ایستاده در دهانه پرتگاه
بی رمق، بی احساس
شلاق ها در آسمان داستانی می گویند
روزگار یارای یادآوری آن را ندارد
چه شد که به لبه پرتگاه رسیدیم؟
آنگاه که می اندیشم به فر جمشید و کیخسرو
آنگاه که به یاد می آورم تیسپون را
چه شد؟
گاهی در خیالم می گویم هر سرزمینی گاه در اوج و گاه در فرود بود
باز هم می ترسم به آن خیال بیندیشم
می ترسم خیال کنم که همه چیز به پایان رسیده
زمانی آغاز شده بود که همه چیز اشتباه پیش رفت
خانه زیبای ما محکوم به تباهی بود
از داخل ویران شدیم
تمامی ذرات خاکمان از هم پاشید
ذره ذره های وجودمان نیز هم
از هر سو صدای افتادن به پرتگاه می آید

#دوباره_ميسازمت_وطن
#بی_تفاوت_نباشیم
#افتخارم_اینست_ایرانیم
#آرمان_ما_ایرانشهر_ماستr
#نور_بر_تاریکی_پیروز_است
#شکوه_ایران_باز_خواهد_گشت
#ایران_ققنوس