قربانیان ۸۸ حکایت کسانی است که در جریان اعتراض به نتیجه یک انتخابات جان شان را از دست داده‌اند. حکایت انسان‌هایی که پس از دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران، در خرداد ۱۳۸۸ زندگی‌شان تمام شد.
داستان شهروندانی که با شلیک مستقیم گلوله در راهپیمایی‌های اعتراضی، ضرب و شتم در خیابان یا زندان، استنشاق گاز اشک‌آور، رد شدن خودروی نیروی انتظامی از روی بدن‌شان، پرتاب شدن از بالای پل عابر پیاده و شیوه‌های خشونت‌آمیز دیگری کشته شدند، و با مرگ هر یک نفر، زندگی یک یا چند خانواده دچار ناامنی و بحران شد.
جمعیت از خیابان حافظ می‌جوشد و به طرف چهارراه ولیعصر راه می‌گیرد. راهپیمایان آفتاب را بالای سر دارند اما سرد. زیر پل کالج، مردم خیابان را بسته‌اند و با کیسه‌های قرمز شن که شهرداری برای روزهای برفی کنار خیابان ذخیره کرده، انتهای پل کالج چیزی شبیه سنگر یا حفاظ درست کرده‌اند. اینجا محل درگیری میان معترضان و نیروهای ضد شورش است.
چند نفر در میان جمعیت به سمت پل اشاره می‌کنند، و ناگهان جمعیت، هراسان و فریادزنان به‌طرف پل می‌دوند. یک نفر از بالای پل به پایین پرتاب شده است:
«کشتند کشتند....ابوالفضل، ابوالفضل.... کشتند....»
مصطفی کریم‌بیگی جوان ۲۶ ساله‌ای بود که در نخستین خبرهای منتشر شده آمده که او به دلیل پرتاب از پل عابر پیاده جان باخت. اما شهناز کریم‌بیگی، مادر مصطفی، در این باره روایت دیگری دارد:
«مصطفی را روز عاشورا با تیر زدند که متأسفانه عده‌ای فکر می‌کنند مصطفی از پل افتاده، نه، مصطفی از پل نیافتاده. مصطفی را را با یک تیر توی پیشانی از سمت چپ زدند، مصطفی پشت سر نداشت.»‌
#مصطفی_کریم_بیگی متولد ۲۱ اردیبهشت ۱۳۶۲ دانشجوی آگاه و شجاعی بود که در اعتراضات سراسری در عاشورای ۱۳۸۸ در ۶ دیماه در تهران شرکت کرد و فریادهای « این ماه، ماه خون است، یزید سرنگون است»
‌با وجود سکونت خانواده در تهران ،اما اجازه دفن وی را در تهران ندادند ،‌ بهمین خاطر خانواده او مجبور شدند او را شبانه در روستای جوقین در #شهریار تهران دفن کنند
خانواده او طی این سالیان بارها توسط نیروهای امنیتی تهدید و بازداشت شدند.
#علیه_فراموشی
‏
🌐 irbr.news
🆔 @irbriefing

استوری #خواهر_دادخواه جاویدنام #شهریار_محمدی ؛ شهریار داره میخنده ، نگاه کنید، صورتش رو لبخند با غرورش رو، شهریار عاشق رقص بود الان با امجد و هیمن و هژار و ابراهيم و هیوا دارن میرقصن و شراب میخورن…
#ما_فراموش_نمیکنیم
‏
🌐 irbr.news
🆔 @irbriefing

قسمت نهم / همین حلقه امنیتی و اطلاعاتی، زمانی که با ریاست جمهوری اکبر هاشمی رفسنجانی از سال ۶۸ ظاهراً از قدرت کنار رفتند، در دفتر تحقیقات استراتژیک به ریاست سید محمد موسوی خوئینی ها پروژه جمهوری دوم را کلید زدند.
حجاریان و تاجزاده و آرمین در حلقه‌هایی چون «حلقه کیان» شروع به طرح‌ریزی برنامه‌های فکری برای جمهوری دوم کردند و البته با در اختیار داشتن مراکز پژوهشی و اسنادی از قبیل مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری (با محوریت محمد موسوی خوئینی‌ها) مطالعات اطلاعاتی-امنیتی خود را هم برای برنامه ریزی راهبردهایی چون «فتح سنگر به سنگر» و «فشار از پایین و چانه زنی از بالا» و....به پیش می‌بردند.

حلقه نبوی با چهره‌های از قبیل موسوی خوئینی‌ها و عبدالله نوری، و در رده‌های بعدی کسانی چون سراج‌الدین موسوی و مجید انصاری و علی یونسی در پیوند و هماهنگی تنگاتنگ قرار داشته و دارند و سوابق ثبت شده از این همکاری در بزنگاه‌هایی چون ۷۸ و ۸۸ نیز دیده شده است.
به علاوه، جدای از هسته مرکزی «فولکس واگن»، چهره‌های امنیتی از قبیل عباس عبدی و علیرضا علوی‌تبار را هم می‌توان در تیم وابستگان این حلقه به شمار آورد.
درباره نقش‌آفرینی پررنگ مصطفی تاجزاده در وزارت کشور در کوی دانشگاه گزارش‌های زیادی در ایران بریفینگ منتشر شده است.
البته این پرونده هنوز زوایای متعدد پنهان در خود دارد که کاویدن آن‌ها باز پای حلقه امنیتی سازمان مجاهدین انقلاب را به میان خواهد کشید.
نکته قابل تأمل اینکه همین حلقه، درست ۱۰ سال بعد، کار زنده کردن میرحسین موسوی و کروبی را در مقابل احمدی نژاد به عهده داشت؛ دوقطبی دیگر حالا برای خالص سازی مخالفان و منتقدان از براندازان.

ماموریت حلقه نبوی در ۸۸ اینگونه بود که محسن سازگارا و محسن مخملباف و #اردشیر_امیر_ارجمند در فرانسه، انگلیس، آمریکا، اتریش با یکدیگر ارتباط داشتند و در فضای مجازی نیز مهره های خود را طراحی کرده و درصدبندی کرده بودند که برای تصمیم‌گیری نهایی چند درصد برای شبکه بیرونی و چند درصد برای شبکه داخلی باشد و در نظردهی، اولویت را به تصمیمات شبکه داخلی می‌دادند.

اصطکاک و موفقیت این حلقه در حدی بود که حلقه نبوی حتی توانست توسط #محسن_سازگارا و نزدیکی‌اش به #شهریار_آهی تا حیاط خلوت شاهزاده رضا پهلوی نیز نفوذ کند.
تیم روزنامه‌نگاران ایرانی فرانسه مشهور به مجموعه روز آنلاین و جرس در این مقطع احتیاج به یک پایگاه بصری برای سازماندهی های اعتراضات خیابانی کنترل شده دارند سنگ بنای #ایران_اینترنشنال اینجا رقم می‌خورد.
‏
🌐 irbr.news
🆔 @irbriefing

قربانیان ۸۸ حکایت کسانی است که در جریان اعتراض به نتیجه یک انتخابات جان شان را از دست داده‌اند. حکایت انسان‌هایی که پس از دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران، در خرداد ۱۳۸۸ زندگی‌شان تمام شد.
داستان شهروندانی که با شلیک مستقیم گلوله در راهپیمایی‌های اعتراضی، ضرب و شتم در خیابان یا زندان، استنشاق گاز اشک‌آور، رد شدن خودروی نیروی انتظامی از روی بدن‌شان، پرتاب شدن از بالای پل عابر پیاده و شیوه‌های خشونت‌آمیز دیگری کشته شدند، و با مرگ هر یک نفر، زندگی یک یا چند خانواده دچار ناامنی و بحران شد.
جمعیت از خیابان حافظ می‌جوشد و به طرف چهارراه ولیعصر راه می‌گیرد. راهپیمایان آفتاب را بالای سر دارند اما سرد. زیر پل کالج، مردم خیابان را بسته‌اند و با کیسه‌های قرمز شن که شهرداری برای روزهای برفی کنار خیابان ذخیره کرده، انتهای پل کالج چیزی شبیه سنگر یا حفاظ درست کرده‌اند. اینجا محل درگیری میان معترضان و نیروهای ضد شورش است.
چند نفر در میان جمعیت به سمت پل اشاره می‌کنند، و ناگهان جمعیت، هراسان و فریادزنان به‌طرف پل می‌دوند. یک نفر از بالای پل به پایین پرتاب شده است:
«کشتند کشتند....ابوالفضل، ابوالفضل.... کشتند....»
مصطفی کریم‌بیگی جوان ۲۶ ساله‌ای بود که در نخستین خبرهای منتشر شده آمده که او به دلیل پرتاب از پل عابر پیاده جان باخت. اما شهناز کریم‌بیگی، مادر مصطفی، در این باره روایت دیگری دارد:
«مصطفی را روز عاشورا با تیر زدند که متأسفانه عده‌ای فکر می‌کنند مصطفی از پل افتاده، نه، مصطفی از پل نیافتاده. مصطفی را را با یک تیر توی پیشانی از سمت چپ زدند، مصطفی پشت سر نداشت.»‌
#مصطفی_کریم_بیگی متولد ۲۱ اردیبهشت ۱۳۶۲ دانشجوی آگاه و شجاعی بود که در اعتراضات سراسری در عاشورای ۱۳۸۸ در ۶ دیماه در تهران شرکت کرد و فریادهای « این ماه، ماه خون است، یزید سرنگون است»
‌با وجود سکونت خانواده در تهران ،اما اجازه دفن وی را در تهران ندادند ،‌ بهمین خاطر خانواده او مجبور شدند او را شبانه در روستای جوقین در #شهریار تهران دفن کنند
خانواده او طی این سالیان بارها توسط نیروهای امنیتی تهدید و بازداشت شدند.
#علیه_فراموشی
‏
🌐 irbr.news
🆔 @irbriefing