سپیده رشنو:
با تجمیع سه پرونده، حکم «سه سال و یازده ماه» اجرایی شد:

پرونده‌ی اول سه سال و هفت ماه حبس تعزیری (اتوبوس تیرماه)
پرونده‌ی دوم چهار ماه حبس تعزیری (اعلام خبر تعلیق دانشگاه)
و پرونده‌ی سوم یک ‌و نیم میلیون جزای نقدی (حضور با پوشش انتخابی در روز دادگاه پرونده‌ی دوم

به‌محض رسیدن پرونده به اجرای احکام هم ممنوع‌الخروج شدم. البته ممنوع‌الخروجی برای کسی که قصدی برای رفتن نداره. در چند روز آینده برای اجرای حکم «سه سال و یازده ماه حبس» خودم رو به اجرای احکام اوین معرفی می‌کنم.

@KhabGard

«دیوانه شو»، اجرای دولتمند خالف👆

دولتمند بزرگ‌ترین فلک‌سرای تاجیکستان بود که امروز به‌خاطر سرطان در ۷۵سالگی درگذشت. ایرانی‌ها هم به‌قدر کافی با او و اجراهایش آشنا هستند. من خودم دو ترانه‌ی «دور مشو» و همین «دیوانه شو» او را بسیار دوست می‌دارم.

موسیقی تاجیکستان شش مقام و فلک‌سرایی دارد: بزرگ، راست، نوا، دوگاه، سه‌گاه و عراق.

اجرای این نوع موسیقی در زمانی که تاجیکستان یک کشور کمونیستی و بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بود، به‌خصوص به‌دلیل استفاده از اشعار موسوم به «عرفانی» ازجمله اشعار مولانا، تقریباً ممنوع بود تا وقتی که شوروی فروپاشید و موسیقی تاجیکستان هم جان دوباره گرفت و حمایت شد.

دولتمند اوایل امسال گفته بود:
اگر در مقطعی از فعالیت‌ها که نیاز به حامی داری، حمایتی در کار نباشد، شاید کار را کنار بگذاری؛ اما با حمایت‌هایی که از من شد، فعالیت‌هایم رنگ دیگر گرفت. امروز فلک به جهانیان شناسانده شد و این ژانر و مقام موسیقی در فهرست بین‌المللی یونسکو به ثبت رسیده و مورد قبول واقع شده است، بدین‌ ترتیب امروز در خدمت مردم تاجیکستان، تمام هم‌زبانان و همسایگان هستیم.

@KhabGard

«فراموش شدن بهتر است از تبدیل شدن به یک نشان تجاری. بهتر است کمتر خوانده , شناخته شویم، اما آزاد بمانیم.»
- از نامه‌های #اشتفان_تسوایگ

نامه‌نگاری سابقه‌ای به قدمت تمدن بشری دارد؛ از نامه‌های سیسرون در روم باستان و نامه‌‌نگاری‌های قرون وسطی تا دوران طلاییِ نامه‌نگاری در قرن هفدهم میلادی که نویسندگان متوجه شدند می‌توانند از این قالب برای بیان احساسات خود استفاده کنند.

اما خواندنی‌ترین نامه‌نگاری میان دو نویسنده در‌ تاریخ ادبیات جهان چیست؟

بسیاری بر این عقیده‌اند نامه‌هایی که اشتفان تسوایگ نوشت، از مهم‌ترین نامه‌نگاری‌هاست، به‌ویژه مکاتباتی که با زیگموند فروید داشت.

تسوایگ و فروید هر دو اتریشی بودند، اما فروید ۲۵ سال از تسوایگ بزرگ‌تر بود و به او همچون پسری نگاه می‌کرد که همیشه می‌خواست داشته باشد.

تسوایگ هم شدیداً متأثر از فروید بود و نبوغ او را ستایش می‌کرد.

برخی منتقدان ادبی می‌گویند تسوایگ که در داستان‌هایش همچون یک روانکاو شخصیت‌هایش را روانکاوی می‌کند، بیش از دیگر نویسندگان تحت‌تأثیر فروید بوده است.

این دو با هم به مدت ۳۰ سال، از ۱۹۰۸ تا ۱۹۳۹، نامه‌نگاری داشتند.

تسوایگ در یکی از نامه‌هایش به فروید نوشت: «من متعلق به آن نسل از ذهن‌ها هستم که تقریباً به هیچ‌کس به اندازه‌ی شما در مسائل دانش مدیون نیستند.»

نامه‌نگاری تسوایگ با فروید تا روزهای آخر عمر فروید که در بریتانیا در تبعید درگذشت، ادامه داشت.

این نامه‌نگاری‌ها، هم از لحاظ ادبی و فلسفی و هم از لحاظ تاریخی، نامه‌های مهمی هستند زیرا دوران سیاه تاریخ قرن بیستم اروپا را به‌خوبی بازتاب داده‌اند.

هر دو قربانی فاشیسم شدند و در تبعید جان باختند، با این تفاوت که تسوایگ سه سال پس از فروید به مرگی خودخواسته در برزیل همراه با همسرش جان باخت.

فروید گویا از قبل خودکشی تسوایگ را پیش‌بینی کرده بود: «نوع شما از نوع ناظر است؛ کسی که گوش می‌دهد و به‌شیوه‌ای دلسوزانه و مهربانانه تقلا می‌کند تا در درک بی‌اندازه آزاردهنده پیشرفت کند.»

تسوایگ پیش از مرگش به یاد آورده بود که مردم «همیشه با فروید بدبینانه رفتار می‌کردند چون او قدرت فرهنگ بر غرایز را انکار کرده بود. اما اکنون به وحشتناک‌ترین حالت عقیده‌ی او تأیید می‌شود، وقتی که بربریت، غریزه‌ی ابتدایی نابودی، را نمی‌توان از روح انسان زدود...»

منبع: اینستاگرام مصطفی خلجی

@KhabGard

تسوایگ و همسرش در بستر خودکشی

خیابان انقلاب
در گفت‌وگوی آریامن احمدی با شهرنوش پارسی‌پور، لی‌لی گلستان، شمس لنگرودی، سیروس علی‌نژاد، فریدون مجلسی‌ و احمد طالبی‌نژاد

خیابان شاهرضا یا انقلاب که از میدان «۲۴ اسفند» («انقلاب اسلامی» فعلی) آغاز می‌شود و پس از عبور از چهارراه پهلوی («ولی‌عصر» فعلی)، میدان فردوسی، دروازه دولت، پیچ شمرون، پُل چوبی به میدان «فوزیه» («امام‌حسین» فعلی) می‌رسد، تصویری از تاریخ یک‌صدساله‌ی معاصر ایران است.

این خیابان از یک‌سو قلب تپنده‌ی فرهنگ و هنر ایران بوده است و از سوی دیگر شاهراهِ مبارزات سیاسی‌ اجتماعی برای آزادی و دموکراسی. به بیانی دیگر، گذرگاهِ تاریخِ معاصر ایران.

از این رو است که نقش و حضور روشنفکران، روزنامه‌نگاران، نویسندگان، شاعران، مترجمان و هنرمندان در این خیابان برجسته است و هرکدام داستان خود را از مهم‌ترین خیابانِ ایران دارند.

@KhabGard

🔻شهرنوش پارسی‌پور:
https://prod.iranwire.com/fa/features/125380

🔻لی‌لی گلستان:
https://prod.iranwire.com/fa/features/125209

🔻شمس لنگرودی:
prod.iranwire.com/fa/features/125246

🔻سیروس علی‌نژاد:
https://prod.iranwire.com/fa/features/125231

🔻احمد طالبی‌نژاد:
https://prod.iranwire.com/fa/features/125302

🔻فریدون مجلسی:
https://prod.iranwire.com/fa/features/125483
.

مجازات اسلامی شروین حاجی‌پور
برای «برای»:

«مضافاً به این‌که متهم در جلسه‌ی دادگاه از عمل خود صریحاً ابراز ندامت و پشیمانی ننموده»، بابت اتهام «تبلیغ علیه نظام»، هشت ماه حبس و بابت اتهام «اغوا و تحریک مردم به اغتشاشات به قصد برهم زدن امنیت کشور»، سه سال حبس.

و «با توجه به این‌که دادگاه مجازات اصلی پیش‌بینی‌شده در قانون مجازات اسلامی را برای اصلاح مرتکب کافی ندانسته»:

ـ دو سال ممنوعیت خروج از کشور

ـ جمع‌آوری دستاوردهای انقلاب اسلامی در حوزه‌ی فرهنگی، علمی و هنری و انتشار آن در فضای مجازی به نام خود

ـ مطالعه و خلاصه‌نویسی کتاب حقوق زن در اسلام تألیف مطهری و کتاب زن در آینه‌ی جمال و جلال جوادی آملی به میزان ۳۰ صفحه هریک به‌صورت مجزا و دست‌نویس و انتشار در فضای مجازی

- ساخت موسیقی علیه آمریکا و جمع‌آوری نقض حقوق بشر توسط دولت آمریکا و انتشار در فضای مجازی

- شرکت در دوره‌ی آموزشی «مهارت رفتار و دانش در حوزه‌ی هنر»

@KhabGard
شروین حاجی‌پور
.

جمشید عندلیبی کم‌نظیر بود. افسوس که چه زود رفت؛ مگر ۶۶ سال، آن هم برای یک موسیقیدان نوازنده، می‌شود عمر؟!
.
چه بسیار آلبوم‌ها و کنسرت‌های ماندگار که بی نوازندگی سحرانگیز او اساسأ به تصور نمی‌آید؛ از «بیداد» و «نوا» و «دستان» گرفته تا «دود عود» و «آسمان عشق» و «یاد ایام» و «رسوای دل» و «پیام نسیم» و «دل مجنون و «سروچمان».

اما و اما، تک‌نوازی او در آلبوم «نی نوا»ی حسین علیزاده بی‌تردید نوایی دیگر است، انگار که نغمه‌ای آسمانی؛ همچنان‌که همه‌ی «نی نوا» حیرت‌انگیز بود و هست.

@KhabGard
دقیقه‌ای از اجرای نی‌نوا را ببینید.

متن اولین گزارش کمیته‌ی حقیقت‌یاب شورای حقوق بشر در مورد ایران

کمیته‌ی حقیقت‌یاب شورای حقوق بشر سازمان ملل در مورد ایران امروز در اولین گزارش خود اعلام کرد که «سرکوب خشونت‌بار اعتراضات مسالمت‌آمیز و تبعیض ساختاری فراگیر علیه زنان و دختران منجر به ارتکاب نقض جدی حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی ایران شده که بسیاری مصداق جنایات علیه بشریت محسوب می‌شوند».

گزارش ارائه‌شده به شورای حقوق بشر تصریح کرده که «موارد نقض حقوق بشر و جنایات تحت قوانین بین‌المللی در بستر اعتراضات «زن زندگی آزادی آغاز شد، شامل قتل، اعدام‌های فراقضایی و مرگ‌های غیرقانونی، استفاده‌ی غیرضروری و بی‌رویه از قوای قهریه، سلب خودسرانه‌ی حق آزادی، شکنجه، تجاوز، ناپدیدسازی‌های قهری و تعقیب و آزار مبتنی بر جنسیت است».

این کمیته همچنین احراز کرده که «خشونت فیزیکی در طول بازداشت منجر به مرگ #مهسا_امینی شد» و «آمار و ارقام معتبر حاکی از کشته شدن ۵۵۱ معترض توسط نیروهای امنیتی است، که دست‌کم ۴۹ تن از آنان زن و ۶۸ تن کودک بوده‌اند».

گزارش کمیته‌ی حقیقت‌یاب سازمان ملل همچنین می‌گوید نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی «در شرایطی که خطر قریب‌الوقوع مرگ یا جراحت جدی» برای آن‌ها وجود نداشت، از تفنگ‌های ساچمه‌ای، تفنگ‌های تهاجمی و مسلسل‌های دستی علیه معترضان استفاده کرده و «از این طریق مرتکب قتل‌های غیرقانونی و فراقانونی شده‌اند».

این کمیته در بررسی‌های خود همچنین الگوی «تیراندازی عمدی به چشم معترضان» را یافته و همچنین تأیید کرده که برخی از بازداشت‌شدگان با خشونت جنسی، ازجمله تجاوز جنسی، تهدید به تجاوز، برهنگی اجباری، لمس کردن و برق‌گرفتگی اندام تناسلی خود مواجه شده‌اند.

در بخش دیگر گزارش آمده شمار بسیاری هنوز به دلیل حمایت کردن از جنبش #زن_زندگی_آزادی در حال پرداخت هزینه‌های گزاف هستند. مقامات کشور به سرکوب خانواده‌های قربانیان، روزنامه‌نگاران، مدافعان حقوق بشر، وکلا، پزشکان و بسیاری دیگر، صرفاً به علت ابراز عقیده‌شان، حمایت از معترضین یا حقیقت‌جویی و دادخواهی برای قربانیان شدت بخشیده‌اند.

بلندپایه‌ترین مقامات کشور، با بیانیه‌های توجیه‌کننده‌ی اقدامات و رفتار نیروهای امنیتی، نقض حقوق بشر را تشجیع و ترغیب کرده، اجازه داده و بر آن صحه گذاشته‌اند. آن‌ها در کارزار تخریب که معترضین را به‌عنوان «اغتشاشگر»، «عناصر بیگانه» و یا گروه‌های «تجزیه‌طلب» ترسیم کرد، شرکت نمودند. نیروهای امنیتی حکومت، به‌ویژه سپاه، بسیج و نیروی انتظامی و دیگر نیروها در ارتکاب نقض جدی حقوق بشر و جنایات تحت قوانین بین‌المللی مشارکت کرده‌اند.

@KhabGard

متن کامل بیانیه‌‌ی شورای حقوق بشر👇

دو فیلم در یک فیلم:
یکی برای دیدن، یکی برای شنیدن

فیلم سینمایی #منطقه_مورد_علاقه (یا منطقه دلخواه) ساخته‌ی جاناتان گلیزر که جوایز متعدد و مهمی همچون جایزه‌ی بزرگ جشنواره‌ی کن و فیپرشی را برده، در اسکار امسال هم در پنج رشته نامزد است:
- بهترین فیلم
- بهترین کارگردانی
- بهترین فیلم بین‌المللی
- بهترین فیلمنامه‌ی اقتباسی
- و البته بهترین صدا.

آن‌چه می‌خوانید، مروری است بر این فیلم و وجوه تمایز آن با مهم‌ترین آثار مرتبط با جنگ جهانی دوم از زمان ساخته شدن «فهرست شیندلر» به این سو.

خودِ گلیزر درباره‌ی فیلمش گفته «شما با فیلمی مواجه هستید که آن را می‌بینید و در عین حال فیلمی دیگر نیز وجود دارد که آن را می‌شنوید».

@KhabGard

کاملِ این یادداشت در رادیوفردا👇

مطابق انتظار، فیلم «منطقه‌ی مورد علاقه» اسکار بهترین فیلم بین‌المللی و بهترین صدا را برد. اوپنهایمر هم که مهم‌ترین‌ها را درو کرد.

@KhabGard

فهرست برندگان اسکار ٢٠٢۴
.

پیش‌نهاد خواندن چند رمان

چندی پیش برای دوستی که از فضای داستان‌خوانی این سال‌های کشور دور بود، تعدادی رمان ایرانی معرفی کردم که اگر خواست، بخواند. آن فهرست را این‌جا هم می‌گذارم، شاید به درد کسانی دیگر هم بخورد. گفتن شاید ندارد که رمان‌ها و مجموعه داستان‌های بیش‌تری در این یکی دو سال خوانده‌ام که با نگاه من قایل معرفی نبوده‌اند. کتاب‌های غیرداستانی را هم این‌جا ذکر نکرده‌ام، و همچنین داستان‌های خارجی را، چون به قدر کافی (و بیش از کافی) براشان تبلیغ می‌شود. کتاب‌هایی که معرفی کرده‌ام متعلق به نسل جوان‌تر داستان‌نویسی امروز ایران است. البته درست‌تر این بود که فقط کتاب‌های امسال را معرفی می‌کردم، اما فهرست خیلی کوتاه می‌شد و قبلاً هم این کتاب‌ها را معرفی نکرده بودم. اما فهرست تعدادی از کتاب‌های خوب دو سه سال اخیر:

✔️ رد گردن‌بند بر گردن دوشیزگان (جنایی و اجتماعی)/ علیرضا شهبازین/ چشمه
✔️ اوکاشا (تریلر اجتماعی_روان‌شناسانه)/ سارا تاج‌دینی/ برج
✔️ پوست بر زنگار (جنایی و اجتماعی)/ اشکان اختیاری/ برج
✔️ جنگ خصوصی چریک‌های سال‌خورده (درام سیاسی_اجتماعی)/ سعیده امین‌زاده/ برج
✔️ خانه‌ی آفاق (درام سیاسی_اجتماعی)/ سارا نظری/ برج
✔️ رد خون بر پلک‌هایم (جنایی و سیاسی_اجتماعی)/ رها فتاحی/ برج
✔️ شکری پسر یعقوب (درام سیاسی_اجتماعی)/سیامک ایثاری/ برج
✔️ بازی‌های مردانه (درام سیاسی_اجتماعی)/ آرمان امیری/ چشمه
✔️ آواز ماهی بی‌نام (مجموعه داستان شاعرانه و اجتماعی)/ رضا جمالی حاجیانی/ نشر گمان
✔️ بازگشت ماهیان پرنده (درام اجتماعی_تاریخی)/ آتوسا افشین نوید/ نشر مروارید
✔️ هرس (درام اجتماعی_تاریخی)/ نسیم مرعشی/ چشمه
✔️ بر سنگفرش خیس شانزه‌لیزه (درام اجتماعی)/ مولود قضات/ چشمه

#رمان‌خوانی
#حسین_سناپور
@sanapourhossein

اگر از آن‌هایی هستید که آخر سال دنبال فهرست کتاب‌های بهتر سال می‌گردید، مطلبی را از مهرداد اصیل در خوابگرد منتشر کرده‌ام با عنوان «کتاب‌های سال ۱۴۰۲ در حوزه‌ی ادبیات جهان».

علاوه‌بر این فهرست ۱۰تایی، مهرداد چند اثر تازه‌منتشرشده‌ی خوب را هم فهرست کرده، خود من هم یک مورد کتاب زیرزمینی به آن اضافه کرده‌ام و در انتهای متن هم فهرست جدید حسین سناپور از بهترین‌های ادبیات داستانی ایرانیِ دو سه سال اخیر را گذاشته‌ام.

در مجموع در این مطلب ۱۶ کتاب خارجی جدید و ۱۲ کتاب داستانی ایرانی دو سه سال اخیر فهرست شده که شاید کار را برای بعضی علاقه‌مندان مطالعه راحت کند.

@KhabGard

در خوابگرد بخوانید 👇
https://khabgard.com/8905

سال نو هم امیدوارم خجالت بکشه و یک بار هم که شده، بر همگی‌مون مبارک باشه! 😁

پیمان سلطانی تصنیف «نوروز» را چندین سال پیش ساخته و منتشر کرده بود بدون هنرنمایی زنان، حالا اما نسخه‌‌ای تازه منتشر کرده معطر و مزین به خوانندگی و نوازندگی و رقص زنان. بیش باد.

اجرای نوازندگان ارکستر فیلارمونیک ارمنستان، ارکستر لیلی یان و گروه کلنل

خوانندگان: پارسا حسندخت ، نگار گرجیان، محمد مقدس

شاعر: محسن حسینی

همنوازان: جعفر قاضی عسگر، علیرضا دریایی، نکیسا علی حیدری، میثم ملکی، مژگان حسینی، حامد پیرا

با همکاری حامی حقیقی، معین هاشمی‌نسب، درسا آزادی و درین آزادی

نسخه‌ی صوتی اثر
@KhabGard
نوروزتان خوش.
.

#فرامرز_اصلانی که دیشب بر اثر سرطان درگذشت، آخرین عبارتی که خطاب به مردم کشورش نوشت، ۱۴ اسفند پارسال، این بود: «در اندیشه‌ی شما، ایران و ترانه و آواز هستم.».

ویدئوی بالا مربوط است به بهمن ۱۴۰۱، بحبوحه‌ی سرکوب اعتراضات #زن_زندگی_آزادی در ایران، که اصلانی می‌گوید: هر بار که اسم کیان پیرفلک می‌آید، اشک به چشمانم می‌نشیند، تصویرش همیشه جلوی چشمانم است. هیچ‌گاه نمی‌توانم فراموش کنم که کشته شدن کیان نفرت من را از این حکومت بیشتر کرده است.

@KhabGard
نامش بلند باد.
.

و چه شیوا و دل‌انگیز این شعر زیبای حافظ را می‌خواند #فرامرز_اصلانی.

@KhabGard

بهار و فلسفه‌ی شکست!
#علیرضا_رجایی
.
در آستانه‌ی بهار احساس شکستی همه‌‌جانبه در همه‌جا به‌چشم می‌خورد و این با تحوّل نویدبخشی که ما ایرانیان از هر بهار انتظار داریم، در تعارض است.

در عین ‌حال هیچ انسانی، به هر میزان ساده‌اندیش، گمان‌ نمی‌کند حیات طیّبه‌ای که جای هیچ زخم وجراحتی بر بدنش نباشد، امکان‌پذیر است.

جدا از دلایل بی‌شماری که برای شکست می‌شناسیم -و بی‌خردی مزمن و‌مهلک تنها یکی از آنهاست- کم نیستند نویسندگانی که جهان فلسفی خویش یا دیگران را در مواجهه با «شکست» قرار می‌دهند تا به دریافتی شاید بنیادین‌تر از وضع عجالتاً گریزناپذیری که ناکامی حاصل آن است، دست یابند.

لئا اوپی، استاد تئوری سیاسیِ مدرسه اقتصادی لندن، در مقاله‌ی‌ خود در روزنامه گاردین، از لحظه‌ای می‌گوید که در کلاس تاریخ اندیشه سیاسی، فلسفه‌ی عصر روشنگری و این سخن مشهور کانت را درس می‌داده‌است که: "شهامت دانستن داشته ‌باش"؛ و نیز این‌که روشنگری به تعبیر کانت "خروج آدمی از نابالغی به تقصیر خویشتنِ خویش است".

اما دانشجویان او چندان روی خوشی به روشنگری نشان نمی‌دهند و حتا در مخالفت با او با دل‌سردی می‌پرسند «اصولاً روشنگری برای ما چه دستاوردی داشته‌ وقتی نتوانسته حتا نسل‌کشی را متوقف کند؟»

خانم اوپی می‌گوید برای دقیقه‌ای دچار تردید می‌شود و می‌اندیشد که آیا واقعاً باور داشتن به این‌که سیاست دست‌کم در سطوحی باید به‌لحاظ اخلاقی مسئول باشد، تا این اندازه پوچ است؟

پاسخی که او به این پرسش بنیان‌برافکن می‌دهد این است که امیدوار بودن، مستقل از اوضاع تباه‌آلوده‌ی جهان، گونه‌ای وظیفه‌ی اخلاقی و‌ درست در «نقطه‌مقابل پوچ‌انگاری» است و نومید شدن نیز چیزی جز از دست‌ دادنِ اصول نیست.

تعبیر درست حرف لئو اوپی این است  که ناامید شدن تنها برای درصد اندکی از انسان‌های بی‌درد و ممتاز جهان امکان‌پذیر است امّا مردمی که در متن رنج و مبارزه زندگی می‌کنند، لاجرم امید، بخش ناگزیری از حیات و هستی آن‌هاست:

«مردمانی که از بی‌عدالتی رنج می‌کشند، کسانی که هر روز شاهد پایمال شدن عزت خویش هستند، آنانی که به حاشیه رانده می‌شوند، وادار به سکوت‌شان می‌کنند، استثمارشان می‌کنند، به‌سوی مرگ‌شان می‌رانند یا می‌کشندشان، نمی‌توانند از خود بپرسند که آیا امید دارند یا نه. اینان برای زنده ماندن تقلا می‌کنند، می‌کوشند از پس زندگی برآیند و به‌طور مدام مبارزه می‌کنند. مبارزه‌ی مداوم آن‌ها، به هر شکلی که باشد، تاب از دست دادن ایمان را ندارد.»

او هم‌چنین می‌نویسد: «آموزه و تعالیم روشنگری به من یادآوری کرد که هر چه جهان بدتر و وخیم‌تر به‌ نظر آید، محکم‌تر و با صلابتی بیشتر باید به اصول خویش پایبند بود.»

تردیدی در این نیست که ما در عصر تناقض‌های مهلک و به‌طور خاص در سرزمینمان، در عصر شکست‌های پیاپی زندگی می‌کنیم و در هر پایان سالی، هنگامی که به روزگار و زمانه‌ی خویش می‌نگریم، به نتایجی ناامیدکننده می‌رسیم. درست در روزهای پایانی سالی که گذشت نیز بار دیگر این تناقض‌های تاریخی به صورتی نمادین و این بار در دو اسم کاظم صدیقی و صدیقه وسمقی برملا شد...

@KhabGard

یادداشت علیرضا رجایی طولانی است و نکات دیگری هم دارد. کاملش را از طریق زودبین بخوانید.
👇

نظر سانسورشدهٔ میلان کوندرا دربارهٔ خمینی و سلمان رشدی

مصطفی خلجی: با وجود ترجمهٔ تقریباً همهٔ آثار میلان کوندرا به زبان فارسی، خوانندگان کتاب در ایران، به‌دلیل مصیب سانسور، اطلاع چندانی از نظر کوندرا دربارهٔ رمان «آیات شیطانی» سلمان رشدی ندارند.
.
خمینی بهمن ۱۳۶۷ پس از اعتراضاتی که علیه انتشار «آیات شیطانی» در بریتانیا و پاکستان آغاز شده بود، حکم ارتداد سلمان رشدی را صادر کرد.

این حکم آتش اعتراضات را شعله‌ورتر کرد و منجر به یک سری اتفاقات مرگبار در ارتباط با این کتاب شد و رشدی نیز بر اثر تهدیدها زندگی مخفی خود را آغاز کرد.

میلان کوندرا که خودش از حکومتی خودکامه و فرهنگ‌ستیز فرار کرده و پدیدهٔ «رمان» برای او دغدغه‌ای بنیادین بود، نمی‌توانست در مورد تحولات مربوط به «آیات شیطانی» بی‌اعتنا باشد.

چهار سال پس از صدور حکم خمینی، میلان کوندرا کتابی با عنوان «وصایای تحریف‌شده» نوشت که با فاصلهٔ کوتاهی اولین ترجمهٔ آن به فارسی در ایران منتشر شد.

کوندرا در همان سطرهای آغازین کتاب به بررسی رمان «آیات شیطانی» پرداخته، اما در هیچ کدام از ترجمه‌های فارسی نظرات او دربارهٔ این رمان و اساساً حکمی که خمینی علیه رشدی صادر کرد، نیامد.
@KhabGrad

از طریق زودبین بخوانید👇