اجازه بدین براش بمیرم!
سو هات اممم هاتتتتتت.

چشاتو میخرم، غمشو بیشتر.

می‌تونم سر بذارم روی شونه‌ت و برات حرف بزنم؟

گفت: «مرا یادت هست؟»
دویدم و در راه فکر کردم که من چه یادی دارم، چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟ و چرا آدم ها در یاد من زندگی می‌کنند و من در یاد هیچکس نیستم؟

بالاخره میفهمی اون چیزی که توی سختی‌ها به کارت میاد، نه نصیحته، نه کلمه‌هاست، نه نوشته‌ها. اون فقط یکیه که دستتو بگیره، و نذاره تنهایی توی این حال بمونی.

هیچ میلی در من شدیدتر از میل به خواب نیست،پناه بردن به پشت پلک‌ها و نیستیِ موقت.

تو می‌دونی کجا میشه قایم شد؟

دلم می‌گیره وقتی به یه سری چیزا فکر می‌کنم

اصلاً آدمی نیستم که سر خم کنم جلویِ دیگران، بلکه برای حفظ ظاهر مجبورم سکوت کنم. اون تندی کلام و عصبانیتی که باید رو نمی‌تونم تخلیه کنم. از اینکه چیزی تقصیر من نباشه رو تحمل کنم خیلی سخته.

و از طرفی دوگانگی دارم
می‌فهمم
کاملاً متوجهش هستم
از همه‌چیز عصبی‌ام
دلگیرم
ضعیفم
پرخاشگرم
ولی شکرگزار
نمیدونم خودمم درک نمی‌کنم هیچکدومو.

اصلاً نمی‌دونم به کدوم خواستم توجه کنم.

مغز برام‌ نمونده
تمرکز
ذهن آزاد
روان آروم
زندگی بی‌تنش
خواب راحت
هیچکدومو ندارممممم

‏گفت: از حالت بگو؟
گفتم: دلی ویران، سَری حیران، غمی پنهان، تنی بی‌جان.

الان یه هدیه‌ی سالاد سزار و کتاب می‌تونه خوشحالم کنه.

و پول
پول زیادددد.
خیلیییییییی زیادددددد.

دست مارو بگیر خانم بیل گیتس✋

صمیمیت‌های از دست رفته واقعا ناراحتم میکنن. شاید دلم برای آدم‌ها تنگ نشه، ولی برای حسی که اون موقع داشتم چرا. خیلی.

نمی‌دونم واقعا من اینطوری‌ام یا بقیه هم همینطورن. مثلا دلم نمیاد وقتی یه کاری رو می‌خواستم با کسی انجام بدم، خودم تنهایی انجام بدم یا وقتی با کسی دیگه اتفاق میوفته می‌تونم با صراحت بگم تا ابد تو هر موقعیتی باشم اولین پلنی که با اون آدم ریختم رو یادم نمیره. مثلا می‌گم ای وای نه! دلم نمیاد بدون فلانی جایی برم، این غذا واسم مزه‌ی قبل نداره وقتی می‌دونم یکی بوده تو زندگیم که اون غذا رو دوست داشته. نه هرگز به اون مکان نمیرم چون قشنگیش تا جایی بود که با اون رفتم. نه واسه عکس گرفتن این کارو نمی‌کنم، من قول دادم اون لباس با دوستم ست کنم. نه دلم نمیاد چیزی که باعث پیشرفت من میشه رو به کسی مثل خودم نگم. حتی اگر ضرر کنم. ولی من با چشم دیدم برای همه‌ی کسایی که براشون ملاحضه‌گری کردم دلمو شکوندن. همیشه میگم انقدر سخته فقط تو رفیق یکی باشی، عزیز یکی باشی، فقط من. جوری که جایگزین نداشته باشم.
کاری کردن منم مثل خودشون بشم.

کاش مثل خودمو داشتم واسه خودم.

با سوز می‌خواند:
«همه‌ی ثروت دنیا به چه دردم می‌خورد اگر تو نباشی؟ بهشت آخرت به چه دردم می‌خورد اگر تو نباشی؟


«تقدیم به تمام آدم‌های نیمه‌ی راه.»