من دیروز رفته بودم پیاده روی و دنبال کافه ی فرندزی بودم که به تازگی توی شهرمون پیدا کردم..

و داشتم به دوستم المیرا نشونش میدادم

و ذوق داشتم از پیدا کردنش:)))
الان احتمالا بغضی بشم هر وقت ببینمش🥲

مرگ متیو تنها اتفاقیه که ریواچ کردن فرندز خوبش نمی‌کنه.

چقدر خداحافظیا سختن..

خیلی،خیلی،خیلی..

کم کم پاییز داره تبدیل میشه به فصل مورد علاقم

میدونید چی جالبه برام.
حالا اگه شمام دانشجویی باشید که در جمع کثیری از بومی ها شما اقلیتید اینطوری باشه واستون
چون دانشگاهی که همه خارجین واقعا بحث فرق داره - کالج که حداقلش اینطور بود
حس میکنید که شما نامرئی هستید.
یک دوستی که ۷ ساله اینجاست گفت همینه اینجا و درست نمیشه.
و این نگرانی رو داره که من نمیخوام این نامرئی بودن جزیی از شخصیتم شه
هر جلسه دارم میجنگم باهاش و خودم رو اندکی توی جمع و بحث مشمول میکنم.
ترم پیش واقعا حس خوبی به هیچ کس و هیچ چیزی در دانشگاه نداشتم:))) فقط درس ها برام لذت بخش بودن
کلاس عملی اناتومی جهنم بود.
منم میترسیدم حرف بزنم.
این ترم بهتر شده ولی گاهی خسته میشی از این شخصیت جدیدی که بهت تحمیل شده .
یه هاله امیدی دارم که در رسیدن بهش میدونم تلاش باید بکنم و دارم میکنم
که این یکم ابر سیاهی که جلوی همه این چیزا هست با وجود زیباییشون ، -که انگار تازه دارم کشف میکنم-
کنار بره.
و احساس امنیت روانی داشته باشم چون گاهی عسل کوچک درونم توی این اتفاق ها خیلی اذیت میشه-

خیلی تونستم با این ریلیت کنم:)
این حس نامرئی بودن یطوریه که،انگار آدم یه روحه میون بقیه ادما.
اینکه آدما از بالا نگاهت میکنن و انگار هر چقدرم تلاش کنی،تو اون خارجیه ای!!
تو دید اونا،تو ازشون کمتری…
من هنوز بعد از سه ترم همینه.
ولی انگار این ترم من بیشتر به خودم اجازه دادم که وجود داشته باشم.

بعضی وقتا حس اینو داره که آدمای دورت دارن زندگیشونو می‌کنن و تو از دور فقط تماشاشون می‌کنی.

بالاخره death note رو تموم کردممممم

All of this 37 episodes because he was bored.
#anime

ده قسمت آخرش برام خیلی خسته کننده شد و فقط دیدم که ببینم تهش چی میشه..

در کل خوب بود.ولی کشش داده بودن