غزلی بسیار شیوا و دلنشین از فروغی بسطامی غزلسرای چیره‌دست عصر قاجار، که تناسب عجیب و غریبی دارد با وداع عقیله بنی هاشم با بدن بی‌کفن ابیعبدالله الحسین علیهماالسلام. باید روز یازدهم تقدیم می‌کردم که مجالش نبود؛ عذرخواهم!
🔻🔻🔻




ﺩﺍﻣﻦ خیمهء ﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ‌ﮐَﻨﻢ
ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ به دﻳﺪﻩ‌ﺍﻡ ﭘﺎﺭﻩٔ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻨﻢ


ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﺷﺮﺍﻥ همسفرم ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ
ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻨﻢ


ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﭘﺎﯼ ﺑﻪ #ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ
ﻫﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻪ #ﺩﺷﺖ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ


ﻏﻴﺮ ﺍﻟﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﻡ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺪ ﻣﺸﺨﺼﻢ
ﻏﻴﺮ ﺧﻄﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺪ ﻣﻌﻴﻨﻢ


ﺭﻭﺯ ﻭﺩﺍﻉ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﺗﻨﮓﺩﻟﯽ ﻧﻤﯽ‌کند
ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﺩﺷﻤﻨﻢ


ﻣﻦ ﮐﻪ ﺯ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺍﻭ ﺟﺎﯼ ﺩﮔﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﮐﻨﻢ، ﺑﺎﺭ ﮐﺠﺎ ﺑﻴﻔﮑﻨﻢ؟


ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻫﻮﺍﯼ ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ
ﮔﺮ ﺯ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺑﺨﺖ ﮐﺸﺪ ﺑﻪ ﮔﻠﺸﻨﻢ


ﺧﻮﺷﻪٔ ﺍﺷﺘﻴﺎﻕ ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺍﻕ ﺑﺸﮑﻨﺪ
#ﻋﻬﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻳﮏ ﺳﺮ ﻣﻮﯼ ﻧﺸﮑﻨﻢ


ﻗُﻤﺮﯼِ ﺑﺎﻍِ ﺍﻭ ﻣﻨﻢ، ﺗﺎ بشناسی‌ام، ﺑﺒﻴﻦ
ﺩﺍﻍ ﺟﻔﺎ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ‌ﺍﻡ، ﻃﻮﻕ ﻭﻓﺎ ﺑﻪ #ﮔﺮﺩﻧﻢ


ﻣﺮﻍِ ﻫﻮﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺳﺪﺭﻩ ﺭﻓﺘﻪ‌ﺍﻡ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﻧﺸﻴﻤﻨﻢ


ﺍﺯ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﻓﻠﮏ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺘﻢ
ﻫﻤﺖ ﺷﻪ ﻣﮕﺮ ﮐﺸﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺴﮑﻨﻢ


#شعر
#فروغی_بسطامی
#مرثیه
#وداع
#یاحسین