⚫️ پروژه منشور چنانکه همان موقع گفتیم مسیر عراق شدن ایران هموار می‌کرد. مرحله بعدی جدایی بخش‌هایی از ایران بود احتمالاً در یک بازه ده تا بیست ساله.
https://t.me/khosrovanooshiravan/13637 https://t.me/khosrovanooshiravan/13639

این را باید بگویم: خطر اصلی و بلافاصله در حال حاضر عراق شدن ایران است، نه تجزیه. عراق شدن یعنی حفظ مرزهای ایران اما بدون وجود دولت متمرکز و قدرتمند. با تضعیف اشراف امنیتی، گروه‌های تروریستی که دور تا دور مرزهای ایران مستقر هستند به راحتی داخل خواهند شد و سطح امنیتی کشور به چیزی شبیه عراق در ده سال اول بعد از سقوط صدام خواهد رسید. آن منشور کذایی دقیقاً داشت مقدمات چنین آینده‌ای را فراهم می‌کرد.
https://t.me/khosrovanooshiravan/13635
✍ #بابک_مینا

⚫️ #پاینده_ایران
من تند و رک مینویسم و با احدی تعارف ندارم ؛ نیازی هم به ارتباطات گسترده و فراوان با این گنده‌گوهای احمق ندارم .
مدتهاست از اتاقها و گروههاشان به اختیار خارج شده‌ام و قصد بازگشت نیز البته که ندارم چرا که خود را به درستی ، برتر و نیکوتر از همه‌ی آنها میپندارم .
از هر ائتلافی هم که بر علیهم تشکیل بدهند استقبال میکنم چرا که در هر صورت از من ضعیفتر هستند و محکوم به شکست .

#هشدار میدهم :
سامانه‌ای که تریبون و هوش و گوش مخاطبش را از اختیار فیلسوفی خردمند مانند #بابک_مینا خارج میکند و به لمپنهایی ابله و مشکوک به مزدوری برای بیگانه ؛ همچون #ناهید_شاهین @Changeiran2018 ، #آریا_فرپوری @ariarpoori و #کورش_رادمنش @KouroshRaadmanesh که در بی‌شرافتی و چاپلوسی و فریبکاری گوی سبقت از شیطان می‌ربایند ؛ می‌سپارد ....
👈 محکوم به فناست .

https://t.me/khosrovanooshiravan/14319
https://t.me/khosrovanooshiravan/13645
https://t.me/khosrovanooshiravan/13560
https://t.me/khosrovanooshiravan/13559
https://t.me/khosrovanooshiravan/11329

⚫️ https://www.youtube.com/watch?v=prhWbAzFU4s


تحلیل‌ها‌ی جماعت اپوزیسیون را می‌خوانم و به شگفت می‌آیم از این همه حرف‌های صد من یک غاز. یکی از خصلت‌های ثابت اپوزیسیون این است که همواره خود را باهوش و پیروز، و جمهوری اسلامی را خنگ و شکست‌خورده در تمام عرصه‌ها می‌‌داند. فقط مشخص نیست چرا بیش از چهار دهه است جمهوری اسلامی سرجایش نشسته و اپوزیسیون هنوز اپوزیسیون است! برنده بزرگ عملیات ۷ اکتبر تا اینجا جمهوری اسلامی بوده است. این را من نمی‌گویم، کارشناس پرواسرائیلی «فیگارو» می‌گوید! برای تحلیل عینی باید آرزو‌هایمان را بگذاریم در پرانتز.
https://t.me/khosrovanooshiravan
#بابک_مینا

⚫️ درباره یک نکته بامزه!
https://t.me/khosrovanooshiravan/14610

«اسرائیل با همه معایبش و با همه تضادهایی که در درون نهفته دارد، مبنای قدرتی است و قدم اول است به عنوان نوید آینده‌ای که دیگر نه چندان دور است.»

«من شرقی غیرعرب فراوان چوب اعراب را خورده‌ام و هنوز هم می‌خورم. با همه باری که از اسلام به دوش من بوده است و هنوز هست، ایشان مرا عجم می‌دانند. رافضی هم می‌دانند...»

«منی که از این اعراب بی‌اصالت چنین چوب‌ها خورده است اکنون از حضور اسرائيل در شرق شاد است. از حضور اسرائيل که می‌توان لوله نفت شیوخ را ببرد و نطفه طلب حق و انصاف را در دل هر عرب بدوی بنشاند و سرخرها بسازد برای حکومت‌های ‌بی‌قانون عهد دقیانوسی ایشان.»

تصور می‌کنید این عبارات از کیست؟ از فلان فعال توییتری «راست»؟ خیر. این عبارات نوشته جلال آل‌احمد است در سفرنامه‌اش به اسرائيل! آل‌احمد اگرچه انتقاداتی به اسرائيل می‌کند اما کم و بیش آن را آرمان‌شهری می‌داند که باید از آن الهام گرفت. برای من بسیار جالب است که نوشته‌هایم درباره جنگ غزه با اعتراض دوستان «راست» مواجه می‌شوند و آن نوشته‌ها را منتسب به چپ می‌کنند. هنوز فعالان راستی که کمی سواد داشته باشند و اندکی تاریخ بدانند نادر است. هنوز باید صبر کنیم که «فعالان راست ایرانی» اندکی فرهیخته شوند. واقعیت این است که بخش مهمی از چپ ایرانی شیفته اسرائيل بوده است. خلیل ملکی، داریوش آشوری نوشته‌های مشابهی در این باره دارند. همانطور که می‌بینید حتی برخی از استدلال‌های آل‌احمد در دفاع از اسرائیل مشابه استدلال‌های فعالان راست ایرانی امروز است: «اعراب با ما دشمن‌اند ولی اسرائيل دوست ماست!» من فعلاً قضاوتی درباره این نگاه ندارم. درباره‌اش می‌توان بحث کرد. ولی انتساب هرگونه انتقاد از اسرائيل به چپ برای من خنده‌دار است. چنین حرف‌های بی‌مبنایی حاصل ‌بی‌سوادی تاریخی و سیاسی است. نه چپ‌ها همه ضد اسرائیل بوده‌اند و نه راست‌ها همه طرفدار اسرائیل و نه اصولاً مساله اسرائيل – فلسطین قابل تقلیل به مجادله چپ و راست است! برای مقابله با «چپ» اول باید بفهمید چپ چیست و چه تاریخی داشته است.
https://t.me/khosrovanooshiravan/14252
https://t.me/khosrovanooshiravan/14251
https://t.me/khosrovanooshiravan/15783
https://t.me/khosrovanooshiravan/15784
https://t.me/khosrovanooshiravan/15785

✍ #بابک_مینا

⚫️ درباره حسین نصر و سیاست فرهنگی پهلوی


یکی از انتقاداتی که مخالفان پهلوی از سیاستِ فرهنگیِ حکومتِ پهلوی می‌کنند این است که چرا این حکومت به کسانی مثل سید حسین نصر پروبال داد. دیده‌ام این نقد را برخی از روشنفکران چپ سابق تا آنجا پیش برده‌اند که تلویحاً ریشه فکری انقلاب اسلامی را به خود دستگاه پهلوی برمی‌گردانند. عجیب این جاست که برخی موافقان پهلوی نیز عیناً این نقد را تکرار می‌کنند. به نظرم این نقد ریشه در عدم شناخت جریان سنت‌گرای دینی دارد. نصر، کربن و امثال او را معمولاً سنت‌گرایان دینی می‌خوانند. از تشیع سنت‌گرایان هر چیزی در می‌آید الا انقلاب اسلامی!

نصر و حلقه هانری کربن در ایران اگر چه از نظر فلسفی تجددستیز بودند اما از نظر سیاسی محافظه‌کار بودند. تجددستیزی فلسفی آنان بسیار نخبه‌گرا بود و اصولاً ربط مستقیمی به سیاست نداشت و از نظر فکری و سیاسی درست در نقطه مقابل اسلامِ علی شریعتی یا روح الله خمینی قرار داشت. آراء نصر و حلقه اطراف او خاستگاه فکری انقلاب نبود و تاثیری در انقلاب نداشت. سنت‌گرایان دینی اگر چه تجددستیزند اما خوبی‌شان این است که کاری هم به سیاست ندارند، بر اساس آراء ایشان نمی‌شود انقلاب کرد. از قضا اسلام‌گرایان ممکن است از برخی جهات «مدرن» باشند (چنانکه مثلاً علی شریعتی، مجاهدین خلق و یا حتی روح الله خمینی بودند.) اما اندیشه‌شان وجوه انقلابی و ستیزه‌جویانه دارد. خطر اصلی از قضا این ترکیب غریب اسلام و سنتِ انقلابی‌گریِ مدرن است.

اگر انتقادی به جایگاه نصر و امثال او در دستگاه فرهنگی پهلوی هست، از زاویه‌ای دیگر است. امثال نصر به دلیل رویکرد سنتی خود نمی‌توانستند خطرات ایدئولوژیکی را که نظام پهلوی را تهدید می‌کرد درست تشخیص دهند. آنها دیده‌بانان خوبی برای حکومت پهلوی نبودند. به نظر من عالمانِ علوم اجتماعی و سیاسی که معرفت ژرف‌تری نسبت به جامعه مدرن داشتند باید سکان فرهنگی کشور را به دست می‌گرفتند. کسانی مثل غلامحسین صدیقی. نصر و همفکرانش مدافعان خوبی نبودند، اما انقلاب اسلامی مطلقاً ربطی به آنان ندارد. آبشخور فکری این انقلاب جایی دیگر بود.
https://t.me/khosrovanooshiravan/12675
✍ #بابک_مینا

⚜ در برنامه اخیر تلویزیون بی‌بی‌سی فارسی با عنوان «۴۵ سال پس از انقلاب: آیا ایران در شرایط انقلابی دیگر است؟» با اجرای فرناز قاضی‌زاده، خانم ناهید بهمنی همسر عبدالله مهتدی گفت دلیل شکست ائتلاف مهسا پادشاهی‌خواهان افراطی بودند. خانم بهمنی! من به عنوان کسی که سرسختانه با آن ائتلاف مخالف بودم افتخار می‌کنم که سهمی در به هم زدن آن داشتم! بسیار جالب است افرادی که سابقه مارکسیست – لنینیست داشته‌اند و هنوز اسلحه به دست در کوه و کمر کمین کرده‌اند و همین چند ماه پیش در درگیری مسلحانه چند تن از ‌هم‌حزبی‌‌های مخالف‌شان را کشته‌اند به پادشاهی‌خواهان می‌گویند افراطی! پادشاهی‌خواهان گُل بی‌عیب نیستند ولی حتماً آن که افراطی است شمایید نه آنها. حتماً خواهید گفت برخی پادشاهی‌خواهان در فضای مجازی هتاکی می‌کنند. بله می‌کنند، من هم از این رفتار به تندی انتقاد کرده‌ام اما بی‌ادبی و کم‌تحملی ضرورتاً افراطی‌گری نیست. بسیاری از دیکتاتورها و گانگسترها افراد مودبی بوده‌اند! همین آلن دلون خودمان را در فیلم‌هایش در نظر بگیرید: مودب، شیک، کم‌حرف، صبور و حرفه‌ای آدم می‌کشت. بله، برخی پادشاهی‌خواهان باید سروصدایشان را کم کنند و صبورتر و مودب‌تر باشند ولی آن که اسلحه در دست دارد صحبت از میانه‌روی نکند بهتر است!
@OmidIranAzad
✍ #بابک_مینا

⚫️ تأسیس یا واسازی؟
https://t.me/khosrovanooshiravan/15972

مسأله اساسی پیش رو در ایران «تأسیس» است. مبنای نظری چپ جدید درست برعکس است: «واسازی»، به عبارتی دیگر تخریب آنچه تأسیس شده است. مساله ما به زبان این چپ، از قضا «تأسیسِ مرکز» است، یعنی تأسیس نهادهای پایه‌ای و اصلی جامعه سیاسی، دغدغه چپ درست بر خلاف این است: تخریب نهادهای مسلط و پایه‌ای جامعه. در نگاه تأسیسی آنچه مهم است امر عام و مشترک میان ایرانیان است، در نگاهِ واسازنده آنچه مهم است برجسته کردن امر خاص و نامشترک و پررنگ کردن خطوطِ تضاد است. چپ نگاه تأسیسی ندارد و مدام فرایند تأسیس را تخریب می‌کند.
✍ #بابک_مینا

https://t.me/khosrovanooshiravan/11289
https://t.me/khosrovanooshiravan/11641
https://t.me/khosrovanooshiravan/11754

⚫️ مدافعان این فرد، عبدالله مهتدی، در اپوزیسیون چه کسانی بودند؟ افرادی مثل مسیح علی‌نژاد و حامد اسماعیلیون و چهره‌های مشهوری مانند گلشیفته فراهانی. من ندیدم هیچ وقت آنها حمایت خود را از این شخص پس بگیرند. میان ما ملی‌گرایان و تجزیه‌طلبان شکافی پرناشدنی وجود دارد. همکاری با تجزیه‌طلبان و کسانی که تجزیه‌طلبی را عادی‌سازی می‌کنند، ناممکن است. اختلاف ما با آنها بنیادی است و هرگز از میان برنخواهد خاست. تجزیه‌طلبان بنیاد سیاست در ایران را نشانه رفته‌اند، یعنی مفهوم «ملت ایران» را و این یعنی جنگ با اساس موجودیت کشور.
https://t.me/khosrovanooshiravan/16231

✍ #بابک_مینا

در ستایش «نوزایی درونی»: طباطبایی - صبا


جواد طباطبایی به موسیقی کلاسیک ایرانی بسیار علاقه داشت. در مصاحبه‌ای از اهمیت کسانی مثل ابوالحسن صبا صحبت می‌کند. به نظر من جایگاه خود طباطبایی در اندیشه سیاسی را می‌توان با صبا در موسیقی مقایسه کرد. همچنان که صبا همزمان هم با سنت آشنا بود و هم با موسیقی جدید غربی، طباطبایی نیز هم سنتِ اندیشه سیاسیِ ایرانی را می‌شناخت و هم فلسفه سیاسی غرب را. هر دو در پی «نوزایی درونی» بودند، یعنی متوجه بودند که تجدد سیاسی یا زیبایی‌شناختی باید نتیجه کار بر روی تاریخ و سنت ملی ایران باشد و نه نتیجه تقلید و جعل. اندیشه نوزایی درونی با دو خط فکری مرزبندی دارد: یکی اندیشه ارتجاعی که خواهان بازگشت به گذشته است و مشروعیت مطلق سنت را بر زمانه حاضر تحمیل می‌کند، دیگری خطِ تجددِ تقلیدی و ترجمه‌ای است که به شیوه‌ای غیرتأملی و غیرانتقادی مشروعیت تجدد غربی را می‌پذیرد. ارتجاع و تجددِ تقلیدی در یک چیز مشترکند: بدون توجه به ایران آنچنان که هست، منتزع از واقعیت می‌خواهند فرم‌هایی را از گذشته یا از غرب به زمانه حاضر تحمیل کنند. این انتزاع از واقعیت و اعتزال از حیات زیسته ایران معاصر، به نفرت از این حیات و کینه ورزیدن به آن می‌انجامد. همچون هر انتزاع‌گرایی‌ای پیامد نهایی ارتجاع و تجددِ تقلیدی نفی مطلق، خشونت و ترور است. نوزایی درونی بیش از هر چیز خواهانِ مصالحه با جهان است: نه با ایرانی بودن مشکل دارد و نه با عصر جدید، بلکه خواهان سکنی گزیدن در تجددی عمیقاً ایرانی است.
https://t.me/khosrovanooshiravan/16248

✍ #بابک_مینا

⚫️ ضرورت گفت‌وگو و توافق با خرده‌فرهنگ مذهبی ایران

نتیجه دیگری نیز که از نظرسنجی گرایش‌های مذهبی جامعه ایران می‌توان گرفت و این نیز کاملاً با حدس‌های من هماهنگ بود این است: کسر بزرگی از جامعه ایران همچنان هویت مذهبی دارد. این بخش از جامعه آنقدر بزرگ و نیرومند هست که موضع منفی یا مثبتش بر پیروزی یا شکست هر جنبش اجتماعی اثرگذار باشد. در نظر گرفتن این بخش و باز کردن باب گفت‌وگو با آنها و در نظر گرفتن حساسیت‌هایشان بسیار مهم است. اگر چه اکثریت بزرگی خواهان حکومتی سکولار هستند، اما هنوز نمی‌توان گفت اکثریت بزرگی از جامعه ایران بی‌خداباور یا غیرمذهبی هستند. این نکته‌ای است که در مباحث سیاسی سال‌های اخیر به کلی فراموش شده است.

https://t.me/khosrovanooshiravan/12675

✍ #بابک_مینا

⚫️ #بابک_مینا :
به نیم‌قرن اخیر نگاه می‌کنم و از خود می‌پرسم اسلام سیاسی چه دستاورد مهمی داشته است؟ به نظر من اگر از همه مصیبت‌هایی که اسلام سیاسی به وجود آورده است بگذریم، مهمترین دستاورد اسلام سیاسی در ایران جلوگیری از قدرت گرفتن کمونیسم بود. اگر در انقلاب ۵۷ یا در جنبشی دیگر کمونیست‌ها دست بالا را پیدا می‌کردند و موفق می‌شدند در ایران حکومتی کمونیستی تشکیل دهند، ایران خواهی‌نخواهی به یکی از اقمار شوروی بدل می‌شد. مشخص نبود پس از فروپاشی شوروی سرنوشت ما چه می‌شد. تجزیه قسمت‌هایی از ایران بسیار محتمل بود خصوصاً اینکه حزب توده و بسیاری دیگر از سازمان‌های کمونیستی طرفدار برپایی «فدراسیونی از خلق‌ها» بودند. به نظرم تز کسانی که می‌گفتند اسلام نیرویی علیه کمونیسم است درست بود. مذهب شیعه همچون سدی سدید ما را از کمونیستی شدن حفاظت کرد. برای من بهترین مسیر، مسیر پهلوی بود، اما اگر در چهارچوب انقلاب ۵۷ مجبور به انتخاب باشم همین بنیان‌گذاران جمهوری اسلامی را انتخاب می‌کنم. به نظرم کم‌ضررترین گروه برنده شدند. پیروزی کمونیست‌ها و مجاهدین خلق بدترین سناریو‌ برای ایران بود. مذهب شیعه مانع شد که شوروی ما را ببلعد، اگر چه خود در ایران رنج‌های بسیاری به ما تحمیل کرد و می‌کند.

https://t.me/khosrovanooshiravan/955
https://t.me/khosrovanooshiravan/956
https://t.me/khosrovanooshiravan/959

شیعه، ایران، محافظه‌کاری

در مجموع می‌توان گفت مذهب شیعه دو بار ایران را نجات داد: یک بار در برابر امپراتوری سنی‌مذهب عثمانی و بار دیگر در برابر امپراتوری شوروی. هم امپراتوری عثمانی و هم شوروی قوی‌تر از ایران بودند. برتری شوروی واضح است اما ما گاهی فراموش می‌کنیم که دولت صفوی حتی در اوج قدرت خود به زحمت در برابر تهاجم عثمانی ایستادگی می‌کرد. قدرت ایران همواره بیشتر معنوی و فرهنگی بوده است تا نظامی. این مذهب شیعه بود که همچون چسبی نیرومند ایران را به هم چسباند و از نفوذ عثمانی جلوگیری کرد.

امروز همچنان مذهب شیعه سنگری است در برابر هیچ‌انگاری جدید غربی که در قالب انواع ایدئولوژی‌های نسبی‌گرا به تدریج وارد ایران می‌شود، یعنی ایدئولوژی‌های ووک و چندفرهنگ‌گرا و غیره. بی‌مبنایی اندیشه سیاسی متأخر در غرب پیامدهای خطرناکی هم برای آنها و هم برای ما خواهد داشت. اما دو نکته را باید مدنظر قرار داد:

اول اینکه شکست حکومت دینی در ساختن جامعه‌ای که مورد رضایت اکثریت مردم ایران باشد، ایران را در برابر هر ایدئولوژی خطرناک غربی آسیب‌پذیر کرده است. برای جوانان ایران هر چیزی که در غرب مُد می‌شود جذاب است، در مقابل وازدگی و بی‌علاقگی به ایران روز به روز بیشتر می‌شود. اگر مذهب شیعه نتواند با آزادی‌هایِ فردی کنار بیاید و خود را بر طبق شرایط جدید بازسازی نکند، در برابر موج‌های جدیدی که خواهند آمد می‌شکند.
دوم اینکه بخش بزرگی از جامعه ایران غیرمذهبی شده است و دیگر نمی‌توان با مذهب این بخش را از موج هیچ‌انگاری غربی محافظت کرد. ما نیاز به محافظه‌کاریی غیردینی داریم تا بتواند سدی در برابر امواج نسبی‌گرایی و وازدگی باشد.

✍ #بابک_مینا
https://t.me/khosrovanooshiravan/16374
https://t.me/khosrovanooshiravan/16079
https://t.me/khosrovanooshiravan/16080
https://t.me/khosrovanooshiravan/16082

#پاینده_ایران
#جاوید_شاه
#جاوید_جایگاه_شاهنشاه_ایران
#جاوید_شاهنشاهی_ایران

⚫️ تأثیرگذارترین روشنفکران بعد از انقلاب به نظر من عبدالکریم سروش و جواد طباطبایی بودند. سروش در دهه هفتاد تاثیری گسترده بر نخبگان مذهبی درون و بیرون جمهوری اسلامی گذاشت و فکر مذهبی را به میزان بسیار زیادی تغییر داد. جواد طباطبایی در دهه نود توانست به استیلای چند دهه چپ‌اندیشی بر روشنفکری غیرمذهبی در ایران پایان دهد و اندیشه ایران‌گرا و مشروطه‌خواه را احیاء کند. همیشه فکر می‌کنم نقش طباطبایی در ایران با نقش رمون آرون در فرانسه قابل مقایسه است. آرون هم با مقاومتی جانانه در دهه‌های شصت و هفتاد میلادی و تربیت نسلی جدید از متفکران علوم اجتماعی و سیاسی توانست نقش مهمی در پایان دادن به استیلای تفکر چپ در میان روشنفکران فرانسوی بازی کند. اگر بخواهیم جریانی لیبرال - محافظه‌کار در ایران شکل دهیم، باید بر بستری قدم برداریم که طباطبایی فراهم کرده است. یا باید طباطبایی را ادامه داد یا باید از او گذشت و در هر صورت باید با اندیشه وی مواجه شد.
https://t.me/khosrovanooshiravan/16249

✍ #بابک_مینا

⚫️ طبقه جهانی پرولتاریا، امت‌گرایی اسلامی، قوم‌گرایی سه دشمن ایران

دولت ملی شکل غالب حیات سیاسی در جهان مدرن است. اساساً تجدد و توسعه به عنوان برنامه‌ای اقتصادی – اجتماعی – سیاسی درون فرمی به نام دولت – ملت محقق می‌شود. بنابراین در یک کلام استقرار دولت ملی کلید تجدد و فراتر از آن کلید «تمدن» در دوران ماست. سه جریان در ایران در برابر دولت ملی بوده‌اند: کمونیسم، اسلام‌گرایی امت‌گرا و قوم‌گرایی. دو تای اولی با تجدد کلاسیک مخالفند و مدعی بنیان نهادن «تجددی دیگر». اما سومی بیشتر نوستالژی برای هویت‌های ماقبل مدرن است. قوم‌گرایی نوعی بدوی‌گرایی ضدبورژوایی است، نفرت از تهران و شهرهای بزرگ ایران و فرهنگ غالب شهری در آنها بسیار قدرتمند است. آنچه اسمش را می‌گذارند «مرکز» در واقع همان لجستیک تمدنی ایران است. نابود کردن «مرکز» یعنی نابود کردن بنیان‌های تمدن معاصر ایرانی. در برابر این سه جریان، و خصوصاً قوم‌گرایی که تازه‌نفس‌تر از دوتای اولی است بدون لکنت باید ایستاد.

به قول جواد طباطبایی از ایران باید دفاع کرد، به نام یا به ننگ.
https://t.me/khosrovanooshiravan/16508

✍ #بابک_مینا

⚫️ جمهوری اسلامی پس از استقرار با اکراه نوروز را پذیرفت اما چهارشنبه‌سوری را هرگز نتوانست بپذیرد. فرهنگ باستانی ایرانی یکی از ستون‌های اصلی و بلکه می‌توانیم بگوییم اصلی‌ترین ستون هویت ملی ماست. طرد و نفی این هویت، یعنی طرد و نفی بخش مهمی از ایران. این طرد بخشی از سیاست فرهنگ‌زدایی است و نتیجه اسلام سیاسی که می‌خواهد جامعه را به نقطه صفر برساند و یک بار دیگر اسلامی کند. مردم ایران قرن‌ها مسلمان بوده‌اند و نوروز و چهارشنبه‌سوری را نیز برگزار کرده‌اند. یکی از خصلت‌های ایدئولوژی اسلام‌گرایی این است که می‌خواهد همه را از نو مسلمان کند و در این راه فرهنگ، عادات و رسوم ملی را تا بتواند نابود می‌کند. اما چهارشنبه‌سوری و نوروز سخت‌جان‌تر از آن بوده‌اند که نابود یا کمرنگ شوند. هویت ملی ما پیروز شده است. نوروز پرچم ایران بزرگ است، از بخش‌های کردنشین ترکیه تا تاجیکستان این جشن را برگزار می‌کنند. هر جا نوروز هست، آنجا ایران بزرگ فرهنگی است.

https://t.me/khosrovanooshiravan

✍ #بابک_مینا

⚫️ نظریه‌ای هست که می‌گوید اسرائیل در هر حالتی با دولتی متمرکز و قوی در ایران مشکل دارد. من به این نظریه باور ندارم. اما اسرائیل فعلاً به دلیل خطری که از جانب جمهوری اسلامی حس می‌کند، به تنش قومی در ایران دامن می‌زند و تا زمانی که از جانب ایران احساس خطر کند به این سیاست ادامه خواهد داد. دعوا با اسرائیل را جمهوری اسلامی آغاز کرده است، دعوایی یکسره بیهوده و احمقانه. اما وضعیت فعلی ما این است و بازیگر این وضعیت ما میهن‌دوستان نیستیم. پس باید بهوش باشیم و در برابر اسرائیل و سیاست تنش قومی‌اش بایستیم.
https://t.me/khosrovanooshiravan/11645
https://t.me/khosrovanooshiravan/11646
✍ #بابک_مینا

⚫️ اهمیت دوره مغول در احیاء ایده ایران

یکی از نکات جالب در بررسی سیر هویت ملی ایرانی این است که مفهوم ایران پس از رکود نسبی در دوران سلجوقیان، از قضا در دوران ایلخانان مغول و تیموریان احیاء شد. تاریخ ملی ما به صورت سنتی اساساً در همین دوره نوشته می‌شود. حمد الله مستوفی در «نزهةالقلوب» جغرافیای ایران را ترسیم می‌کند و مناطقی را که جزء ایران است نام می‌برد. با بررسی این متن می‌توانیم آشکارا ببینیم آنها درکی روشن از «کشور ایران» داشتند. همچنین رشیدالدین فضل‌الله همدانی در «جامع‌التواریخ» هم به تاریخ مغول و ریشه‌های آنها می‌پردازد و هم تاریخی ملی از ایران‌زمین به دست می‌دهد.

غزنویان و خصوصاً سلجوقیان به دلیل تعصب سنی علاقه‌ای به هویت ایرانی نداشتند، بنابراین در دوره آنان تا حدی مفهوم ایران در میان نخبگان کمرنگ شد اگر چه استثنائات مهمی مانند نظامی و خاقانی نیز وجود دارد. دبیران و وزیران ایرانی نیز مانند خواجه نظام الملک در این دوره همچنان از میراث سیاسی ایران‌شهری الهام می‌گیرند. اما سلجوقیان خود را ترک و مسلمان می‌دانستند.

با حمله مغول و از میان رفتن سلطه دولتی و سراسری سنی‌مذهبان، فضای تنفس دوباره‌ای برای ایده ایران پیدا شد. بسیاری معتقدند از قضا در همین دوره بود که مجدداً مفهوم ایران به عنوان کشوری واحد احیاء شد. یعنی چند قرن پیش از برآمدن صفویان ایده ایران به روشنی در میان نخبگان ایرانی وجود داشت.

ایده ایران تاریخی طولانی دارد، از هخامنشیان تا دوران ما. در دوره‌هایی که ایران به عنوان واحد سیاسی وجود نداشته است مفهومی از ایران در شعر و ادب فارسی حضور داشته است. از این روست که هویت ملی ما دولت‌ساخته نیست، از قضا در دوره‌هایی نسبتاً طولانی حکومت‌هایی بر این کشور مسلط شدند که علاقه‌ای به هویت ایرانی نداشتند. با این همه هویت ایرانی حفظ شد.
https://t.me/khosrovanooshiravan/13863
✍ #بابک_مینا