استاد شهریار در سن حدود ۴۷ سالگی و در روز ۱۳ فروردین به یاد عشق ایام جوانی و زنده نگه داشتن خاطرات گذشته با قلبی اندوهگین و روانی پریشان به تفرجگاه بهجت آباد می رود اما در آنجا با منظره ای بسیار تلخ رو به رو می شود که باعث می شود این شعر بسیار زیبا را در همان جا به سراید:






سر و همسر نگرفتم که گرو بود سرم
تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم

تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز
من بیچاره همان عاشق خونین جگرم

منکه با عشق نراندم به جوانی هوسی
هوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم

پدرت گوهر خود را به زر و سیم فروخت
پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم

عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر
عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم

#سیزده را همه عالم به در امروز ز شهر
من خود آن #سیزدهم کز همه عالم به درم

تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم
گاهی از کوچه‌ی معشوقه‌ی خود می‌گذرم

#شهریار

: استاد شهریار وقتی معشوقه اش را روز "سیزده به در" با همسر و فرزندی در بغل میبیند این شعر را می سراید

💖🧚🧚‍♀💖

@Kafee_sheerr💖💖

#سیزده را همه عالم به در امروز از #شهر

من خود آن #سیزدهم ڪز همه عالم به درم

#استاد_شهریار

💖🧚🧚‍♀💖

@Kafee_sheerr💖💖