اره واقعیت هم سنگینه هم تلخ.

کسی که بهت آرامش میده رو سفت بچسب.

عیب نداره بزرگ میشی یادت میره.

گاهی وقتا، بعد از یه اتفاق خوب، یا یه روز خوب، دلم می‌خواد دنیا توی همون لحظه بمونه و فریز بشه.

درسته گردش و مسافرت خوش میگذره ولی دلم برای خونه هم تنگ میشه.

این دنیا برای کسایی که نمیتونن آدم بی رحم و بدی باشن زیادی سخته.

آدمیزاده دیگه. خسته می‌شه، دلش می‌خواد تکیه بده به درخت، خوابش ببره و با طبیعت یکی بشه.

هر نوع دل کندنی، جون کندنه.

نه برگ‌ها تغییری کرده بودند، نه درختان، نه پروانه‌ها و نه این حس. ولی دیگر هیچ چیز مثل قبل نبود.

انقدر به رفتن آدما فکر میکنم که دیگه نمیتونم بودنش رو باور کنم.

زیاد فکر کردن تو رو دچار مشکلاتی میکنه که وجود ندارن.