از صبح می‌خواهم یک پست بگذارم پستی با صدا و ناله‌ی مادری داغدار، نتوانستم.برای همین از استوری دیشب عکسی گذاشتم.عکسی که شاید بغض و دلتنگی‌ام را نشان دهد.
صد روز گذشته است از آن روزی که دخترک کرد نشین گفت: ما تو این شهر غریبیم آقا.
صد روز گذشته از روزی که دستی بالای گورش نوشت: ژینا نام تو رمز می‌شود.
نمی دانم چند روز گذشته از دویدن‌های نیکا و آرمیتا و حمید و محسن و مجید و ....
کیان نه کیان نتوانست بدود.ماند توی ماشین امیدوار بود به خدای رنگین‌کمانش...
در این مدت نه کتابی معرفی کردم نه فیلمی،اگرچه خواندم و گاه فیلمی دیدم تا ساعت‌هایم را پر کنم.
همه این حرف‌ها بهانه‌ی بود برای گفتن این حرف:
جان عزیز است اما جان فرزند عزیزتر است لطفا لطفا لطفا داغ دل این مادران عزادار را فراموش نکنید.لطفا از جان‌های اسیر در زندان یاد آورید. کمترین کاری که می‌توانیم بکنیم یادآوری نام این جوانان است.یادم است مادرم ذکرهای روزانه داشت هر روز ذکری می گفت.هدف از گفتن ذکر یادآوری صفات خداست.شما هم با هر دین و آیین هر روز اسم یکی را تکرار کنید .هرچند باید روزی چندین اسم را به یاد آوریم جان‌های زیادی را خاک این سرزمین در آغوش کشیده است. بچه‌های زندانی را فراموش نکنید.
#زن_زندگی_آزادی
#مهسا_امینی
#آناهیتا_عباسی
#جهانگیر_جهان_آرایی