چه شد که مقتدی صدر راهش را از ایران جدا کرد؟
نتایج #انتخابات_پارلمانی_عراق تا اندازه‌ای ناظران سیاسی این کشور را متعجب کرد.
این تعجب تنها به میزان مشارکت پایین مربوط نمی‌شد بلکه حتی ترکیب ائتلاف‌های پیروز هم با پیش‌بینی‌های ابتدایی متفاوت بود.
مقتدی صدر که از او تحت عنوان «یاغی» در #نظام_سیاسی_عراق پساصدام یاد می‌شود، توانست با فاصله گیری از سویه‌های مذهبی پیشین، خود را به عنوان شخصیتی ملی‌گرا نزد افکار عمومی این کشور تثبیت کند. مقتدی که از ابتدای تولد سیاسی‌اش پس از سقوط صدام هویت خود را در ضدیت با آمریکا و حضور «اشغالگران» در عراق تعریف می‌کرد، حالا ظاهرا دریافته که این بازی دیگر خریداری ندارد و بهتر است خود را با تحولات جدید به روز کند. در نتیجه تصمیم می‌گیرد آمریکا ستیزی را به ایران ستیزی بدل کند. البته بی انصافی است که تنها دلیل چرخش مقتدی را به این موضوع محدود بدانیم. چرا که جوان پر سر و سودای خاندان صدر که او را تربیت یافته مکتب قم و وامدار #نیروی_قدس_سپاه می‌دانند، آنچنان که انتظار داشت از حمایت‌های تهران در بازی‌های سیاسی بغداد سود نجست.
@irbriefing
مطالعه تاریخ سیاسی عراق پساصدام نشان می‌دهد تهران در موارد گوناگون از مقتدی خواسته است که به سود دیگری انصراف دهد و ایران هیچگاه او را در رقابت‌های سیاسی و البته اختلافاتی که به ویژه با نوری مالکی داشت حمایت نکرد.
در چنین شرایطی تهران،در دوگانه نوری مالکی و مقتدی صدر، از مالکی حمایت می‌کند که نه شائبه حمایت‌های مذهبی و فرقه‌ای ایجاد شود و هم در عین حال از سیاست‌مداری حمایت کرده که ضمن شیعه بودن و توجه به منافع ایران، تکنوکرات هم هست. هرچند دولت نوری مالکی در سال‌های بعد به‌عنوان عامل اصلی گسترش فرقه‌گرایی، حمایت از شیعیان و به حاشیه راندن جمعیت سنی عراق معروف شد.
مقتدی صدر چندین بار در چنین شرایطی قرار گرفت و مشاهده کرد در بزنگاه‌های مختلف ایران پشت او را خالی می‌کند. #تهران حتی وقتی که قرار بود از مالکی عبور کند هم مقتدی را انتخاب نکرد و به #حیدر_عبادی رضایت داد که حتی بیش از #نوری_مالکی چهره‌ای تکنوکرات بود. به نظر می‌رسد پس از این انتخاب، امر بر مقتدی مشتبه شد که هیچ نقشی در برنامه‌های تهران برای عراق ندارد و تصمیم گرفت به این رابطه پایان دهد.
مقتدی صدر در بهمن ماه ۱۳۹۲ اعلام کرد از دنیای سیاست کناره‌گیری می‌کند و تمامی دفاترش را هم تعطیل خواهد کرد. اما ناظران سیاسی عراق همان زمان هم می‌دانستند که این «نمایش» سیاسی تنها به لطیفه‌ای می‌ماند و مقتدی بسیار بیشتر از اینها جاه‌طلب است که حاضر شود به این سادگی عطای سیاست را به لقایش ببخشد.
مقتدی اما گام‌های مهم‌تری نیاز داشت تا بتواند در قالب یک برنامه سیاسی، چهره‌ای ملی‌گرا و ضد فساد از خود به نمایش بگذارد. پس برای این امر لازم بود قاب محدود ارتباطاتش با شیعیان را گسترده تر کند. این ایده همزمان شد با حضور جوان پر سودای دیگری به نام محمد سلمان در عربستان سعودی. مقتدی فرصت را مغتنم شمرد و به جده رفت تا با وزیر دفاع، جانشین ولیعهد و در واقع همه کاره پادشاهی سعودی دیدار کند. این سفر با انتقادات محافل اصولگرا در ایران همراه شد، اما شاید آنها هم می‌دانستند وقتی مقتدی را به بازی نمی‌گیرند، طبیعی است که او فرصت‌های تازه را جستجو کند.
@irbriefing
البته شاید نباید ایران را در این ماجرا مقصر دانست. چرا که همین حالا هم بسیاری از کشورهای جهان تهران را به اتخاذ رویکردهای فرقه‌گرایانه محکوم می‌کنند. بازیگران سیاست خارجی ایران، به همین دلیل و شاید به درستی تصمیم گرفتند درعراق از تکنوکرات‌های نزدیک به ایران حمایت کنند تا بار دیگر موج ایران هراسی بر مبنای تئوری‌هایی چون صدور انقلاب ایران و هلال شیعی تقویت نشود، اما در عین حال شاید باید به مقتدی هم حق داد که به دنبال پروژه شخصی خود باشد.

https://t.me/IBMEDIA/924