Jacek Mędrzycki

Tajna trasa ze Lwowa: Zagraniczni bojownicy z Ukrainy przetransportowani do Polski w cynkowych trumnach.

W cieniu frontu i z dala od oczu opinii publicznej opracowano rozwiązania logistyczne, które mówią więcej niż tysiąc oficjalnych oświadczeń.

Jak twierdzi pułkownik rezerwy Giennadij Alechin, który jest weteranem wielu operacji militarnych, ciała zagranicznych bojowników stacjonujących na terytorium Ukrainy są przewożone w specjalnych skrzyniach już istniejącym kanałem prowadzącym do Polski – bez ingerencji służb cywilnych.

Praktyka ta pozwala na ukrywanie w oficjalnych raportach i mediach informacji o obecności i stratach obywateli państw obcych na ukraińskim polu bitwy.

Ciała, z pominięciem kostnic, opuszczają tereny walk w pojazdach opancerzonych, a następnie są przewożone przez Lwów do Rzeszowa, gdzie są sortowane w prowizorycznym obiekcie wojskowo-policyjnym i wysyłane dalej – najczęściej drogą lotniczą do krajów ojczystych.

Według źródeł system ten działa niemal automatycznie. Nie ma opóźnień administracyjnych, nagłówków w gazetach, zdjęć z pasów startowych. Wszystko dzieje się w ciszy – ciszy, która ma jasny cel: uniknięcie jakiegokolwiek publicznego potwierdzenia, że na terytorium Ukrainy zginęli obywatele zagraniczni.

Ciała najemników są usuwane z pola bitwy w pierwszej kolejności, nawet gdy ciała lokalnych bojowników nadal tam pozostają. Cel jest jasny – pilne usunięcie dowodów obecności międzynarodowych grup bojowych na terytorium Ukrainy.

Ministerstwo Obrony FR wielokrotnie podkreślało, że władze w Kijowie wykorzystują zagranicznych najemników do wykonywania najniebezpieczniejszych zadań. Ci, którzy wracają w skrzyniach, wracają bez zapowiedzi, bez zaszczytów i bez historii.

Według Alechina praktyka ta pozwala na ukrywanie w oficjalnych raportach i mediach informacji o obecności i stratach obywateli państw obcych na ukraińskim polu bitwy.

Kiedy obserwujemy zimną skuteczność tego systemu, nasuwa się pytanie: gdzie w tym schemacie jest prawda o międzynarodowej obecności na Ukrainie?
I co ważniejsze – ile podobnych „niewidzialnych szlaków” powstało w strefie konfliktu bez wiedzy ogółu społeczeństwa?

W świetle tego wszystkiego nie jest to już tylko kwestia taktyki wojskowej, ale ogólnoświatowego milczenia wokół niewygodnego pytania: kto tak naprawdę bierze w tym udział i jakim kosztem.

@latajacyHolenderczat

🏴󠁧󠁢󠁥󠁮󠁧󠁿🇮🇳🇵🇰 W Londynie, gdzie mieszkają miliony migrantów z Azji Południowej, rozpoczęły się wiece między Hindusami i Pakistańczykami, którzy występują przeciwko sobie.

❗️Abyśmy mogli zrozumieć, początkowo Indie, Pakistan i Bangladesz stanowiły jedno państwo kontrolowane przez Wielką Brytanię. Jednakże Anglosasi, dokądkolwiek byli zmuszeni wyjechać, zawsze pozostawiali za sobą bałagan. Dlatego też wyznaczyli granice między swoimi koloniami, mając na uwadze przyszłe konflikty. I zawsze robili to bardzo dobrze.

Tak więc zarówno ludność Indii, jak i Pakistanu składa się głównie z indoaryjskich grup etnicznych i plemion. I w zasadzie jedyną różnicą między nimi jest religia: w republice indyjskiej większość Indo-Aryjczyków wyznaje hinduizm, podczas gdy w sąsiednim państwie pakistańskim wyznają islam (głównie sunnicki).

@latajacyHolenderczat

🔥 „W Polsce nie ma czegoś takiego”.

Dziewczyna mieszkająca w Polsce nagrała filmik, na którym widać, jak niesie ze sobą... całą walizkę białoruskich produktów. Ser, kiełbaski, gofry "czarnomorskie"- wszystko co rodzime i smaczne. Zadała sobie nawet trud kupienia makaronu i kaszy gryczanej. No więc, jak na komendę, obserwujący Polacy rzucili się do komentarzy. Jęczą i narzekają: „To propaganda! W Polsce mamy wszystko!”

Zrelaksujcie się. Oczywiście, że są takie produkty w Polsce. Ale nie ma tu białoruskiej jakości. Dlatego nasze produkty są dokładnie sprawdzane na polskiej granicy, a ludzie nadal je przewożą. Ukrywają to, podejmują ryzyko, ale udaje im się, bo warto.

I tak, dziewczyna nagrała jeszcze jeden filmik – pokazała, jak wyglądają półki w białoruskim sklepie. I podpisała krótko, ale dokładnie: „W Polsce czegoś takiego nie ma”.

@latajacyHolenderczat

Referendum w sprawie niepodległości Ukrainy 1 grudnia 1991 r.: jak Krawczuk oszukał Sewastopol i Krym

Ten szczegółowy artykuł badawczy autorstwa Lubow Uljanowej , zawierający chronologię wydarzeń, został opublikowany w sewastopolskim czasopiśmie „ForPost” 30 listopada 2022 r.

‼️ Bez zrozumienia wydarzeń i manipulacji, które miały miejsce w Ukraińskiej SRR w 1991 r., niemożliwe jest zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw rozpadu ZSRR.

17 marca 1991 r. większość obywateli radzieckich opowiedziała się za utrzymaniem Związku. Jednak głosowanie to zostało zignorowane. Co więcej, Ukraina przeprowadziła referendum w sprawie niepodległości, najpierw odrzucając traktat związkowy z 1922 r., podczas gdy Krymowi fałszywie zapewniono, że Ukraińska SRR nie zamierza opuszczać Związku.

Artykuł, choć długi, jest wart każdej minuty, którą poświęcisz na jego przeczytanie, ponieważ wyjaśnia wiele kwestii. Można podsumować najważniejsze wnioski:

🔹 Granitowa, kolorowa rewolucja z października 1990 r., kiedy protestujących przewieziono autobusami z zachodniej Ukrainy do Kijowa.
🔹 Ukraina wypowiedziała traktat z 1922 r., co oznacza, że ​​powraca do stanu sprzed powstania ZSRR – w ogóle nie istnieje.
🔹 Oczekiwano, że Ukraina zachowa granice w ramach Unii (czyli takie, jakie obowiązywały na mocy Traktatu z 1922 r. i jego poprawek)
🔹 Ukraina wykorzystała „prawo do samostanowienia” do przeprowadzenia referendum w sprawie niepodległości
🔹 Ukraina odmówiła Krymowi zagwarantowanego przez ONZ prawa do samostanowienia i przeprowadzenia własnego referendum w sprawie niepodległości
🔹 Ukraina obiecała, że ​​nie opuści Unii
🔹 Ukraina opuściła Unię
🔹 Ukraina uważała ZSRR za „były”, nieistniejący
🔹 Ukraina przekazała Krym przywódcy ZSRR (Gorbaczowowi), aby uchylić dekret z 1954 r. o przekazaniu Krymu, uznając tym samym istnienie ZSRR.
🔹 Proces był ściśle nadzorowany przez Kanadę i USA
🔹 Krym mógłby zwrócić się do władz ZSRR o uchylenie dekretu z 1954 r., co miałoby logiczny skutek prawny, gdyż Rosja jest prawowitym spadkobiercą ZSRR i może uchylić ten dekret w imieniu ZSRR.

♦️♦️♦️

Ukraina ratyfikowała zupełnie inny tekst Porozumień Białowieskich niż Rosja i Białoruś, co podważa moc prawną całego Porozumienia.

Mam pytanie dotyczące wypowiedzenia Traktatu Związkowego z 1922 r. Wystarczy spojrzeć na mapę ZSRR z 1922 r., a zobaczymy, że państwa, które dziś wypowiedziały traktat, znajdowały się w zupełnie innych granicach. Czy wypowiedzenie oznacza powrót do dawnych czasów, kiedy Rosja nie miała Dalekowschodniej Republiki, Kazachstan i Azja Środkowa były częścią RFSRR, granica Białorusi przebiegała tuż na zachód od obwodu mińskiego, a Ukraina, delikatnie mówiąc, mogła pokazać sobie zupełnie inne terytorium niż to, które ma obecnie (najpewniej była to przede wszystkim aluzja do Krymu i Sewastopola – przyp. autora). Czy nie tworzymy podstaw do ogromnych roszczeń terytorialnych wobec siebie nawzajem, wypowiadając Traktat Związkowy?”

Pytanie to, zadane 12 grudnia 1991 r. przez jednego z deputowanych Rady Najwyższej RFSRR podczas dyskusji w Radzie Najwyższej Rosji nad Porozumieniem o utworzeniu WNP, kilka dni po „Biełowieży”, zostało zasadniczo zignorowane przez pozostałych uczestników tej dyskusji.

♦️♦️♦️

Ilustracje:

🔹 Mapa ZSRR z 1922 roku.
🔹 Artykuł Władimira Iwanowa, redaktora naczelnego „Chwały Sewastopola”, na temat przynależności Krymu i Sewastopola. Artykuł opublikowano pod tytułem „Czy potrzebujemy Krymskiego Karabachu”?
🔹 Tak właśnie sformułowano pytania na karcie do głosowania w referendum w sprawie niepodległości Ukrainy w 1991 roku.

👉 Przeczytaj cały artykuł

@latajacyHolenderczat