پایگاه ایران دوستان مازندران

🔴 سردشت، نماد ملی

✍️ جواد رنجبر درخشیلر، دانش آموخته علوم سیاسی و شاهنامه‌پژوه

حمله وحشیانه ارتش عراق با بمب‌های شیمیایی به سردشت در ساعت شانزده و سی دقیقه روز هفتم تیر سال ۱۳۶۶ خ. از جنایت‌های کم‌نظیر قرن بیستم م. است. مردمی که در روزی عادی در حال انجام عادی‌ترین کارها بودند ناگهان در اثر بمب شیمیایی قتل عام شدند. حدود ۱۱۰ نفر شهید و حدود ۸۰۰۰ نفر مجروح شدند که جراحت بسیاری از آنها بعد از سال.ها هنوز بر جان و روانشان باقی است. خسارت توحش عراقی‌ها از شمارش بیرون است و تا نسل‌ها ادامه خواهد داشت.

سردشت از آن لحظه شوم افکندن بمب به یکی از نمادهای ملی ایران تبدیل شد.
نمادهای ملی که سرمایه‌های معنوی ما، ایرانیان، هستند فقط از پیروزی‌ها و خوشی‌ها و قهرمانی‌ها و شاهکارهای ادبی ساخته نمی‌شوند. گاه رنج‌ها نمادها را می‌سازند و حتی شکست‌ها می‌تواند نمادین شود. نمادها هویت ساز و آگاهاننده‌اند. نمادها آیین‌وار در تداوم نسل‌ها باززایی و بازشناسی می‌شوند و به میراث فرهنگی تبدیل می‌شوند.

در دفاع مقدس دو شهر سردشت و خرمشهر نمادهای ملی شدند. دیگر شهرهایی هم بودند که کم رنج جنگ را نکشیدند. دزفول و اهواز و آبادان و پیرانشهر و حتی تبریز و تهران و سایر شهرهای دور از جبهه، که از موشک‌های صدامی در امان نماندند، اما قصه سردشت آن قدر دردناک و ناجوانمردانه، حتی به مقیاس قواعد جنگ، بود که هرگز نباید اجازه دهیم از یاد برود. همه‌ی ما ایرانیان سردشتی هستیم.

دریغا که در سال‌های پس از جنگ کاری درخور سردشت و وجه نمادین آن نشد. تاسف بار است که هیروشیما نزد ما زبانزد معروف‌تری است از سردشت. این مثال خود کافی است.

افزون بر جنبه‌های فکری و فرهنگی در توسعه مادی شهر هم توفیقی حاصل نشده است. سردشت از حداقل‌های توسعه برخوردار نیست. آیا واقعا نمی‌شود در این شهر چند موسسه تحقیقاتی درباره سلاح‌های شیمیایی و نهادهای صلح برای منع استفاده از سلاح‌های شیمیایی راه انداخت و همچنین چند کارخانه و دانشگاه و بیمارستان برای رونق شهر؟ واقعاً شدنی نیست؟ مطمئنم که شدنی است. شاید با بخشی از بودجه کلان بی‌مصرف صداوسیما بتوان کل سردشت را متحول کرد.

آنچه نیست نه پول که تشخیصِ امر ملی و منفعت ملی در معنای کلان است. سردشت از لحظه افکندن بمب بخشی از منافع ملی ایران و میراث معنوی آن است که باید پاسداری شود. اما فقدانِ نظریه‌ ملی، مصداق منفعت ملی را به محاق برده است.
آن هم همه‌ی ماجرا نیست.

سردشت با ستمی مضاعف روبروست. هر سال عده‌ای که در تهران در خانه‌هایی مجلل زندگی می‌کنند، لباس کُردی بر تن می کنند و لهجه را غلیظ می‌کنند و خود را به استان کردستان می‌رسانند و در رثای سردشت به زبان کُردی قصیده‌ها می‌سرایند. گاه زحمت سفر هم به خود نمی‌دهند و در یکی از سالن‌های مرتب و راحت تهران با همان لباس کُردی و لهجه غلیظ کرده بازیگری می‌کنند و شو اجرا می‌کنند. پول خوبی هم برای این کارها می‌گیرند، تا سال بعد و واقعه دیگر.

این شو البته خالی از رویه‌ی علمی نیست. با مبانی جامعه‌شناختی و نظریه‌های مشوش بی‌قاعده آمیخته می‌شود و مساله سردشت در نهایت می‌شود تدریس زبان کُردی و یا شعارهای همیشگی به درد نخور درباره توسعه نامتوازن.
این ستمِ مضاعف به سردشت، دلی سنگ مانند دل صدام می‌خواهد. اگر امر ملی را درک نمی‌کنند آیا عکس‌های هولناک کودکان مجروح سردشت را هم درک نمی‌کنند که با آن نظریه قوم‌گرایانه می‌سازند؟

سردشت نماد ملی ماست و تا به درستی در جای واقعی خود قرار نگیرد و جزو منافع ملی طبقه‌بندی نشود، جز مرثیه سرایی برای آن نمی‌توان کاری کرد. شهدای سردشت از مظلوم‌ترین شهدای تاریخ ایران هستند. خون پاک این شهدای مظلوم باید در حافظه‌ی ملی ما جریان یابد و وحدت ملی را محکم‌تر کند.

@IranDel_Channel

💢

ایران‌دل | IranDel

💚
🤍
❤️

همه عالم تن است و ایران‌دل

این کانال دغدغه‌اش، ایران است و گرداننده آن، یک شهروند ایرانی آذربایجانی

بازنشر یک یادداشت، توییت، ویدئو و یا یک صوت به معنی تأیید کل محتوا و تمام مواضع صاحب آن محتوا نیست و هدف صرفاً بازتاب دادن یک نگاه و اندیشه است

103 views13:30