حتی درباره‌ حقوق شهروندی در اصل هشتم می‌گوید #اهالی_ایران (حتی نمی‌گوید ملت ایران) در مقابل قانون دولتی برابرند، یعنی در برابر قانون شرعی برابر نیستند.👉

یعنی جابه‌جا در قانون اساسی مشروطه جای پای اسلام و مذهب وجود دارد. و این فقط در آن موازنه‌ قوا به علت فشاری است که روحانیان وارد می‌آورند تا مذهب و نقش روحانیت را در قانون اساسی تثبیت کنند

اصل دوم قانون اساسی:

در اصل دوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده است که:

«جمهوری اسلامی نظامی است بر پایه ایمان به خدای یکتا و اختصاص حاکمیت و تشریع به او و لزوم تسلیم در برابر امر او است.»

اصل پنچاه و ششم :

«حاکمیت مطلق بر جهان وانسان از آن #خداست و با توجه به این حاکمیت چه بر اساس مبانی دینی و چه مطابق موازین حقوق اساسی جمهوری اسلامی اختصاص به خداوند دارد».

بر این مبنا است که هیچ انسانی حق حاکمیت و ولایت بر جامعه بشری را ندارد مگر آن که از سوی خالق و آفریدگار انسان باشد و انبیاء و اولیاء الهی که بر جامعه انسانی ، حاکمیت و ولایت دارند، ولایت آنان مظهری از ولایت خداوند و به اذن و فرمان او است

مسلما در ساختار آینده باید یک ساختار غیر متمرکز وجود داشته باشد، و عنوان شهروندی (شهروند یعنی کسی که از حقوق سیاسی و اجتماعی برخوردار است) واقعیت داشته باشد و نه این که تنها یک عنوان باشد.

زمانی ، روحانی ، رئیس جمهور ما می‌خواست در چارچوب قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران حقوق شهروندی را بیاورد انهم با همین قانون اساسی .
تا حق حاکمیت از آن مردم در قانون اساسی به رسمیت شناخته نشود ، حقوق شهروندی حتی در شعار هم نمیگنجد. چه رسد به مبنای عمل قرار دادن
این موضوع اساسی در زمان پهلوی کاملا درک شد و در دستور مدیریت شان قرار گرفت
مبنا و انگیزه چنین نگرشی ، حس وطن دوستی و عنوان پادشاهی بعنوان خادم مردم بودن است که چنین نگرشی را القا میکند.
نگرشی که مختص سلسله پهلوی بود.

حقوق شهروندی یعنی این که مردم ایران فارغ از عقیده و مذهب و جنسیت و وابستگی قومی‌شان حقوق برابر داشته باشند
در جوامع دینی و استبدادی ادعای حقوق شهروندی توهین به شعور آن مردم است چون یک پارادوکسی ست که تمامی معیارها و مختصات آن در جامعه باهمدیگر در تضاد هستند

 قواعد حقوق بشر از نوع قواعد عام الشمول هستند ، عام الشمول بودن قواعد حقوقی این است که هر دولتی در حفظ حقوق بشر ، منفعت حقوقی دارد
ناگزیر تمامی دولت ها در قبال رعایت حقوق بشر در مقابل جامعه جهانی تعهد عام الشمول دارند و این تعهد میان کلیه دولت ها در قبال حقوق بشر ، تضمینی برای حمایت جهانی و مؤثر حقوق بشر است
برای طولانی نشدن بحث فقط به یک مورد اشاره میکنم
اساسی ترین و ضروری ترین موضوع حقوق شهروندی #آزادی ست

آزادی مفهومی است که به معنای رهایی و اعمال اختیار و اراده می باشد به نحوی که شخص بتواند بدون مانعی اراده خود را اعمال کند. آزادی در زمینه های زیر مطرح است:
آزادی عقیده
آزادی اندیشه
آزادی بیان و تبلیغ
آزادی رفتار
آزادی از هرگونه بردگی

موادی از اعلامیه حقوق بشر به بررسی آزادی ها و حد و مرز آن ها پرداخته است.
ماده 18 و 19 بیان می دارد که هر کس، آزادی مطلق در بیان و عقیده و اندیشه دارد
ماده 18 تصریح می کند: «هر کس حق دارد که از آزادی فکر، وجدان و مذهب بهره مند شود. این حق متضمن آزادی تغییر مذهب یا عقیده و هم چنین متضمن آزادی اظهار عقیده و ایمان می باشد و نیز شامل تعلیمات مذهبی و اجرای مراسم دینی است. هر کس می تواند از این حقوق منفرداً یا مجتمعاً به طور خصوصی یا به طور عمومی برخوردار باشد»

در ماده 19 آمده است: «هر کس حق آزادی عقیده و بیان دارد و حق مزبور شامل آن است که از داشتن عقاید خود بیم و اضطرابی نداشته باشد و در کسب اطلاعات و افکار و ردّ و اخذ و انتشار آن به تمام وسایل ممکن و بدون ملاحظات مرزی آزاد باشد.»
خب این معیارها با قوانین اساسی و موضوعه کشوری ما چقدر مطابقت دارد!!!؟ اگر نگوییم که به هیچ عنوان مطابقت ندارد ، قطعا فاصله زیادی دارد

البته درخصوص معیار آزادی هم لازم به ذکر است که از دیدگاه خود غربی ها آزادی ها، مشروط به موارد زیر هستند:
1. عدم مزاحمت با شناسایی و مراعات حقوق و آزادی های دیگران
2. رعایت مقتضیات صحیح اخلاقی
3. نظم عمومی جامعه، رفاه همگانی در شرایط یک جامعه دموکراتیک
4. عدم مخالفت با مقاصد و اصول ملل متحد
5. بر علیه حقوق و آزادی های مندرج در اعلامیه حقوق بشر حقی برای فردی یا جمعیتی ایجاد نشود.

ادامه در پست بعدی👇