, het zijn dat onvervreemdbaar onze grond van bestaan is.
Het leven gebeurt, vindt plaats. Het is een gegeven. Voor ons ligt er de mooie taak om ons over te geven aan die realiteit dat het leven gebeurt, dat we ons ook realiseren dat het gebeurt – en dat we ons daar niet tegen verzetten maar er mee kunnen zijn.
Het denken bijvoorbeeld wil graag een kleur, een nieuw tintje, geven aan dat wat gebeurt. En dat leidt tot lijden. Want de is-heid is het leven gevende, er een kleur aan geven is de realiteit naar je hand willen zetten. Het is veelal bevrijdender en vrediger als je kunt zijn met dat wat is. Of zoals Linda Rood het verwoord: Te zakken in zijn.
Wat vooral verhelderend is, is dat er (wezenlijk) niets te doen valt: alles is al gerealiseerd, er is geen doel, geen bestemming ergens in de toekomst. Alles is al. Het enige dat je te ‘doen’ staat, is je dat te realiseren. Telkens weer. Telkens weer. Je bent al goed, je bent al heel. Het leven gaat volmaakt zijn eigen gang. En jij bent dit alles.
Ik heb Van doen naar zijn nu een keer of drie gelezen. En zoals Linda Rood in haar krachtig gewortelde boek al aangeeft: je kunt het telkens weer opnieuw lezen. En zo is het ook. Van doen naar zijn is een krachtig elixer, een richtsnoer voor het leven, een bijbel om dicht op je hart te dragen. En zo af en toe weer eens open te slaan om vervolgens te verzuchten: O, ja.
Om het daarna weer los te laten.
Want niets hoeft begrepen te worden, het hoeft enkel geleefd te worden.’
⁃ Jan van Kessel
Foto van Samsarabooks
#samsarabooks #vandoennaarzijn
#dankbaar #mooierecensie