‍ ما #انسانها اغلب #دوست داريم ديگران ما را با القابی كه در #بُعد فيزيكی كسب كرده ايم و به نوعی جزئی از شخصيت و وجود ما شده اند، #صدا بزنند، القابی مانند مهندس، دكتر، استاد، پروفسور، علامه، سرهنگ ، رئیس و ... گاه اين لقب ها را آنچنان دوست داريم و ايگوی غرور ما را #تغذيه می كنند كه خودمان را بدون آنها حتي نمی‌توانيم تصور كنيم، ايگوی غرور، هميشه به دنبال شان و منزلت در بُعد فيزيكی است به جای اينكه آن را در #درون جستجو كند . به همين خاطر غرور هميشه می‌خواهد برتر از ديگران باشد و يكی از راه های #برتر بودن، داشتن این #لقب هاست .
گاهی حتی تا آنجا پیش میرویم كه با كسانی كه ما را بدون اين القاب صدا مي زنند #برخورد می كنيم!!
القاب، بخشی از #شخصيت ما میشوند، شخصيتی كه محصول جامعه و محيط است و همچون باقی #دارائیهایمان ، دير يا زود از بين خواهند رفت، آنها ظاهرا معرف ما هستند اما خویش حقیقی ما نیستند .
القاب ممكن است ما را در بازه ی زمانی طولانی بنده و #برده ی خود سازند.
واکاوی درونمان فارغ از #الحاقاتی که به خود داشته ایم ، آغازِ راه #رهایی از دامِ این #ایگوست .
@kheradedaroun

#ماندانا_خضرایی
تصنیف:#در_میان_گلها👇