واژه و اصطلاحات تاجیکی در شعر نغز!

#شعر_نغز عنوان مجموعه‌شعری است از شاعران #ایران، #افغانستان و #تاجیکستان در هفتادسال اخیر به انتخاب پرفسور #عبدالنبی_ستارزاده، رئیس بنیاد رودکی تاجیکستان که به‌زودی در ایران منتشر می‌شود.
در هنگام برگردان این مجموعه به خط فارسی، به واژه‌های برخوردم که برخی از آنها برایم ناشنیده بود که ممکن است برای برخی گویشوران ایران آشنا باشد.
دربارهٔ راه یافتن #واژه‌های_خلقی به ادبیات و به خصوص شعر تاجیکان، پیش‌تر اشاره شده است:

بادگر: آنکه خرمن را باد می‌دهد؛
پاده‌بان: چوپان؛
جغده‌جغده: لباس ژنده‌پاره؛
چمچق‌خانه: لانهٔ گنجشک؛
خواطر: نگران؛
درزه: بسته؛
دقّی: ژولیده؛
دوپیچه: زلف؛
ره‌آمدی: ناخودآگاه؛
سرسان: سرگردان؛
شرشره: آبشار؛
شلشله: صدای آرام و دلنواز؛
شخ‌لجام: سخت‌لگام؛
غفس: ضخیم، کلفت؛
قدقد راه: در طول راه؛
قرس: روسری؛
کورخط: طومار؛
کورک: مِه؛
لب‌لبِ جوی: در امتداد جوی، لب جوی؛
لتّه: پارچه، دستمال؛
لوچ: لخت، عریان؛
مَسکه: کره؛

#حسن_قریبی
@hassangharibi