https://t.me/khosrovanooshiravan/4031?single
⚫️ بانو خرمدین، همسر #بابک_خرمدین (به گمان ۷۹۵ تا ۸۳۸ ترسایی)، از زنان جنگاور ایران و کمانداری چیره‌دست بود که در جنبش خرمدینان یا سرخ‌جامگان پابه‌پای بابک رویاروی فرمانروایی تازیان در ایران ایستاد و در نبردهایی که به فرماندهی همسرش رخ می‌داد جنگید.

بانو از کودکی با تیر و کمان آشنا بود. او همراهِ بابک ۲۳ سال با تازیان جنگیدند و در هیچ‌یک از نبردهایشان شکست نخوردند.

بانو همراهِ بابک دستگیر شد. درباره‌ی سرنوشت او دو دیدگاه را گفته‌اند. گروهی می‌گویند بانو همراه با بابک کشته شد. گروهی دیگر می‌گویند بانو آزاد شد ولی او را وادار کردند که به دیدن مرگ دلخراش همسرش بنشیند. برخی نیز گفته‌اند که او به بردگی گرفته شد که این گمان چندان ارجدار نیست.
https://t.me/khosrovanooshiravan
داستان مهرِ بانو و بابک در افسانه‌های آذربادگان(آذربایجان) به نام داستان بهرام و گل‌اندام شناخته شده است.

⚫️ شما هر دو دست و پای من بخواهید بریدن، و گونه‌ی مردم از خون سرخ باشد، و چون خون از تن برود، روی زرد شود... من روی خویش به خون سرخ کردم تا چون خون از تنم بیرون شود، نگویند که از بیم و ترس رویش زرد شد...


@khosrovanooshiravan
#بابک

⚫️ درباره یک نکته بامزه!
https://t.me/khosrovanooshiravan/14610

«اسرائیل با همه معایبش و با همه تضادهایی که در درون نهفته دارد، مبنای قدرتی است و قدم اول است به عنوان نوید آینده‌ای که دیگر نه چندان دور است.»

«من شرقی غیرعرب فراوان چوب اعراب را خورده‌ام و هنوز هم می‌خورم. با همه باری که از اسلام به دوش من بوده است و هنوز هست، ایشان مرا عجم می‌دانند. رافضی هم می‌دانند...»

«منی که از این اعراب بی‌اصالت چنین چوب‌ها خورده است اکنون از حضور اسرائيل در شرق شاد است. از حضور اسرائيل که می‌توان لوله نفت شیوخ را ببرد و نطفه طلب حق و انصاف را در دل هر عرب بدوی بنشاند و سرخرها بسازد برای حکومت‌های ‌بی‌قانون عهد دقیانوسی ایشان.»

تصور می‌کنید این عبارات از کیست؟ از فلان فعال توییتری «راست»؟ خیر. این عبارات نوشته جلال آل‌احمد است در سفرنامه‌اش به اسرائيل! آل‌احمد اگرچه انتقاداتی به اسرائيل می‌کند اما کم و بیش آن را آرمان‌شهری می‌داند که باید از آن الهام گرفت. برای من بسیار جالب است که نوشته‌هایم درباره جنگ غزه با اعتراض دوستان «راست» مواجه می‌شوند و آن نوشته‌ها را منتسب به چپ می‌کنند. هنوز فعالان راستی که کمی سواد داشته باشند و اندکی تاریخ بدانند نادر است. هنوز باید صبر کنیم که «فعالان راست ایرانی» اندکی فرهیخته شوند. واقعیت این است که بخش مهمی از چپ ایرانی شیفته اسرائيل بوده است. خلیل ملکی، داریوش آشوری نوشته‌های مشابهی در این باره دارند. همانطور که می‌بینید حتی برخی از استدلال‌های آل‌احمد در دفاع از اسرائیل مشابه استدلال‌های فعالان راست ایرانی امروز است: «اعراب با ما دشمن‌اند ولی اسرائيل دوست ماست!» من فعلاً قضاوتی درباره این نگاه ندارم. درباره‌اش می‌توان بحث کرد. ولی انتساب هرگونه انتقاد از اسرائيل به چپ برای من خنده‌دار است. چنین حرف‌های بی‌مبنایی حاصل ‌بی‌سوادی تاریخی و سیاسی است. نه چپ‌ها همه ضد اسرائیل بوده‌اند و نه راست‌ها همه طرفدار اسرائیل و نه اصولاً مساله اسرائيل – فلسطین قابل تقلیل به مجادله چپ و راست است! برای مقابله با «چپ» اول باید بفهمید چپ چیست و چه تاریخی داشته است.
https://t.me/khosrovanooshiravan/14252
https://t.me/khosrovanooshiravan/14251
https://t.me/khosrovanooshiravan/15783
https://t.me/khosrovanooshiravan/15784
https://t.me/khosrovanooshiravan/15785

✍ #بابک_مینا

⚫️ درباره حسین نصر و سیاست فرهنگی پهلوی


یکی از انتقاداتی که مخالفان پهلوی از سیاستِ فرهنگیِ حکومتِ پهلوی می‌کنند این است که چرا این حکومت به کسانی مثل سید حسین نصر پروبال داد. دیده‌ام این نقد را برخی از روشنفکران چپ سابق تا آنجا پیش برده‌اند که تلویحاً ریشه فکری انقلاب اسلامی را به خود دستگاه پهلوی برمی‌گردانند. عجیب این جاست که برخی موافقان پهلوی نیز عیناً این نقد را تکرار می‌کنند. به نظرم این نقد ریشه در عدم شناخت جریان سنت‌گرای دینی دارد. نصر، کربن و امثال او را معمولاً سنت‌گرایان دینی می‌خوانند. از تشیع سنت‌گرایان هر چیزی در می‌آید الا انقلاب اسلامی!

نصر و حلقه هانری کربن در ایران اگر چه از نظر فلسفی تجددستیز بودند اما از نظر سیاسی محافظه‌کار بودند. تجددستیزی فلسفی آنان بسیار نخبه‌گرا بود و اصولاً ربط مستقیمی به سیاست نداشت و از نظر فکری و سیاسی درست در نقطه مقابل اسلامِ علی شریعتی یا روح الله خمینی قرار داشت. آراء نصر و حلقه اطراف او خاستگاه فکری انقلاب نبود و تاثیری در انقلاب نداشت. سنت‌گرایان دینی اگر چه تجددستیزند اما خوبی‌شان این است که کاری هم به سیاست ندارند، بر اساس آراء ایشان نمی‌شود انقلاب کرد. از قضا اسلام‌گرایان ممکن است از برخی جهات «مدرن» باشند (چنانکه مثلاً علی شریعتی، مجاهدین خلق و یا حتی روح الله خمینی بودند.) اما اندیشه‌شان وجوه انقلابی و ستیزه‌جویانه دارد. خطر اصلی از قضا این ترکیب غریب اسلام و سنتِ انقلابی‌گریِ مدرن است.

اگر انتقادی به جایگاه نصر و امثال او در دستگاه فرهنگی پهلوی هست، از زاویه‌ای دیگر است. امثال نصر به دلیل رویکرد سنتی خود نمی‌توانستند خطرات ایدئولوژیکی را که نظام پهلوی را تهدید می‌کرد درست تشخیص دهند. آنها دیده‌بانان خوبی برای حکومت پهلوی نبودند. به نظر من عالمانِ علوم اجتماعی و سیاسی که معرفت ژرف‌تری نسبت به جامعه مدرن داشتند باید سکان فرهنگی کشور را به دست می‌گرفتند. کسانی مثل غلامحسین صدیقی. نصر و همفکرانش مدافعان خوبی نبودند، اما انقلاب اسلامی مطلقاً ربطی به آنان ندارد. آبشخور فکری این انقلاب جایی دیگر بود.
https://t.me/khosrovanooshiravan/12675
✍ #بابک_مینا

⚜ در برنامه اخیر تلویزیون بی‌بی‌سی فارسی با عنوان «۴۵ سال پس از انقلاب: آیا ایران در شرایط انقلابی دیگر است؟» با اجرای فرناز قاضی‌زاده، خانم ناهید بهمنی همسر عبدالله مهتدی گفت دلیل شکست ائتلاف مهسا پادشاهی‌خواهان افراطی بودند. خانم بهمنی! من به عنوان کسی که سرسختانه با آن ائتلاف مخالف بودم افتخار می‌کنم که سهمی در به هم زدن آن داشتم! بسیار جالب است افرادی که سابقه مارکسیست – لنینیست داشته‌اند و هنوز اسلحه به دست در کوه و کمر کمین کرده‌اند و همین چند ماه پیش در درگیری مسلحانه چند تن از ‌هم‌حزبی‌‌های مخالف‌شان را کشته‌اند به پادشاهی‌خواهان می‌گویند افراطی! پادشاهی‌خواهان گُل بی‌عیب نیستند ولی حتماً آن که افراطی است شمایید نه آنها. حتماً خواهید گفت برخی پادشاهی‌خواهان در فضای مجازی هتاکی می‌کنند. بله می‌کنند، من هم از این رفتار به تندی انتقاد کرده‌ام اما بی‌ادبی و کم‌تحملی ضرورتاً افراطی‌گری نیست. بسیاری از دیکتاتورها و گانگسترها افراد مودبی بوده‌اند! همین آلن دلون خودمان را در فیلم‌هایش در نظر بگیرید: مودب، شیک، کم‌حرف، صبور و حرفه‌ای آدم می‌کشت. بله، برخی پادشاهی‌خواهان باید سروصدایشان را کم کنند و صبورتر و مودب‌تر باشند ولی آن که اسلحه در دست دارد صحبت از میانه‌روی نکند بهتر است!
@OmidIranAzad
✍ #بابک_مینا

⚫️ تأسیس یا واسازی؟
https://t.me/khosrovanooshiravan/15972

مسأله اساسی پیش رو در ایران «تأسیس» است. مبنای نظری چپ جدید درست برعکس است: «واسازی»، به عبارتی دیگر تخریب آنچه تأسیس شده است. مساله ما به زبان این چپ، از قضا «تأسیسِ مرکز» است، یعنی تأسیس نهادهای پایه‌ای و اصلی جامعه سیاسی، دغدغه چپ درست بر خلاف این است: تخریب نهادهای مسلط و پایه‌ای جامعه. در نگاه تأسیسی آنچه مهم است امر عام و مشترک میان ایرانیان است، در نگاهِ واسازنده آنچه مهم است برجسته کردن امر خاص و نامشترک و پررنگ کردن خطوطِ تضاد است. چپ نگاه تأسیسی ندارد و مدام فرایند تأسیس را تخریب می‌کند.
✍ #بابک_مینا

https://t.me/khosrovanooshiravan/11289
https://t.me/khosrovanooshiravan/11641
https://t.me/khosrovanooshiravan/11754

⚫️ مدافعان این فرد، عبدالله مهتدی، در اپوزیسیون چه کسانی بودند؟ افرادی مثل مسیح علی‌نژاد و حامد اسماعیلیون و چهره‌های مشهوری مانند گلشیفته فراهانی. من ندیدم هیچ وقت آنها حمایت خود را از این شخص پس بگیرند. میان ما ملی‌گرایان و تجزیه‌طلبان شکافی پرناشدنی وجود دارد. همکاری با تجزیه‌طلبان و کسانی که تجزیه‌طلبی را عادی‌سازی می‌کنند، ناممکن است. اختلاف ما با آنها بنیادی است و هرگز از میان برنخواهد خاست. تجزیه‌طلبان بنیاد سیاست در ایران را نشانه رفته‌اند، یعنی مفهوم «ملت ایران» را و این یعنی جنگ با اساس موجودیت کشور.
https://t.me/khosrovanooshiravan/16231

✍ #بابک_مینا

در ستایش «نوزایی درونی»: طباطبایی - صبا


جواد طباطبایی به موسیقی کلاسیک ایرانی بسیار علاقه داشت. در مصاحبه‌ای از اهمیت کسانی مثل ابوالحسن صبا صحبت می‌کند. به نظر من جایگاه خود طباطبایی در اندیشه سیاسی را می‌توان با صبا در موسیقی مقایسه کرد. همچنان که صبا همزمان هم با سنت آشنا بود و هم با موسیقی جدید غربی، طباطبایی نیز هم سنتِ اندیشه سیاسیِ ایرانی را می‌شناخت و هم فلسفه سیاسی غرب را. هر دو در پی «نوزایی درونی» بودند، یعنی متوجه بودند که تجدد سیاسی یا زیبایی‌شناختی باید نتیجه کار بر روی تاریخ و سنت ملی ایران باشد و نه نتیجه تقلید و جعل. اندیشه نوزایی درونی با دو خط فکری مرزبندی دارد: یکی اندیشه ارتجاعی که خواهان بازگشت به گذشته است و مشروعیت مطلق سنت را بر زمانه حاضر تحمیل می‌کند، دیگری خطِ تجددِ تقلیدی و ترجمه‌ای است که به شیوه‌ای غیرتأملی و غیرانتقادی مشروعیت تجدد غربی را می‌پذیرد. ارتجاع و تجددِ تقلیدی در یک چیز مشترکند: بدون توجه به ایران آنچنان که هست، منتزع از واقعیت می‌خواهند فرم‌هایی را از گذشته یا از غرب به زمانه حاضر تحمیل کنند. این انتزاع از واقعیت و اعتزال از حیات زیسته ایران معاصر، به نفرت از این حیات و کینه ورزیدن به آن می‌انجامد. همچون هر انتزاع‌گرایی‌ای پیامد نهایی ارتجاع و تجددِ تقلیدی نفی مطلق، خشونت و ترور است. نوزایی درونی بیش از هر چیز خواهانِ مصالحه با جهان است: نه با ایرانی بودن مشکل دارد و نه با عصر جدید، بلکه خواهان سکنی گزیدن در تجددی عمیقاً ایرانی است.
https://t.me/khosrovanooshiravan/16248

✍ #بابک_مینا

⚫️ ضرورت گفت‌وگو و توافق با خرده‌فرهنگ مذهبی ایران

نتیجه دیگری نیز که از نظرسنجی گرایش‌های مذهبی جامعه ایران می‌توان گرفت و این نیز کاملاً با حدس‌های من هماهنگ بود این است: کسر بزرگی از جامعه ایران همچنان هویت مذهبی دارد. این بخش از جامعه آنقدر بزرگ و نیرومند هست که موضع منفی یا مثبتش بر پیروزی یا شکست هر جنبش اجتماعی اثرگذار باشد. در نظر گرفتن این بخش و باز کردن باب گفت‌وگو با آنها و در نظر گرفتن حساسیت‌هایشان بسیار مهم است. اگر چه اکثریت بزرگی خواهان حکومتی سکولار هستند، اما هنوز نمی‌توان گفت اکثریت بزرگی از جامعه ایران بی‌خداباور یا غیرمذهبی هستند. این نکته‌ای است که در مباحث سیاسی سال‌های اخیر به کلی فراموش شده است.

https://t.me/khosrovanooshiravan/12675

✍ #بابک_مینا

⚫️ #بابک_مینا :
به نیم‌قرن اخیر نگاه می‌کنم و از خود می‌پرسم اسلام سیاسی چه دستاورد مهمی داشته است؟ به نظر من اگر از همه مصیبت‌هایی که اسلام سیاسی به وجود آورده است بگذریم، مهمترین دستاورد اسلام سیاسی در ایران جلوگیری از قدرت گرفتن کمونیسم بود. اگر در انقلاب ۵۷ یا در جنبشی دیگر کمونیست‌ها دست بالا را پیدا می‌کردند و موفق می‌شدند در ایران حکومتی کمونیستی تشکیل دهند، ایران خواهی‌نخواهی به یکی از اقمار شوروی بدل می‌شد. مشخص نبود پس از فروپاشی شوروی سرنوشت ما چه می‌شد. تجزیه قسمت‌هایی از ایران بسیار محتمل بود خصوصاً اینکه حزب توده و بسیاری دیگر از سازمان‌های کمونیستی طرفدار برپایی «فدراسیونی از خلق‌ها» بودند. به نظرم تز کسانی که می‌گفتند اسلام نیرویی علیه کمونیسم است درست بود. مذهب شیعه همچون سدی سدید ما را از کمونیستی شدن حفاظت کرد. برای من بهترین مسیر، مسیر پهلوی بود، اما اگر در چهارچوب انقلاب ۵۷ مجبور به انتخاب باشم همین بنیان‌گذاران جمهوری اسلامی را انتخاب می‌کنم. به نظرم کم‌ضررترین گروه برنده شدند. پیروزی کمونیست‌ها و مجاهدین خلق بدترین سناریو‌ برای ایران بود. مذهب شیعه مانع شد که شوروی ما را ببلعد، اگر چه خود در ایران رنج‌های بسیاری به ما تحمیل کرد و می‌کند.

https://t.me/khosrovanooshiravan/955
https://t.me/khosrovanooshiravan/956
https://t.me/khosrovanooshiravan/959