تا میام اورثینکم رو آروم کنم و دستای اون دلتنگی کثیفه رو از رو گلوم بردارم روز تموم شده و من به هیچکدوم از کارام نرسیدم.

همه‌ی راه‌ها رو امتحان کردم برای بهتر شدن حالم؛ نمیشه! میریم که دستورالعمل همیشگی رو استفاده کنیم،
غذا خوردن، دوش گرفتن، فرندز دیدن.

حریم امن؟ گربه.

Fear is temporary; Regret is for ever.

یادم بندازین شب قبل خواب گریه کنم، الان دستم بنده باید غذا درست کنم.

من اگر ابر بودم؛ زمین های این شهر همه‌شان سبز بود!

اتفاقی نیوفتاده، نه، غم بزرگی نیست، فقط پُرم از غمای کوچیک حل نشده‌ی تلنبار شده‌ای که تحملشون دیگه در توانم نیست.

با یه کاسه میوه اومد کنارم نشست که به گفته خودش یه افسرده سیر باشم حداقل؛ گفت
-چی‌شده فلانی نارحتت کرده؟
گفتم نه
-فیساری رو اعصابت راه رفته؟
نه
-خب دوباره عاشق کی شدی؟=)))
وسط گریه کردن خندیدم با صدای بلند فقط خندیدم.

همه‌ی‌ آدم ها ضعیف نیستن، فقط بعضی وقتا از تنهایی قوی بودن خسته می‌شن.

هِد بزنید.

فاصله بگیر.

سرکوب کردن نتیجه نمیده ولی اینکه بلد باشی به کدوم احساست بال و پر بدی و کدوم یکی رو نذاری تو وجودت ریشه کنه و از همون اولِ راه بیایی اصلاحش کنی؛ خیلی خوبه.

کاری رو انجام بده که دلت میگه درسته، نه دیگران.

خودت انتخاب میکنی چه‌کسی و از کدوم سمت بهت آسیب بزنه‌.

دلم "خیالت راحت خودم هواتو دارم" میخواد.

همیشه اینجوریم که " آره بابا میرسم فعلا بشینم استراحت کنم بعدا انجام میدم"
خب بفرما! الان کی هم اون همه درس و تموم کنه، هم لباس بشوره، هَمم فردا شیش و نیم بیدار باشه؟!