یکی از چشم‌های «الهه توکلیان» که حالا به «دختر ایران» مشهور است ، روز ۲۹شهریور ۱۴۰۱ در شهر «مشهد» هدف گلوله سرکوبگران قرار گرفت و برای همیشه بی‌نور شد.
یعنی دقیقا هفته نخست آغاز اعتراضات سراسری ۱۴۰۱ در پی قتل حکومتی #مهسا_امینی حالا همه، الهه را با قلب سفیدی که روی چشم خود گذاشته است و قرارهای دادخواهانه‌اش با دیگر زنانی که جمهوری اسلامی کورشان کرده، می‌شناسند.

طبق داشته‌های منتشرشده و به شهادت پزشکان، دست‌کم ۵۰۰ معترض در سه بیمارستان تهران و دست‌کم ۸۰ معترض در کردستان هدف شلیک سلاح‌های سرکوبگران قرار گرفته‌‌اند و یک یا دو چشم خود را از دست داده‌اند.
بالای صفحه الهه در اینستاگرام هم مثل بسیاری دیگر از آسیب‌دیدگان نوشته شده: «چشمم هدف گرفتی، اما قلبم هنوز می‌تپه» و درباره گریه‌هایش روی تخت بیمارستان گفته است: «بی‌شک از صدای شلیک تفنگ تو رساتر است آخرین ناله من… .»
او دو روز پیش از تیر خوردن، در مراسم «اربعین» کربلای عراق شرکت داشت.
#الهه_توکلیان از نخستین زنان آسیب‌دیده از ناحیه چشم است که در صفحه شخصی خود در اینستاگرام، پرده از جنایت شلیک هدفمند به چشمان معترضان برداشت. زنی که در دوره کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی بین‌المللی خوانده، و کارشناس حسابداری است. او کُرد کرمانج، از کُردهای شمال خراسان است.

نخستین پستی که الهه توکلیان درباره چشمی که سرکوبگران از او گرفتند منتشر کرد، تنها مربوط به خودش نبود. بلکه او از چشم‌های «غزل رنجکش» و چشم‌های خودش نوشت. غزل رنجکش در جنوب ایران [بندرعباس] مورد شلیک نیروهای سرکوب قرار گرفته و الهه در خراسان.

در این پست، از سختی تحمل درد و رنجی که بر او تحمیل شده نوشت و از قوی بودن و ماندن برای پدری که در جنگ هشت ساله بین ایران و عراق، مجروح شده است. از غزل رنجکش نوشته که سپر جان مادرش شد و از خودش که سپر جان «بچه‌ها» و خواهرش شده است: «غزل سپر جان مادرش شد و من سپر جان بچه‌ها و خواهرم. تو سپر چه شدی که بی‌درنگ زدی؟»‌

او همچنین از پدرش یاد کرده است که هشت سال در جنگ ایران و عراق جنگید و جانباز شد.

آیا سرکوبگران الهه را برای شلیک به چشم‌هایش انتخاب کرده بودند؟

#چشم_برای_آزادی #شلیک_به_چشم_معترضان #علیه_فراموشی

🌐 irbr.news
🆔 @irbriefing

زن جوانی با موهای فر و چشم‌های زیبا را، کاربران شبکه‌های اجتماعی پیش از اعتراضات سراسری نیز می‌شناختند؛ «نیلوفر آقایی»٬ کارشناس ارشد مامایی.
نیلوفر حالا اما یکی از قربانیان شلیک هدفمند جمهوری اسلامی به چشمان معترضان است.
#نیلوفر_آقایی در یکی از آخرین پست‌های اینستاگرامش، نوشته است: «برام وسط این‌همه احساسات مختلفی که دارم هر روز تجربشون می‌کنم، پشیمونی هیچ جایی نداره...» او بر اثر شلیک گلوله‌های ساچمه‌ای یکی از چشمان خود را از دست داده است.
۴آبان ۱۴۰۱ هم‌زمان با چهلمین روز قتل حکومتی #مهسا_امینی شماری از جامعه پزشکی در تهران در برابر ساختمان نظام‌پزشکی تجمعی برگزار کردند.
شرکت کنندگان در این تجمع از معترضان حمایت کردند و شعارهای «آزادی، آزادی، آزادی» و «توپ، تانک، فشفشه، آخوند باید گم بشه» سر دادند؛ یکی از حاضران در آن تجمع، نیلوفر آقایی بود.
تجمع آن روز کادر درمان با چنان خشونتی از سوی نیروهای امنیتی سرکوب شد که رئیس و قائم مقام سازمان نظام پزشکی استعفا دادند.
در ویدیوهایی که از آن روز منتشر شده٬ صدای شلیک نیز به‌ گوش می‌رسد٬ شلیکی که امروز می‌دانیم از تفنگ ساچمه‌ای بوده، و به هدف چشمان شرکت‌کنندگان در تجمع.
#پریسا_بهمنی پزشک آن روز کشته شد و چندین تن از پزشکان دیگر نیز آسیب دیدند، از جمله یک زن دندانپزشک و یک ‌زن ماما. هویت یکی از مصدومین آن تجمع چند روز بعد آشکار شد؛ نیلوفر آقایی٬ ۳۲ ساله و کارشناس ارشد مامایی.
او ۴بهمن در یک استوری در رابطه با چشمش نوشت: «چشم قشنگم٬ امروز شد ۳ ماه که ندارمت.»
نیلوفر آقایی در میان قربانیان شلیک مستقیم نیروهای امنیتی به چشم معترضان٬ جز اولین افرادی است که بر سرکار برگشت و زندگی جدیدش را آغاز کرد.
«یک ماه بعد از آن واقعه تلخ»، اولین تصویرش را با شیلدی بر چشم و نوزادی در آغوش منتشر کرد.

نیلوفر آقایی، کمتر از دیگر قربانیان شلیک مستقیم به چشم معترضان، از روند درمان چشمش می‌نویسد. اما در لابه‌لای پست‌ها و استوری‌های اینستاگرامش دیده می‌شود که چطور قدم‌هایش را محکم‌تر در راهی بر می‌دارد که اولین قربانی‌اش، چشمی بود که دیگر نمی‌بیند: «وقتی به آگاهی بسوزی، بی‌گمان جانت در یک حضور تازه‌تر، فرجام می‌گیرد...»
#چشم_برای_آزادی #شلیک_به_چشم_معترضان #علیه_فراموش
🌐 irbr.news
🆔 @irbriefing