چې کله مې خوښۍ د بل په غم کې کړي دي
هغې نه روسته ټولې شپې مې نم کې کړي دي

په خوله درته ویلی نه شم نه لرم جرئت
د زړه خبرې ټولې مې قلم کې کړي دي

بیخي په صور کې نه یمه خمار یمه زړګو
ها تا چې اشارې راته دې چم کې کړي دي

ارمان په لاره نه یم له ارمانه بچ روان یم 
غمونه د ارمان مې په هر دم کې کړي دي

شریره له شر ډکه زمانه ده عبدالله دا
د زهرو اثرات یی په ملهم کې کړي دي
عبدالله الکوزی

غزل:
هیلې وې مړاوې، د وطن جنت برباد پروت و
نغمې لمبه وې، په خبرو کې فریاد پروت و

د بې غرضو به تر ټولو دلته لوی جرم و
او بې پوښتني سر به پښو کې د جلاد پروت و

د افراطیت فارمولې څومره تجربه شولې پرې
سپین غر کتل په حوصله جلال اباد پروت و

د هلاکو د ستم تېغ و بېګا درد راوړی
کنډَو کنډَو ورته زړګی لکه بغداد پروت و

د هغه هیڅکله نصیب نه شو لذت د شکر
د ژبې سر باندې یې هر ځل انتقاد پروت و

د یار په سترګو کې ورک نه شوم د بڼو له وېري
لکه پاټک چې مې په مخکې د زرداد پروت و

رانه به مخ اړوي حتماً د بې مخو فتنې
که مو تر منځ دائماً داسې اعتماد پروت و

محمودي ډېرو ته طبیب زخمونه و رغول
مارجه ټپي وه او هماغسي نوزاد پروت و

ريښتنې مبارزه!!!

مبارزه مي  له تــــــــــــور غره بیا تر ترکښه کړې
ځــــــــــــــــــکه زما له نامه کرکه هر سرکښه کړې

تر استشهاده هــم راغلــــــی په ديني  روحیه يم
دځان وژنــــه مي په خدای په خپلــه خوښه کړې

په خرابي دخپل هېواد مي وجود نيم راکم سي
په وداني یې اوس هغه زوی مــــــړي غوښه کړې

لکه دا نوم چي مي طالب دی حوصله هم داسي
دســـــــــر دوښمن ته مي لا بې عوضه بښه کړې

دخپل شهــــــېد جـــانان مزار له زاهد نه هېريږي
ســـــــرته پر سپینه ډبرۍ يې ورتـــــــه نښه کړې

هدايت الله زاهد

ورپسې مۀ کوۀ ارمان اوښکې دې مۀ تویوۀ
راګرځي نه بیاتېر دوران اوښکې دې مۀ تویوۀ

نور یې کړۀ هېر ورپسې مکوۀ ژړا بس کۀ
زړه واپس نه راځي جانان اوښکې دې مۀ تویوۀ

بېلتون وهلی یې دچا؟ ډېر زورېدلی ښکارې
پر مخ دې ځې لکه باران اوښکې دې مۀ تویوۀ

زړه خدای لپاره نوریې پرېږده نور یې مۀ یادوۀ
ورپسې مۀ کوهْ خفګان اوښکې دې مۀ تویوۀ

رنګ دې الوتی خدای! خبرپه زړه دې څه تیریږي
ببر دې سر څیرې ګرېوان اوښکې دې مۀ تویوۀ

درمل دا ستا طبیبه نکوې فائده هر چاته
زړه زخمي شوی په چشمان اوښکې دې مۀ تویوۀ

د خوښۍ وخت کې ښه پرېمانه وې أنـس حـمّاسي
تښتې چي سخته شي یاران اوښکې دې مۀ تویوۀ

أنـس حـمّاسي

زړه مې نور څخه ډکیږي او درزیګي
چې نامه دې تکراریږي او درزیګي

زما زړه لګیا الله الله ﷻ صدا کړي
انوارات پرې راوریږي او درزیګي

تصوف هم د ذکرونو مجموعه ده
هر اندام نوراني کیږي او درزیګي

ژبه پورته کړي پیوسته سترګې پټې
فکر خپل زړګي ته کیږي او درزګږي

تصوف ده عبدالله چې ظالم نفس دې
لوامه شي چې ژړیږي او درزیګي
عبدالله الکوزی

اعتبار

اعتباره! څۀ د قدر وړ وې ښۀ وې
اعتباره! اصل رنګ د ژوندانۀ وې

اعتباره! هغه شان شوکت خو ګورې؟
اعتباره! دا يو وخت ؤ، او دا تۀ وې

اعتباره! پرتمين تر کهکشان وې
اعتباره! لوړ پۀ شانې د لوړ غرۀ وې

اعتباره! نوم نښان دې دومره ستر ؤ
اعتباره! چې د هر سړي پۀ خولۀ وې

اعتباره! چې اخلاص لاړ تۀ هم لاړې
اعتباره! ښايي تۀ يې د کالۀ وې

اعتباره! انسانان دوه مخي شوي
اعتباره! کنه تۀ به داسې نۀ وې 

اعتباره! د مخلص کډوال پۀ ياد دي
اعتباره! راج کونکی پۀ هر زړۀ وې

"مخلص کډوال"

واخ دزړګي درده رانه ولاړشه  درديدلی یم
ما یواځې پریږده دغم اور کي کړیدلی یم

څه راڅخه غواړی درده پر زړګي زخمي یمه
لاس په دعاناست یم رب ته زه ډیر ژړیدلی یم

ای د یار هجران رانه ولاړشه زه دې مړ کړمه
ستا له درده زه له کلي کوره راوتلی یم

کله چې ده یارمزارته ولاړشمه سلګۍکړمه
درده ټوله عمر غم فکرو کې زنږیدلی یم

دا اختر به سنګه بې له یاره تېروم ربه ﷻ
ناست یمه ژړیږمه فکروکې رالوېدلی یم

ای بدري نور پرېږده ستړی ژوندنورشهادت غواړه
د شهادت جام ته الله دومره تګی شوی یم
قسیم بدري

غزل
(د تاریخ فریاد)

زما تاریخ نن د غفلت پر کنارې ولاړ دی
د زمانې اورته یتیم او یبلې پښې ولاړ دی

دا چې مې ویاړل په عزمونو باندې ټول قومونه
اوس د پردیو تورو تیغ ته بې اسرې ولاړ دی

څه عدالت او د اخلاص لوړې چمڼې وې زما
نن مې عزمت د غلامۍ پر دروازې ولاړ دی

بدري میدان له انګڼونو مې شو شور پورته
اوس مې آذان هم د زوال پر ازانګې ولاړ دی

چا ویل امت به شي راپورته او بیداره به شي
ما ورته خاندل چې تقدیر مې پر نعرې ولاړ دی

ولې خاموشه یې پر حال بشر خوهان د نړۍ
څنګه ګوښه جهان محسنه له غ.زې ولاړ دی

شم دې صدقه ښکلیه لالیه درنه جارشمه
اې مجاهد ځوانه زما زړګیه درنه جارشمه

دنګ چنار ځواني او دا خواره واره زلفان یاره
تورو غرو کې ژوند کړې لېونه درنه جارشمه

نشې له نظر راته زما ګلاب طالب یاره
ځانه ته لږ لوګی کړه سپېلنیه درنه جارشمه

د تکبیر په نوم دې مجاهدوړکي په جوژ راغلل
اې د ملالۍ پېغلې ټکریه درنه جارشمه

ستا ترسنګه ستاسیوري ته ما طالب دمه کړې
اې چنار چنې ګودر منګیه درنه جار شمه

احمد مدني طالب دې تل په آرمان یمه
اې د شهادت خوږه مرګیه درنه جار شمه

په هر ګل او هر يو شاخ دې نوشته شي
ازادي دې د بلبلو ترانه شي

له نفرت دې زړونه پاک لکه اینه شي
محبت دې د رڼو اوبو چينه شي

د بزګر ځمکه دې ټوله زرغونه شي
برکجن به سره غنم دانه دانه شي

زندګي دي تر شیدو، شاتو خوږه شي
مینه مینه دې په زړونو کې راشنه شي

ترېنه جوړه که  د مینې پیمانه شي
پاچاهي دې ستا له سترګو صدقه شي

پر مزار دې د شهید بله ډېوه شي
هدیره کې دې فضا شاعرانه شي

ستوري ستوري ستا یادونه دې دېره شي
دغه شپه دې د راشد د غزل شپه شي

راشد کامران

زمازړه

سـتا لـه نازه مـې خـطا شـو زما زړه
د خـمارو سـتـرګـو وار شـو زما زړه

چـې تـا نـه و غــلــي غــلــي ژړلــي
پـه فــراق دې مـبـتـلا شـو زما زړه

نــه خــنــدا نــه یـــې قـرار پـاتــي
ستا له تګ چي نه جدا شو زما زړه

ستا د غـږ سـنـدرې نـه آوري دلبره
لکـه شـمـعـه بـي هــوا شـو زما زړه

تصور کې دې بوی اخلي په هر دم
لـکـه ګـل چـې لـه صبا شـو زما زړه

یاد دې راشي مستغفر خوښي واخلي
پـه سـکـروټـو کـې جـلا شو زما زړه

ش ق !!مستغفر!!

غزل

له ویره ډکي مي شیبي !بیله تا
راپیښي سوي اندیښني !بیله تا

مخکي خوږه خوږه وه هره لحظه
اوس خوترزهرودي ترخي بیله تا

داسي په توره شپه کي غلۍ ښیم
بیخي بي خونده دي ډیوي بیله تا

تاته چي ګورمه هیڅ نه ژاړمه
خوله ژړامي سترګي سري بیله تا

نوم خبرستا دهجران له زوره
په کاڼو ولم آیئني بیله تا

که چیري کیږي بیرته راشه یاره
پري مي دزړه شولي پردي بیله تا

زه ،مهاجر،تصویرته څه او ،وایم
ورته کومه صرف ګیلي بیله تا

مهاجرهروي

خپلې ژړاګانې دې له ماسره شریکې کړه
ټولې دعاګانې دې له ماسره شریکې کړه

نیمې هیلې راز کړه او په خپل زړۀ کې یې وساته
نیمې ارزوګانې دې له ماسره شریکې کړه

شمعې غوندې اوښکه اوښکه ولې یې لږ ووایه
سپینې رڼاګانې دې له ماسره شریکې کړه

ولې دې شوخي ځان کې وژلې، ژوند مړ کړی دی
مستې اداګانې دې له ماسره شریکې کړه

رپي دې جنډه جنډه ټیکری په هدیره وجود
راشه څو ساه‌ګانې دې له ماسره شریکې کړه

ځه د یو ملنګ "جانان" په شونډو مسکا راوله
مینې! ښکلاګانې دې له ماسره شریکې کړه

جانان خدرخېل
۱۴۰۲/۶/۲۸

د پلار نیکه وطنه
ــــــــــــــــــــــــــ

پوره مو کړه کنه تاسره کړې هره ژمنه
د پلار نیکه وطنه
موږ څومره په عزت خلاص کړې له هر مکار دښمنه
د پلار نیکه وطنه

موږ ستا په پت او نوم باندې قربان کړل خپل ځانونه
پرې ورمو کړل سرونه
ساتلي مو ژوندي دي ستا د برم تاریخونه
پرې ورمو کړل سرونه
یو تیر ده ستا دفاع ته له خپل ماله او له تنه
د پلار نیکه وطنه

ټاټوبی د ابدال یې د محمود او میرویس کور یې
زموږ د سترګو تور یې
د دین په مقابل کې دښمنانو ته سور اور یې
زموږ د سترګو تور یې
تا کړې ده مدام ده دې امت له حق ساتنه
د پلار نیکه وطنه

په هر میدان کې هر وخت ګړندی پر مخ روان یې
برلاسی په جهان یې
له ظلم له زیاتي او ظالمانو سره وران یې
برلاسی په جهان یې
خپلواک یې خپل پلوی یې ویاړمنه قدرمنه
د پلار نیکه وطنه

ستا خاوره ده شهیده ده ستا کاڼي اتلان دي
او غرونه د غازیان دي
روزلي د په غیږ کې جهادونو ته ځوانان دي
او غرونه د غازیان دي
ستا حق ده په مخبت وردګ د خپل تاریخ ستاینه
د پلار نیکه وطنه

مخبت وردګ

غم¿
ولـې مـې د غاړي شـو لـی هار غمه
لاړ شه نور مې پرېږده په قرار غمه

ما چـې درنه پټ کـړلو فریاد د زړه
تــه مـې لا ځــپـي ولـې اسرار غمه

نـور دې د یارۍ تمـه له زړه باستم
مـه راګـرځـه بـیـا ای زماد یار غمه

سترګو نه مي خوب تللی ارام نشته
ته راځـې هـر ځـل لـکـه ګـذار غمه

هـــســي مــي دزړه دزړه ژړا وژنــي
هـر غم نه نوګـیر تـه مـي شرارغمه

زړه مې اوس ډک شوی دزخمونونه
تــه یـی دمـسـتغفر دزړه ښکارغمه

ش ق !!مستغفر!!

مونږ د تورو شپو په غیږ کې،درڼا په تمه تمه
ژوند مو نیم تیر شو تیارو کې،دسبا په تمه تمه

لا تر څو دا حال روان ده،دتیارو غیږ کې لوبیږو
چاودې شونډې غم زپلې،د خندا په تمه تمه

څه تنکۍ ځوانی وې ربهﷻ،څه تنکۍ ځوانۍ درځار شوې
ځان یی اور ته ور رهي کړ،د وفا په تمه تمه

د خوبو تعبیر مې داده،چې ارمان مې پوره کیږي
دا چې تم ده مورې تم ده،ستا دعا په تمه تمه

ستا د وصل په ارمان ده،مدام ستا په تمه تمه
په همدې ارمان به مړ شي، عبدالله په تمه تمه
عبدالله الکوزی

شه هر رنځ ته مې شِفاء درپسې ګورم
لټوم دې هره خوا درپسې ګورم

ستا د یاد تصویر ته کړم د زړه خواله خو
هیڅ نه وایي کړم ژړا درپسې ګورم

زړه مي بیا دردونو غېږه کې نيولی
ای ټپي زړه ته دوا درپسې ګورم

رنځور زړه ستا په وعدو قرارومه
رانه ورکه بې وفا؟ درپسې ګورم

هسي نه چي دې ظالم مرګی جدا کړي
زړه نا زړه یمه تر شا درپسې ګورم

هله راشۀ ځنکدن ته مي حاضر شۀ
رخصت اخلم له دنیا درپسې ګورم

نه صبریږي په یو ځل کتو زړګی مې
حماسي أنـس بیا بیا درپسې ګورم

أنـس حـمّاسي

بلوو هر لور ډېوې درسونه وایو
ورکوو تورې تېارې درسونه وایو

د طالب او د محصل لارمو یوه ده
د مکتب او مدرسې درسونه وایو

د ټوپک زدکړۀ لۀ یادۀ هم نۀ باسو
د قلم او کتابچې درسونه وایو

د هیواد د ابادۍ لپاره بوخت یو
هم د ورځې هم دشپې درسونه وایو

انجینر که معلم که مولوي صیب
دي دپوهي سرچینې درسونه وایو

را جذب کړي مو لۀ هرڅۀ دي ذهنونه
مونږ په پاکي عقیدې درسونه وایو

په ارامۀ په سکون أنـس حـمّاسي
کرځوو جګي شملې درسونه وایو

أنـس حـمّاسي
#النبوي_بصري_څانګه

ښې ډیرې به وژاړمه تاته یار
ولې مې پریګدې ستړې دنیا ته یار

نه کیږي بیخي خندا په مات زړګې
هر څو که ځان جوړ کړمه خندا ته یار

یاره زړه دې تور کړ له یاري راته
نن نه وروسته نه وایمه چاته یار

درد ده مینه دې درد کې سکون پروت ده
اور بیلتون،جنت وصل دې ماته یار

ای د غټو شنو سترګو خاونده خیر
یو ځل خو ته ووایې عبدالله ته یاره
عبدالله الکوزی