‍ 🔹 چرا جایزه صلح نوبل باید سیاسی باشد؟

@solati_mehran

✍ مهران صولتی


نرگس محمدی به پاس تلاش ها و رنج هایی که برای تاکید بر رعایت حقوق بشر بر خود هموار کرد برنده جایزه صلح نوبل شد. از بیست سال پیش که شیرین عبادی به عنوان نخستین زن ایرانی این جایزه را برد برخی از اصول گرایان کوشیده اند که اعطای آن را سیاسی و فاقد استانداردهای متعارف در سایر حوزه های علمی جلوه داده و آشکارا از ارزش آن در افکار عمومی بکاهند. در این یادداشت اما قرار است که از سیاسی بودن این جایزه دفاع کنیم:

✅ سیاست و صلح عمیقا با یکدیگر پیوند یافته اند. بیان مشهوری در این زمینه وجود دارد که جنگ زمانی آغاز می شود که سیاست پایان یافته باشد! از همین رو اگر سیاست را جست و جوی مسیرهایی برای کاهش اختلافات و فروکش کردن منازعات در نظر بگیریم ارتباط مستحکم میان سیاست و صلح هویدا می شود.

✅ برقراری صلح فراتر از یک خواست عمیق بشری محصول توازن سیاسی میان نیروهای اجتماعی است. درست آن جایی که قوی تر نتواند از قوه قهریه علیه ضعیف تر استفاده کرده و اراده خود را بر او تحمیل نماید. در عرصه بین المللی نیز طی ۷۵ سال گذشته وجود نوعی توازن قوای اتمی میان پنج قدرت اصلی جهان مانع از تکرار جنگ جهانی دیگری شده است.

✅ سیاست به همان اندازه که محدودکننده است می تواند رهایی بخش باشد و این تفاوت تنها از دو مسیر جنگ و صلح می گذرد. اگر جنگ و صلح را به میدان منازعات نظامی فرونکاسته و آن ها را به عرصه تلاش جهت نقض و مبارزه برای احیای حقوق بشر تسری بخشیم واضح است که هیچ امری نمی تواند سیاسی تر از این جایزه باشد.

✅ در جهان امروز اطلاعات به سوژه مبارزه حکومت ها و مخالفان آن تبدیل شده اند. نظام های سیاسی غیر دموکراتیک اطلاعات را مدیریت، سانسور و مهندسی می کنند و مخالفان به راه های دسترسی، رفع فیلتر و انتشار آن ها می اندیشند. مبارزه ای که در آن دو طرف می کوشند تا نوعی توازن قوای جدید را شکل داده و از عدم تعادل سیاسی به نفع طرف مقابل اجتناب کنند.

✅ جایزه صلح نوبل از آن جا که گرایش افکار عمومی جهان به سوی آزادی، دموکراسی و حقوق بشر را نمایندگی می کند فی نفسه ارزشمند و الهام بخش است. جایزه ای که می کوشد تا وجوه رهایی بخش سیاست را برجسته ساخته و از حل و فصل صلح آمیز منازعات نظامی حمایت نماید. تا این جا انتخاب دو زن از ایران به عنوان برندگان این جایزه معتبر جهانی ترجمان معناداری برای شعار زن، زندگی، آزادی است.

@solati_mehran

#صلح_نوبل
#نرگس_محمدی

◾️نرگس محمدی، برندهٔ جایزهٔ صلح نوبل و‌ سخنگوی کانون مدافعان حقوق‌بشر، در دهمین سالگرد خروج فرزندانش از ایران: «امید دارم کودکانم بدانند من نیز چون همه‌ مادرانِ زندانی گرچه یک "نا به جا"و نشان‌دار "سرپیچی"، اما مادری عاشق بودم که موج سهمگین حسرت کودکانش همچنان بر قلبش می‌کوبد»

◾️در بخش دیگری از نوشتهٔ #نرگس_محمدی آمده است:«دوری‌ای که مرا، زنِ ناآشنایی خواهد ساخت که نامش "مادر" است.نامی "نا به جا". "جا"؟
جایی به نام ایران در جایی به نام خاورمیانه.جایی که جنگ و استبداد شانه به شانه‌ هم می‌تازند…مادرانِ جوانانِ زیر خروارها خاک پنهان‌شده که در خیابان‌ها با گلوله‌های پاسدارانِ ضدامنیت در خون می‌غلتند و در زندان‌ها سرهایشان را بر طناب دار می‌آویزند»

◾️او با اشاره به مادرِ زندانی، به عنوان عنصر و نمادِ “سرپیچی”، از خود به عنوان مادری یاد کرده که چون هزاران مادرِ زندانی، در اینجا سر برکشیده‌ «برای سرپیچی از حکومت جمهوری اسلامی که به نام دین‌سالاری، سودای سالار کردن دین و با پدرسالاری، سودای سالار کردن یک جنسیت را در سر داشت و اکنون به دیوسالاری نائل شده و دیو ستم، سلطه، تبعیض و استبداد را سالار کرده‌است.»
@DhrcIran

♦️نرگس محمدی، زندانی سیاسی و برنده جایزه صلح نوبل، به مناسبت سالگرد کشته شدن مهسا امینی بیانیه‌ای به شرح زیر صادر کرد:

«دو سال از کشته شدن مهسا - ژینا امینی و جنبش باشکوه و قدرتمندِ «زن، زندگی، آزادی» گذشت.

در این دو سالِ سخت و جانکاه، گرچه زخم‌ها بر تنِ خستگان و شوریدگان از ستم، تبعیض و استبداد نشانده‌اند، گرچه راهی دشوار پیش روی ماست، اما همه می‌دانیم که دیگر هیچ چیز مثل گذشته نیست. مردم بزرگ‌ترین تغییر را در باورها، زندگی و جامعه‌شان احساس می‌کنند. تغییری که گرچه تغيير نظام جمهوری اسلامی را رقم نزده، اما بنیانِ استبداد دینی را متزلزل کرده‌است.
این جنبش، واقعیت روی‌گردانی مردم از حکومت را چنان ملموس کرده که کاندیدای ریاست جمهوری در صحن علنی مناظره اعتراف می‌کند که ما از کدام مردم سخن می‌گوییم، ۶۰ درصدی که حتی حاضر نشدند پای صندوق رأی بیایند.
جنبش «زن، زندگی، آزادی» عنصر مردم را برای حکومتِ استبدادی دوباره معنا کرده، معنایی که وحشت را بر حکومت دینی تحمیل کرده است. مردمی که از کردستان تا سیستان و بلوچستان و از تهران تا آذربایجان و خوزستان کنار هم ایستادند و در چندصدایی وحدت‌آمیز بنیان استبداد را نشانه گرفتند.

  در دومین سالگرد جنبش «زن، زندگی، آزادی» عهد و میثاقمان برای رسیدن به دموکراسی، آزادی و برایری و شکستِ استبداد دینی را قوت می‌بخشیم.

صدای فریادمان را بلندتر و اراده‌هایمان را مصمم‌تر می‌کنیم.

از نهادهای بین‌المللی و مردم سراسر جهان نه فقط نظاره بلکه کنشی فعال می‌طلبم. از سازمان ملل تقاضا دارم با جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی، به سکوت و بی‌عملی‌شان در مواجه با ستم و تبعیضِ ویرانگرِ حکومت‌های دینی و استبدادی علیه زنان پایان بخشند. چرا که رهایی زنان از چنبره‌ی ستم و تبعیض، قدرت‌بخشی به نیروی پیش‌برنده‌ی صلح و دموکراسی است.

نرگس محمدی
شهریور ۱۴۰۳
زندان اوین»



#نرگس_محمدی #زن_زندگی_آزادی


🆔️@tahkimmelat