🔖«من اگه نرم تو خیابون، تو اگه نری، پس کی بره؟ تو هم باید بیای. من که آماده مردنم. بالاترین افتخارم می‌شه که حتی همین امشب کشته بشم.»
این جملاتی از #جواد_رضایی خطاب به دوستش در مغازه‌ای در لاهیجان است، حوالی ساعت ۶ و نیم عصر روز ۲۵ آبان‌ماه؛ ساعاتی پیش از آنکه با کاپشن مشکی چرمی بر تن، در خیابان شیشه‌گران با گلوله ماموران امنیتی کشته شود.
او سنگ‌کار و کاشی‌کاری بود که به دلیل مشکل کمر، دست از این کار کشیده و در یک کیوسک حوالی میدان انتظام لاهیجان مشغول به کار شده بود.
جواد رضایی، متاهل و دارای دو فرزند پسر به نام‌های هومن (۸ ساله) و همایون (۱۸ ساله) بود. همسرش از فرهنگیان شاغل در آموزش و پرورش است.
از زمان آغاز خیزش مردمی سال ۱۴۰۱، لاهیجان، این شهر کوچک در شمال ایران، نیز شاهد اعتراض‌های پردامنه‌ای بوده و جواد در آنها حضور پررنگی داشت. به گفته منبع نزدیک به جواد رضایی، بر دیوار شماری از خیابان‌ها در این شهر، شعار «زن، زندگی، آزادی» نقش بسته و اینها کار کسی جز جواد نبود که اغلب در شب‌ها با شابلن روانه خیابان‌ها می‌شد و این شعارها را بر دیوارها می‌نگاشت.
فرد نزدیک به جواد رضایی در شامگاه ۲۵ آبان می‌گوید: «ساعت حدود ۸ شب ترافیک سنگینی شکل گرفت با بوق‌های ممتد. نیروهای امینتی بالا و پایین خیابان شیشه‌گران را بستند؛ یعنی از بالا در نزدیکی [بقعه] آسید حسین و از پایین در حوالی فروشگاه سل‌تی‌تی، اصلا شما نمی‌تونین باور کنین این حجم از خشونت رو؛ انگار شما بخواین یک سیب رو با شمشیر پوست بکنید. آخه مگه می‌شه؟ یعنی تا چهار نفر می‌گفتند “مرگ بر دیکتاتور” صدای چهل گلوله و حداقل ده تا گاز اشک‌آور به گوش می‌رسید.»
بر سر یکی از کوچه‌ها در خیابان شیشه‌گران، ماموران امنیتی با شماری از معترضان درگیر می‌شوند،بلافاصله پس از شلیک، جواد “با صورت” به زمین می‌خورد. ماموران امنیتی در پی سایر معترضان، از صحنه دور می‌شوند. گروهی از مردم به سمت جواد می‌روند و او را برمی‌گردانند.
جواد از فاصله بسیار بسیار نزدیک مورد اصابت گلوله ساچمه‌ای قرار گرفته. گلوله به نزدیکی ستون فقراتش اصابت کرده و با شدت زیادی وارد بدن جواد شده، به طوری که برخی از اجزای حیاتی بدن او را نابود و متلاشی کرده است.»
جواد رضایی سرانجام صبح روز جمعه تحت تدابیر شدید امنیتی در “گورستان آسیدمحمد” لاهیجان به خاک سپرده می‌شود.
#علیه_فراموشی
🌐 irbr.news
🆔 @irbriefing