در واقع امیدوار موندن هم به نوع خودش خیلی ازم انرژی می‌گیره. اینطوری که همه جا تاریکه، تو تنهایی، هر دری رو زدی بسته بود و الان کلیدی هم نیست، نگرانی، کورتیزول دائما تو بدنت در حال ترشحه، خسته‌ای از صبر، انتظار و تلاش‌های بی‌نتیجه ولی بازم مردمک چشم‌هات رو گشاد‌تر می‌‌کنی، نفس عمیق می‌کشی و سعی بر آروم کردن خودت داری تا مبادا نور باشه و تو نبینیش.

وای تیکه ی دوم فصل آخر توکیو غول چرا اینطوریه؟😭😭😭😭

خیلی گیج کنندستتتتتت😫😫

شاید اصلا مقصدی وجود نداره و از اول تا آخرش فقط مسیره.

تا اینجا که دوسش داشتم و جالب بود

این مدتی که اینجا کمرنگ تر بودم،اینقدر اتفاق بد افتاد برام که دارم به این فکر میکنم که،بدتر از اینم میشه مگه؟:)

ولی الان اینجام،
و هنوز زندم:)
پس فاک ایت.

می‌خواستم بمانم، رفتم.
می‌خواستم بروم، ماندم.
نه رفتن مهم بود و نه ماندن؛
مهم من بودم که نبودم…

روزهای مزخرف:)
با کار اداری زیاد..