‍ #یادداشت
👈به بهانه چشم روی چشم نهادن آقای فرماندار

🔸کسانیکه با سازوکار دوربین‌های عکاسی آشنایند می‌دانند که عکاس با سه نوع لنز اصلی سروکار دارد؛ لنز نرمال، واید و تله. با لنز نرمال آنچه می‌بینیم به واقعیت نزدیک است؛ لنز واید واقعیت را دورتر می‌نمایاند و با لنز تله تصویری نزدیک‌تر از امر واقع خواهیم داشت. به محض آنکه نسبت به شخصی یا رویدادی دچار پیش‌داوری شویم، لنز نرمال از جلوی دیدگانمان کنار خواهد رفت و بنا به «سوءظن» یا «حسن‌ظن» با لنزی دیگر جایگزین خواهد شد. قضاوت از روی «سوء ظن»، مثل وقتی که کسی را گناهگار فرض می‌کنیم، همچون دیدن از ورای لنز واید است؛ یعنی میان ما و واقعیت فاصله خواهد انداخت. به میزان احساس بُعد و فاصله، ما نسبت به موضوعات دچار سوءتفاهم می‌شویم. البته منظور این نیست که آنچه می‌بینیم یکسره غیرواقعی است بلکه کوچک و بزرگ‌تر شدن جزئیات، استنباط ما از واقعیت را متأثر خواهد کرد. در عوض اگر «حسن ظن» داشته باشیم، مثل وقتی که عاشق کسی شده‌ایم، او و متعلقاتش را از ورای لنز تله می‌بینیم و از همینروست که معشوق همۀ ذهن و منظر ما را پر می‌کند و دیگر همه چیز دلالت بر او و خوبی‌هایش خواهد کرد. در این هر دو صورت ما محروم از دیدن واقعیت شده‌ایم و به همان میزان خسارت خواهیم دید. تصور کنید که با لنز تله یا واید قرار باشد از روی جوی آبی بپریم، بی‌گمان در هر دو صورت زمین خواهیم خورد! البته خسارات ناشی از سوءظن بسی بدتر از حسن‌ظن است.

🔸ناامیدی همچون حبس شدن در شرایط نامطلوبی است که تغییرش را ناممکن می‌دانیم؛ چشم روی هم گذاشتن آقای فرماندار به خاطر خستگی مثل دیوارهایی رفیع آنها را احاطه کرده و هر دم نزدیک‌تر می‌شود و راه تنفس را بر آنها می‌بندد. ولیکن این میزان ناامیدی آنهاست که حدود این حصار را تعیین می‌کند.

🔸حال مشکل برخی افراد که با تصویربرداری از آقای فرماندار قصد تخریبش را داشتند ، همان #ناامیدی است و دنیای انسانهای ناامید به میزان ناامیدی‌شان تنگ و تاریک است. ناامیدان هیچ ظرفیتی را در اطراف خود نمی‌بینند و به عکس احساس می‌کنند دستشان خالی است و آنچه دارند برای تحمل تلخی‌ها ناکافی است. بسیارند ناامیدانی که ناامیدی‌شان را به علت فقدان ثروت می‌دانند و چه بسیار ثروتمندانی که از فرط ناامیدی خودکشی می‌کنند. فراوانند ناامیدانی که ناامیدی‌شان را به فقدان قدرت یا شهرت نسبت می‌دهند و بیش از آن کسانیکه در اوج اشتهار به زندگی خود پایان می‌دهند. پس ناامیدی فقدانِ چیزی نیست جز امید. در زندگی تنها یک چیز واقعی است و آن امید است.
سلاح زندگی ایرانیان در شرایط سخت، حراست از شعلۀ نحیف امید در دل بود. آتشی که هر کس سعی می‌کرد آن را علیرغم طوفانهای بیرونی زنده نگه دارد و چراغ دل همسایه‌اش را نیز با آن روشن‌تر و فروزان‌تر کند. اصلا همسایگی معنایی جز این نداشت؛ ایجاد سایه و پناهی امن برای دیگران.

🔸حال آنان که چشم روی چشم نهادن آقای فرماندار را با لنز واید تلفن همراهشان گرفتند ، همان ناامیدانند و ناامیدی مثل گرفتار شدن در «ظلمت» زندانی تنگ است که ناامید بدش نمی‌آید دیگران را نیز اسیر آن کند. آنکه ناامید شده ، امیدواران را متهم به توهم یا خوش‌خیالی خواهد کرد.. ناامیدی اصرار دارد به ما بباوراند که شرایط متعادل حبس در ناملایمات است و امید بر آن است که باور کنیم ناملایمات است که گاه در دامن شرایط متعادل رخ می‌دهد ولی آنان که با لنز نرمال از جلسه شورای اسلامی استان ، تصویر برداری کردند ، ثبت کردند که خستگی فرماندار ، نشان از امیدی است برای مردم خوانسار که بدانند ، برای حفظ عزت و آبروی #خوانسار، فرمانداری #بیدار دارند!

✍ایمان دهاقین (اقتباس از نوشته سید محمد بهشتی در روزنامه اعتماد)

♨️کانال اطلاع رسانی #خوانسارنیوز
https://t.me/joinchat/AAAAADwZkBSO2AS61-0sVg