کانیا دل

Forwarded from دِلِستان💚❤💛

به چه افتخار می‌کنیم؟!

بعضی از ما مردم ایران، در حق برخی مفاخرمان چنان تعصبی داریم که هیچ نوع نقد و نگاه متفاوتی را برنمی‌تابیم. فرقی نمی‌کند این مفاخر تاریخی باشند، ادبی باشند یا دینی. در همه حال، ما خود را موظف به دفاع از شایستگی و بزرگی آنان می‌دانیم و اصلا مجالی به طرح دیگاه مخالف نمی‌دهیم.
این رویکرد، می‌تواند هم مثبت باشد و هم منفی و من کاری با آن ندارم. آنچه من با آن کار دارم، تعصب کورکورانه‌ای است که بدون شناخت و استفاده از شان و شایستگی شخصیت‌های بزرگ، به آنان داریم...
در میان ما کردها، این خصلت به نسبت قوی‌تر است. مثلا کافی است کسی نسبت به کورش یا صلاح‌الدین ایوبی یاامرای بوتان یا نادرشاه و ایلخانان شادلو و زعفرانلو در بجنورد و قوچان، نقدی بکند. اغلب ما شروع می‌کنیم به دفاعی متعصبانه و بی‌‌تعارف از این آدمها.
در خصوص شخصیت‌های هنری و ادبی هم، ما تقریبا همین تعصب را داریم. فی‌المثل به فقیه طیران و احمد خانی یا جعفرقلی و ابن‌غریب نمی‌شود نقدی داشت. نقد به این اشخاص، نوعی تعرض به نوامیس فرهنگی ما تلقی می‌شود. شاید حق هم با ما باشد؛ به هرحال، اینها هرکدام در جای خود، نقش مهمی رقم زده‌اند و کار بزرگی کرده‌اند.
ولی، چیزی که قابل دفاع نیست و به گمانم سرنخ تمام بیچارگی‌های ما، در همان است، تعصب جاهلانه و منهای شناخت و استفاده است؛
اغلب مردم شاید به زحمت یکبار دیوان جعفرقلی را ورق زده باشند. اغلب ما، احتمالا دیوان شعر ملای جزیری را نداریم. اغلب ما از اهمیت کار صلاح‌الدین و دلایل عدم تداوم توفیقاتش در سلسله‌ی ایوبیان بی‌خبریم. همچنان که اغلب ما، یکی از کتب‌ نویسندگان و شعرای معاصرمان را نخوانده‌ایم. اغلب ما، به محض شنیدن نام استاد کلیم‌الله توحدی، باد به غبغب می‌اندازیم که؛ بله، پژوهشگر بزرگ تاریخ ماست... ولی هنوز نمی‌دانیم او چند جلد از کتاب «حرکت تاریخی کرد به خراسان» را منتشر کرده و چند کتاب دیگرش چاپ شده یا نشده‌است؟ اغلب ما، شاید ابیاتی از کتاب «چیکسای» حسن روشان یا «آسمان بی‌مرز است» اسماعیل حسین‌پور را شنیده باشیم، اما کتاب‌هایشان را نداریم و اصلا ضرورت خریدن و خواندنشان را حس نمی‌کنیم و حالاحالا هم چنین قصدی نداریم!
پدرم، عاشق امام حسین است، چنان‌که هیچ یک از شب‌های محرم، مسجد رفتنش ترک نمی‌شود. با این حال، بارها از او پرسیده‌ام کدام جمله‌ی امام حسین را به خاطر دارد؟ و او حتی حدیث مشهور «مرگ با عزت، بهتر از زندگی ذلیلانه است» را به یاد ندارد.
پدرم بی‌سواد است و نمی‌تواند چیزی بخواند، ولی اغلب ما که اغلب شما پدران و مادران و خواهران و برادران خواننده‌ی این جملاتید، ادعایمان لایه‌ی اوزون را سوراخ کرده‌است، بی که یکبار ککمان بگزد و از خودمان بپرسیم؛ ما به چه چیزی افتخار می‌کنیم و رگ گردنمان در قبال چه می‌زند بیرون، وقتی کمترین شناختی از آدمها و آثارشان نداریم؟ وقتی مهمترین مسایلمان را نمی‌فهمیم؟ وقتی گامی عملی برای حل مشکلاتمان بر نمی‌داریم و وقتی که خودمان، قاتلین اصلی قهرمانانمان هستیم؟ به‌راستی ما به چه افتخار می‌کنیم و از چه حرف می‌زنیم؟
#سپاهی_لایین
https://t.me/joinchat/SgUrmM2oWWkCbXWE

دِلِستان💚❤💛

اشتراک سخنان کوردها _کرمانج

https://t.me/joinchat/SgUrmM2oWWkCbXWE

638 viewsSepahilaeen Alireza, 09:44