‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

#نافرمانی_مدنی
قسمت نهم

#از_دیکتاتوری_تا_دمکراسی
اثر #جین_شارپ

#فصل_اول
#قسمت_نخست

#مواجهه_واقع_بینانه_با_دیکتاتوری_ها

در سال های اخیر بسیاری از دیکتاتوری ها - با ریشه های داخلی یا خارجی - در مواجهه با مبارزات سازمان یافته مردم سقوط کرده و یا متزلزل شده اند.

حتی مشاهده شده است که دیکتاتوری های بسیار قدرتمند، ظاهرا رسوخ ناپذیر و دارای بیشترین نیروی محافظ در برابر مقاومت مسالمت آمیز هماهنگ سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مردم تسلیم شده اند.

از دهه ۱۹۸۰ دیکتاتوری های بسیاری در #استونی، #لاتویا و #لیتوانی، #لهستان، #آلمان_شرقی، #چکسلواکی و #اسلوونی، #ماداگاسکار، #مالی، #بولیوی و #فیلیپین در برابر جنبش های مردمی بی خشونت تسلیم شده اند.

مبارزه بی خشونت در #نپال، #زامبیا، #کره_جنوبی، #شیلی، #آرژانتین، #هائیتی، #برزیل، #اروگوئه، #تایلند، #بلغارستان، #مجارستان، #زئیر، #نیجریه و بخش های بزرگی از کشورهای تازه استقلال یافته از شوروی سابق ( بخصوص در خنثی کردن کودتای نظامی آگوست ۱۹۹۱) نیز به پیشروی جنبش های دموکراسی خواهانه یاری رسانده است.

علاوه بر این ها، در سال های اخیر مبارزه طلبی های توده ای سیاسی در #چین، #برمه و #تبت نیز شکل گرفته اند،

هرچند که این منازعه ها به پیروزی نهایی نرسیدند و باعث سقوط دیکتاتورهای حاکم یا اشغالگران نشدند اما چهره بی رحم این رژیم های سرکوبگر را برای جامعه جهانی به نمایش گذاشتند و در عین حال برای مردم نیز تجربه ای ارزشمند از مبارزات بی خشونت بر جای نهادند.

مطمئنا سقوط دیکتاتوری در کشورهای نام برده باعث از بین رفتن تمامی مشکلات دیگر این جوامع نشده است.

#فقر، #جنایت، #ناکارآمدی_بوروکراسی و #تخریب_محیط_زیست میراث رژیم های استبدادی حیوان صفت هستند.

اما به هر حال، سقوط این حکومت ها برای حل مشکلات مردمی که تا به امروز تحت ستم بوده اند، جامعه ای با سطح دموکراسی سیاسی بالاتر، آزادی های شخصی بیشتر و عدالت اجتماعی گسترده تری فراهم می کنند.

🆔👉 @iran_novin1

‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

#نافرمانی_مدنی
#جین_شارپ

#فصل_دوم
#قسمت_نخست
A
#خطرات_مذاکره

❗️همان گونه که در فصل اول بررسی شد، در مواجهه با مشکلات بسیاری که در رو در رویی با دیکتاتوری وجود دارد عده ای از مردم ممکن است به وضعیت فرمانبرداری منفعلانه عقب نشینی نمایند. دیگران با ناامید شدن از دستیابی به دموکراسی، ممکن است تفوق پایدار دیکتاتوری را پذیرفته، امیدوار باشند تا از طریق مذاکره و مصاحله و توافق بتوانند به عناصری امنیت دست یافته، به وحشی گری ها خاتمه دهند.

ظاهرا فقدان گزینه های واقع گرایانه، باعث این چنین تفکراتی است.

❓مبارزه جدی علیه دیکتاتورهای بی رحم، چشم انداز مطبوعی ندارد.
پس چرا باید در این مسیر قدم بگذاریم؟

آیا هر فردی نمی تواند منطقی باشد و راه هایی برای گفتگو بیابد و تلاش نماید تا از طریق مذاکره به صورت تدریجی به دیکتاتوری موجود خاتمه دهد؟

آیا دموکرات ها نمی توانند با متوسل شدن به حس انسانیت دیکتاتور، وی را نسبت به کم کردن تدریجی سلطه اش متقاعد کنند و با این روش، در نهایت، حکومتی دموکراتیک بوجود آورند؟

❕گاهی استدلال می شود که حقیقت، به تمامی، در یک طرف نیست. شاید دیکتاتورهایی که در شرایط سخت، به خوبی عمل کرده اند از سوی دموکرات ها به خوبی درک نشده اند، یا حتی شاید عده ای تصور کنند که دیکتاتورها ممکن است از طریق تشویق و تذکر، رضایت مندانه خود را از شرایط سختی که بر جامعه حکم فرما شده است، حذف کنند.

ممکن است استدلال شود که به دیکتاتورها می توان راه حل برد - بردی پیشنهاد داد که در آن هر دو طرف سود ببرند.

❗️صبحت از این می شود که در صورتی که نیروهای دموکرات، به صورت صلح آمیز به منازعات خاتمه دهند ( که این امر ممکن است با همکاری افراد خبره یا حتی دولتی خارجی انجام گیرد)، احتیاجی به تحمل خطرات و رنج های مبارزات آتی نخواهد بود.
آیا این راه حل، از مبارزهای سخت - حتی اگر نه یک جنگ نظامی، که مبارزه ای بی - خشونت - بهتر نیست؟

#شایستگی_ها_و_محدودیت_های_مذاکره

⚜ مذاکرات ابزاری بسیار مفید در حال رده خاصی از مشکلات هستند و در زمانی که کارآیی دارند، به هیچ وجه نباید فراموشی یا نفی شوند. در بعضی از موقعیت ها و به هنگامی که صحبت بر سر موضوعات بنیادین نیست - و به همین خاطر مصالحه قابل قبول است - مذاکره یکی از بهترین راه های حل نمودن کشمکش ها است.

✅ اعتصاب کارگری به منظور بالا بردن سطح دستمزدها مثال خوبی از کاربرد مناسب مذاکره در یک کشمکش است: وضعیت مورد مصاحله نهایی احتمالا جایی بینابین نظر هر یک از دو طرف خواهد بود. اما کشمکش های کارگری که از طریق اتحادیه های قانونی صورت می گیرد کاملا با منازعه ای که در آن بحث بر سر وجود دیکتاتوری های ستم گر و تاسیس نظامی مبتنی بر آزادی های سیاسی است تقاوت دارد.

‼️هنگامی که بحت بر سر موضوعات بنیادین مرتبط با اصول دینی، آزادی انسانی یا پیشرفت و توسعه آینده یک جامعه است، مذاکره دیگر راه حلی مناسب برای رسیدن به نتیجه ای رضایت بخش برای دو طرف نیست.
بر سر بعضی موضوعات نمی توان مصالحه نمود.
تنها تغییر در روابط قدرت به نفع آزادی خواهان می تواند آن گونه که شایسته است، می تواند از کیان موضوعات پایه ای حراست نماید.

♻️این تغییر نتیجه مبارزه است، نه مذاکره.
البته این به آن معنا نیست که هیچگاه نباید از مذاکره استفاده کرد بلکه نکته این است که بدون وجود یک نیروی قدرتمند دموکرات و مخالف، مذاکره راهی واقع بینانه برای حذف دیکتاتوری های نیرومند نیست.
مطمئنا در بسیاری مواقع مذاکره اصولا گزینه قابل انتخابی نیست.
دیکتاتورهایی که کاملا در موقعیت خود احساسی اطمینان می کنند، احتمالا پیشنهاد مذاکره از سوی رقبای دموکرات را رد خواهند کرد یا پس از شروع، مذاکره کنندگان دموکرات ممکن است «ناپدید شوند و دیگر هرگز خبری از آن ها به گوش نرسد».

🆔👉 @iran_novin1

‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

#نافرمانی_مدنی
#جین_شارپ

#فصل_دوم
#قسمت_نخست
B

#تسلیم_از_طریق_مذاکره؟

📍افراد مستقل و یا گروه های مخالف دیکتاتوری که طرفدار مذاکره هستند معمولا انگیزه های خوبی دارند.
به خصوص در وضعیتی که مبارزه ای مسلحانه برای چندین سال علیه دیکتاتوری های بی رحم در جریان بوده ولی نتوانسته باشد به پیروزی نهایی دست پیدا کند، قابل درک است که اکثریت مردم یا هر مرام و عقیده سیاسی طرفدار صلح باشند.

❗️ مذاکرات به خصوص در مواقعی که دیکتاتور به وضوح از برتری نظامی برخوردار است و صدمات و خرابی های ناشی از جنگ، دیگر برای مردم قابل تحمل نیست به موضوعی قابل بحث در میان گروه های دموکرات تبدیل می شود.

📌در این وضعیت هر راه حلی که بتواند به بعضی از خواسته های دموکرات ها جامه عمل بپوشاند و به چرخه خشونت و خشونت متقابلی خاتمه دهد، شدیدا وسوسه کننده خواهد بود.

📍مسلما پیشنهاد صلح از طرف دیکتاتور به نیروهای مبارز دموکرات، پیشنهادی ریاکارانه است چرا که اگر دیکتاتور بخواهد، تنها در یک لحظه می تواند از جنگ علیه کشور دست بکشد و خشونت خاتمه خواهد یافت. آنها اگر بخواهند می توانند خود بدون هیچ معامله ای برای باز پس دادن احترام و حقوق نوع بشر، آزادسازی زندانیان سیاسی، خاتمه شکنجه، توقف عملیات نظامی، رها کردن حکومت و عذرخواهی از مردم پیشقدم شوند.

🔺در مواقعی که دیکتاتورها قدرت کافی دارند ولی جنبش های مقاومت خشمگین نیز موجود هستند، احتمالا دیکتاتورها علاقمند خواهند بود تا از طریق مذاکره با مخالفین، در زیر نقاب برقراری صلح، آنان را به تسلیم دعوت کنند.

❗️دعوت به مذاکره شاید به نظر خوش آیند باشد اما در اتاق مذاکره ممکن است خطرات بسیاری در کمین نیروهای دموکرات باشد. از طرف دیگر در وضعیتی که نیروهای مبارز واقعا قدرتمند هستند و نیروهای دیکتاتوری حقیقتا تهدید می شوند، دیکتاتورها احتمالا تلاش خواهند کرد تا با توسل به مذاکره تا حد امکان کنترل خود بر کشور و دارایی ها را حفظ کنند. مشخص است که در هیچ یک از این حالت ها دموکرات ها نباید با نشستن بر سر میز مذاکره، به پیشبرد اهداف دیکتاتوری کمک نمایند.

✅آزادی خواهان باید با تمام دقت، مراقب تله هایی که عمدا از سوی دیکتاتورها در روند مذاکره گنجانده شده است، باشند. وقتی مسائل پایه ای همچون آزادی های سیاسی در میان است، دعوت به مذاکره از طرف دیکتاتورها، شاید تلاشی باشد برای تسلیم نمودن صلح آمیز نیروهای دموکرات و ادامه روند خشونت های دولتی، دعوت به مذاکره برای پایان مبارزات تنها در حالتی باید مورد قبول نیروهای آزادی خواه واقع شود که قدرت دیکتاتور کاملا از بین رفته و وی تنها درخواست یک مسیر امن تا اولین فرودگاه بین المللی را داشته باشد.

🆔👉 @iran_novin1

‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

#نافرمانی_مدنی
#جین_شارپ

#فصل_دوم
#قسمت_نخست
C

#قدرت_و_عدالت_در_مذاکره

❗️حتی اگر این گونه قضاوت درباره مذاکره، برداشتی بیش از حد خشن به نظر بیاید، لازم است بعضی از دیدگاه های رمانتیک نسبت به مذاکره کمی تعدیل شوند.
برای درک روند مذاکره، احتیاج به فکری باز و به دور از پیش داوری ها داریم. مذاکره به معنای نشستن دو طرف یک مجادله بر سر میز و صحبتی برابر بر سر امور مجادله آمیز و حل مسائل مورد اختلافی که ایجاد کننده مجادله بوده اند، نیست.

⏪ دو نکته باید همیشه به خاطر سپرده شوند. #اول اینکه در مذاکرات، عدالت نسبی، دیدگاه های مختلف و اهداف نیستند که مشخص کننده مطلب مورد مذاکره اند.
#علاوه بر این باید توجه شود که محتوای توافق نامه حاصل از مذاکره تا حد بسیار زیادی بر پایه ظرفیت قدرت طرفین، مشخصی می شود.

❗️پیش از رفتن بر سر میز مذاکره، پرسش های بسیار دشواری باید مورد ملاحظه قرار گیرند، در صورتی که در پشت میز مذاکره طرف مقابل از رسیدن به توافق ناتوان باشد، هر یک از طرفین در آینده چه راه هایی برای رسیدن به اهداف خود خواهند داشت ؟

❓اگر توافقنامه ای حاصل شد، در صورتی که یک طرف عهد خود را بشکند و بر خلاف تعهد نامه از نیروهایش برای رسیدن به اهداف خود استفاده کند، طرف مقابل چکار می تواند بکند؟

❓گفتیم که در مذاکرات توافق از طریق ارزیابی درست یا نادرست بودن مسائل مورد بحث حاصل نمی شود، هرچند که ممکن است در مورد این گونه موضوعات بسیار بحث شود اما نتیجه نهایی بر اساسی ارزیابی میزان قدرت مطلق و نسبی گروه های درگیر حاصل می شود، دموکرات ها برای اینکه از نفی نشدن حداقل خواسته های خود مطمئن شوند، چکار می توانند بکنند " دیکتاتورها برای اطمینان از حفظ کنترل خود بر کشور و خنثی کردن نیروهای مخالف چه باید بکنند؟

📍به عبارتی دیگر اگر توافقنامه ای حاصل شود، به نظر می رسد بیشتر از همه حاصل تخمین هر یک از طرفین از مقایسه ظرفیت اعمال قدرت دو طرف مذاکره و سپس محاسبه چگونگی پایان مبارزه به صورت باز خواهد بود.

❓در عین حالی باید به این موضوع توجه نمود که هر یک از طرفین برای رسیدن به اهداف خود حاضر به گذشتن از چه چیزهایی هستند؟

❓در مذاکرات موفق مصالحه صورت میگیرد؛ و این یعنی تقسیم اختلافات، هر طرف به بخشی از چیزی که می خواهد می رسد و بخشی از اهداف خود را رها می کند. در وضعیت دیکتاتوری مطلق نیروهای پیشرو دموکراسی چه چیزی برای واگذاری به دیکتاتور دارند؟

❓نیروهای پیشرو دموکراسی کدام درخواست های دیکتاتوری را باید بپذیرند؟

❓آیا لازم است دموکرات ها مطابق قانون اساسی نقشی پایدار در دولت آینده به دیکتاتور (چه احزاب سیاسی و چه دسته جات نظامی) بدهند؟

❓در این صورت از دموکراسی چه چیزی باقی می ماند؟

❓حتی اگر فرض کنیم که همه چیز در مذاکره خوب پیش برود، آنگاه لازم است بپرسیم : نتیجه چگونه صلحی خواهد بود؟

❓آیا زندگی بهتر از وضعیتی خواهد بود که دموکرات ها مبارزه را شروع کرده و یا ادامه می دادند؟

🆔👉 @iran_novin1

‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[


#نافرمانی_مدنی
#جین_شارپ

#از_دیکتانوری_تا_دمکراسی

#فصل_اول
#قسمت_نخست

#مواجهه_واقع_بینانه_با_دیکتاتوری_ها

در سال های اخیر بسیاری از دیکتاتوری ها - با ریشه های داخلی یا خارجی - در مواجهه با مبارزات سازمان یافته مردم سقوط کرده و یا متزلزل شده اند. حتی مشاهده شده است که دیکتاتوری های بسیار قدرتمند، ظاهرا رسوخ ناپذیر و دارای بیشترین نیروی محافظ در برابر مقاومت مسالمت آمیز هماهنگ سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مردم تسلیم شده اند.

از دهه ۱۹۸۰ دیکتاتوری های بسیاری در استونی، لاتویا و لیتوانی، لهستان، آلمان شرقی، چکسلواکی و اسلوونی، ماداگاسکار، مالی، بولیوی و فیلیپین در برابر جنبش های مردمی بی خشونت تسلیم شده اند. مبارزه بی خشونت در نپال، زامبیا، کره جنوبی، شیلی، آرژانتین، هائیتی، برزیل، اروگوئه، تایلند، بلغارستان، مجارستان، زئیر، نیجریه و بخش های بزرگی از کشورهای تازه استقلال یافته از شوروی سابق ( بخصوص در خنثی کردن کودتای نظامی آگوست ۱۹۹۱) نیز به پیشروی جنبش های دموکراسی خواهانه یاری رسانده است.

علاوه بر این ها، در سال های اخیر مبارزه طلبی های توده ای سیاسی در چین، برمه و تبت نیز شکل گرفته اند، هرچند که این منازعه ها به پیروزی نهایی نرسیدند و باعث سقوط دیکتاتورهای حاکم یا اشغالگران نشدند اما چهره بی رحم این رژیم های سرکوبگر را برای جامعه جهانی به نمایش گذاشتند و در عین حال برای مردم نیز تجربه ای ارزشمند از مبارزات بی خشونت بر جای نهادند.

مطمئنا سقوط دیکتاتوری در کشورهای نام برده باعث از بین رفتن تمامی مشکلات دیگر این جوامع نشده است. فقر، جنایت، ناکارآمدی بوروکراسی و تخریب محیط زیست میراث رژیم های استبدادی حیوان صفت هستند. اما به هر حال، سقوط این حکومت ها برای حل مشکلات مردمی که تا به امروز تحت ستم بوده اند، جامعه ای با سطح دموکراسی سیاسی بالاتر، آزادی های شخصی بیشتر و عدالت اجتماعی گسترده تری فراهم می کنند.

🆔👉 @iran_novin1

‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

#نافرمانی_مدنی

#از_دیکتاتوری_تا_دموکراسی

اثر #جین_شارپ

#فصل_اول
#قسمت_نخست

#مواجهه_واقع_بینانه_با_دیکتاتوری_ها

در سال های اخیر بسیاری از دیکتاتوری ها - با ریشه های داخلی یا خارجی - در مواجهه با مبارزات سازمان یافته مردم سقوط کرده و یا متزلزل شده اند. حتی مشاهده شده است که دیکتاتوری های بسیار قدرتمند، ظاهرا رسوخ ناپذیر و دارای بیشترین نیروی محافظ در برابر مقاومت مسالمت آمیز هماهنگ سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مردم تسلیم شده اند.

از دهه ۱۹۸۰ دیکتاتوری های بسیاری در استونی، لاتویا و لیتوانی، لهستان، آلمان شرقی، چکسلواکی و اسلوونی، ماداگاسکار، مالی، بولیوی و فیلیپین در برابر جنبش های مردمی بی خشونت تسلیم شده اند.

مبارزه بی خشونت در نپال، زامبیا، کره جنوبی، شیلی، آرژانتین، هائیتی، برزیل، اروگوئه، تایلند، بلغارستان، مجارستان، زئیر، نیجریه و بخش های بزرگی از کشورهای تازه استقلال یافته از شوروی سابق ( بخصوص در خنثی کردن کودتای نظامی آگوست ۱۹۹۱) نیز به پیشروی جنبش های دموکراسی خواهانه یاری رسانده است.

علاوه بر این ها، در سال های اخیر مبارزه طلبی های توده ای سیاسی در چین، برمه و تبت نیز شکل گرفته اند، هرچند که این منازعه ها به پیروزی نهایی نرسیدند و باعث سقوط دیکتاتورهای حاکم یا اشغالگران نشدند اما چهره بی رحم این رژیم های سرکوبگر را برای جامعه جهانی به نمایش گذاشتند و در عین حال برای مردم نیز تجربه ای ارزشمند از مبارزات بی خشونت بر جای نهادند.

مطمئنا سقوط دیکتاتوری در کشورهای نام برده باعث از بین رفتن تمامی مشکلات دیگر این جوامع نشده است.

فقر، جنایت، ناکارآمدی بوروکراسی و تخریب محیط زیست میراث رژیم های استبدادی حیوان صفت هستند. اما به هر حال، سقوط این حکومت ها برای حل مشکلات مردمی که تا به امروز تحت ستم بوده اند، جامعه ای با سطح دموکراسی سیاسی بالاتر، آزادی های شخصی بیشتر و عدالت اجتماعی گسترده تری فراهم می کنند.

#مشکلی_همیشگی

در دهه های اخیر، گرایش گسترده تری برای آزاد کردن جوامع و کسب آزادی در جهان به وجود آمده است. بر اساس آمار خانه آزادی که هر ساله تحقیقی بر اساس وضعیت حقوق سیاسی و آزادی های مدنی در مناطق مختلف جهان انجام داده، کشورها را بر اساس این معیارها طبقه بندی می کند، کشورهایی که در طبقه بندی آزاد قرار می گیرند به صورت دائمی رو به افزایش است.

♻️امروزه کشورهای بسیاری در حال تحول سریع اقتصادی، اجتماعی و سیاسی هستند.

با وجودی که تعداد کشورهای آزاد در دهه های اخیر رشد داشته اما این ترس همیشه وجود دارد که در نتیجه این تحولات سریع و بنیادین بعضی مناطق راه معکوس را در پیش گیرند و انواع جدیدی از دیکتاتوری را تجربه کنند.

گروه های نظامی، اشخاص جاه طلب، صاحب منصبان برگزیده و گروه های سیاسی دارای ایدئولوژی های خاصی، همیشه تلاش می کنند تا عقاید و خواسته های خود را به دیگران تحمیل کنند. کودتاها همیشه روی داده و در آینده نیز روی خواهند داد.

برای بسیاری از جهانیان هنوز حقوق بنیادین انسانی و حقوق مشارکت سیاسی پایمال می شود و در آینده نیز پایمال خواهد شد.

ادامه دارد
🆔👉 @iran_novin1

‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

#نافرمانی_مدنی
#جین_شارپ

#فصل_دوم
#قسمت_نخست

#خطرات_مذاکره

❗️همان گونه که در فصل اول بررسی شد، در مواجهه با مشکلات بسیاری که در رو در رویی با دیکتاتوری وجود دارد عده ای از مردم ممکن است به وضعیت فرمانبرداری منفعلانه عقب نشینی نمایند. دیگران با ناامید شدن از دستیابی به دموکراسی، ممکن است تفوق پایدار دیکتاتوری را پذیرفته، امیدوار باشند تا از طریق مذاکره و مصاحله و توافق بتوانند به عناصری امنیت دست یافته، به وحشی گری ها خاتمه دهند. ظاهرا فقدان گزینه های واقع گرایانه، باعث این چنین تفکراتی است.

❓مبارزه جدی علیه دیکتاتورهای بی رحم، چشم انداز مطبوعی ندارد. پس چرا باید در این مسیر قدم بگذاریم؟ آیا هر فردی نمی تواند منطقی باشد و راه هایی برای گفتگو بیابد و تلاش نماید تا از طریق مذاکره به صورت تدریجی به دیکتاتوری موجود خاتمه دهد؟ آیا دموکرات ها نمی توانند با متوسل شدن به حس انسانیت دیکتاتور، وی را نسبت به کم کردن تدریجی سلطه اش متقاعد کنند و با این روش، در نهایت، حکومتی دموکراتیک بوجود آورند؟

❕گاهی استدلال می شود که حقیقت، به تمامی، در یک طرف نیست. شاید دیکتاتورهایی که در شرایط سخت، به خوبی عمل کرده اند از سوی دموکرات ها به خوبی درک نشده اند، یا حتی شاید عده ای تصور کنند که دیکتاتورها ممکن است از طریق تشویق و تذکر، رضایت مندانه خود را از شرایط سختی که بر جامعه حکم فرما شده است، حذف کنند. ممکن است استدلال شود که به دیکتاتورها می توان راه حل برد - بردی پیشنهاد داد که در آن هر دو طرف سود ببرند.

❗️صبحت از این می شود که در صورتی که نیروهای دموکرات، به صورت صلح آمیز به منازعات خاتمه دهند (که این امر ممکن است با همکاری افراد خبره یا حتی دولتی خارجی انجام گیرد)، احتیاجی به تحمل خطرات و رنج های مبارزات آتی نخواهد بود. آیا این راه حل، از مبارزهای سخت - حتی اگر نه یک جنگ نظامی، که مبارزه ای بی - خشونت - بهتر نیست؟

#شایستگی_ها_و_محدودیت_های_مذاکره

⚜ مذاکرات ابزاری بسیار مفید در حال رده خاصی از مشکلات هستند و در زمانی که کارآیی دارند، به هیچ وجه نباید فراموشی یا نفی شوند. در بعضی از موقعیت ها و به هنگامی که صحبت بر سر موضوعات بنیادین نیست - و به همین خاطر مصالحه قابل قبول است - مذاکره یکی از بهترین راه های حل نمودن کشمکش ها است.

✅اعتصاب کارگری به منظور بالا بردن سطح دستمزدها مثال خوبی از کاربرد مناسب مذاکره در یک کشمکش است: وضعیت مورد مصاحله نهایی احتمالا جایی بینابین نظر هر یک از دو طرف خواهد بود. اما کشمکش های کارگری که از طریق اتحادیه های قانونی صورت می گیرد کاملا با منازعه ای که در آن بحث بر سر وجود دیکتاتوری ای ستم گر و تاسیس نظامی مبتنی بر آزادی های سیاسی است تقاوت دارد.

‼️هنگامی که بحت بر سر موضوعات بنیادین مرتبط با اصول دینی، آزادی انسانی یا پیشرفت و توسعه آینده یک جامعه است، مذاکره دیگر راه حلی مناسب برای رسیدن به نتیجه ای رضایت بخش برای دو طرف نیست. بر سر بعضی موضوعات نمی توان مصالحه نمود. تنها تغییر در روابط قدرت به نفع آزادی خواهان می تواند آن گونه که شایسته است، می تواند از کیان موضوعات پایه ای حراست نماید.

♻️این تغییر نتیجه مبارزه است، نه مذاکره. البته این به آن معنا نیست که هیچگاه نباید از مذاکره استفاده کرد بلکه نکته این است که بدون وجود یک نیروی قدرتمند دموکرات و مخالف، مذاکره راهی واقع بینانه برای حذف دیکتاتوری های نیرومند نیست. مطمئنا در بسیاری مواقع مذاکره اصولا گزینه قابل انتخابی نیست. دیکتاتورهایی که کاملا در موقعیت خود احساسی اطمینان می کنند، احتمالا پیشنهاد مذاکره از سوی رقبای دموکرات را رد خواهند کرد یا پس از شروع، مذاکره کنندگان دموکرات ممکن است «ناپدید شوند و دیگر هرگز خبری از آن ها به گوش نرسد».

ادامه دارد
🆔👉 @iran_novin1

‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

#نافرمانی_مدنی
#جین_شارپ

#فصل_سوم
#قسمت_نخست

#قدرت_از_کجا_می_آید؟

💎 به طور قطع دستیابی به آزادی از طریق صلح کار ساده ای نیست و رسیدن به این هدف نیاز به مهارت بالای استراتژیک، تشکیلات و برنامه ریزی دارد. علاوه بر همه این ها رسیدن به آزادی نیازمند قدرت هم هست.

دموکراتها بدون به کارگیری موثر قدرت خود، نمی توانند به پایین کشیدن دیکتاتوری و تاسیس آزادی سیاسی امیدوار باشند. ولی دستیابی به این امر چگونه امکان پذیر است؟
"دموکرات های مخالف، توان تجهیز چه نوع قدرتی را دارند که برای نابودی دیکتاتورها، با وجود تمامی شبکه های نظامی و پلیسی اش کافی باشد؟

پاسخ این سوال در درک مفهوم غالبا نادیده گرفته شده #قدرت_سیاسی نهفته است.
درک این دیدگاه کار سختی نیست.
برخی حقایق اساسی، بسیار ساده اند.

#افسانه_ارباب_میمونها

💎 تمثیلی چینی و متعلق به قرن چهاردهم از لیو جی - برای مثال - به خوبی مفهوم مورد غفلت واقع شده قدرت سیاسی را آشکار می کند:

⚜در استان ملوک الطوایفی "چو" پیرمردی از طریق میمون هایی که به خدمت خود گماشته بود، زندگی را میگذارند. مردم چو به وی جو - کونگ (ارباب میمون) می گفتند.

❗️ پیرمرد هر روز صبح میمون ها را در حیاط به صف می کرد و به کهن سال ترین آن ها دستور می داد تا بقیه میمون ها را برای جمع آوری میوه از بوته ها و درختان به سمت کوه ها راهنمایی کند. قانون این بود که هر میمونی می بایست یک دهم میوه های جمع آوری شده خود را به پیرمرد می داد.

❗️ کسانی که از این کار سرپیچی می کردند بی رحمانه شلاق می خوردند. تمامی میمون ها از این زندگی در رنج بودند ولی هیچ یک از آن ها جرات شکایت نداشت.

یک روزه میمون کوچکی از دیگر میمون ها پرسید: «آیا پیرمرد این درخت ها و بوته های میوه را کاشته است؟»

دیگران پاسخ دادند: «نه؛ همه ی آن ها در طبیعت رشد کرده اند».

میمون کوچک دوباره پرسید: «آیا ما بدون اجازه پیرمرد نمی توانیم میوه بچینیم ؟ »،

دیگران پاسخ دادند:« آری، میتوانیم. »

میمون کوچک ادامه داد: «پس چرا باید به پیرمرد وابسته باشیم؟ چرا باید به وی خدمت کنیم ؟».

♻️حتی قبل از اینکه میمون کوچک حرف خود را تمام کند، همه میمون ها ناگهان به آگاهی رسیده، بیدار شدہ بودند.

در همان شب پس از به خواب رفتن پیرمرد، میمون ها تورها و حصارهای اطراف حیاط را پاره کرده، موانع را برداشته و خود را آزاد کردند.

آن ها همچنین میوه هایی که پیرمرد در انبار ذخیره کرده بود را با خود به جنگل برده و هیچگاه بازنگشتند.

سرانجام پیرمرد از گرسنگی جان سپرد.

🌀 یو-لی-زی میگوید:
«در جهان بعضی از آدم ها با حیله و نه با قوانین عادلانه بر مردمانشان حکومت می کنند.
آیا این مردم همچون ارباب و میمون ها نیستند؟
این آدم ها از نادانی خود آگاه نیستند، به محض اینکه مردمان آن ها به آگاهی برسند، حیله های آنان دیگر کارگر نخواهد بود.»

ادامه دارد
🆔👉 @iran_novin1

‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

💎 #نافرمانی_مدنی

#جین_شارپ

#فصل_پنجم
#قسمت_نخست

#به_کارگیری_قدرت

💎 در #فصل_اول اشاره کردیم که مقاومت نظامی در برابر دیکتاتوری به جای این که به نقطه ضعف آن ضربه بزند، نقطه قوت آن راه هدف می گیرد. با انتخاب رقابت در زمینه نیروهای نظامی، تدارک مهمات، تکنولوژی جنگ افزار و موارد مشابه، جنبش های مقاومت خود را آشکارا در وضعیتی نامساعد قرار می دهند.

❗️ دیکتاتوری ها تقریبا در تمامی موارد امکان فراخوانی منابع بیشتری در این محدوده ها را دارا هستند. خطرات اتکا به نیروهای بیگانه ها برای کسب آزادی نیز قبلا به صورت مختصر بررسی شده است. در #فصل_دوم هم مشکلات اتکا به مذاکره را به عنوان راهی برای بیرون راندن دیکتاتورها بررسی کرده ایم.

📍پس چه راهی باقی می ماند که بتواند برتری آشکاری به مقاومت دموکراتیک بخشیده و در عین حال گرایش به تضعیف هر چه بیشتر نقاط ضعف دیکتاتوری داشته باشد؟ چه حرکت تکنیکی ای می تواند قدرت سیاسی ای که در #فصل_سوم از آن صحبت شد را نمایان کند؟

🎯گزینه مناسب برای این پرسش، مبارزه طلبی سیاسی است.

💎 مشخصات مبارزه طلبی سیاسی به قرار زیر است:

📌مبارزه طلبی سیاسی نمی پذیرد که نتیجه مبارزه توسط راهکارهای مبارزانی که توسط دیکتاتور انتخاب می شوند، تعیین گردد.

📌مبارزه برای رژیم مشکل است.

📌مبارزه طلبی سیاسی به گونه ای منحصر به فرد می تواند نقاط ضعف دیکتاتوری را بدتر کرده و منابع قدرت را از وی دریغ کند.

📌مبارزه طلبی سیاسی می تواند حرکتی کاملا پراکنده باشد ولی در عین حال بر روی یک موضوع خاصی متمرکر باشد.

📌مبارزه طلبی سیاسی موجب بروز خطا در قضاوت و عمل دیکتاتور می شود.

📌مبارزه طلبی سیاسی می تواند به صورتی موثر مردم، گروه های اجتماعی و موسسات مختلف را به صورت یک کلی واحد با هدف خاتمه دادن به سلطه وحشیانه عده ای معدودی بر آن ها، بسیح نماید.

📌مبارزه طلبی سیاسی می تواند باعث توزیع موثر قدرت در جامعه گردد که خود باعث محتمل تر شدن تاسیس و پابرجا ماندن یک حامعه دموکراتیک می شود.

💎 #طرز_کار_مبارزات_غیر_خشونت_آمیز

❗️مبارزه طلبی سیاسی نیز همانند نیروهای نظامی، می تواند برای رسیدن به اهداف مختلفی مورد استفاده قرار گیرد. این اهداف می توانند در طیف گسترده ای از تلاش برای اجبار حریف به اتخاذ تصمیمات خاصی، ایجاد شرایطی به منظور حل مسالمت آمیز کشمش ها یا حتی متلاشی کردن کامل رژیم طبقه بندی گردند. به هرحال، مبارزه طلبی سیاسی با شیوه هایی متفاوت از خشونت عمل می کند.

📍هرچند هدف هر دو روش به جریان #مبارزه است اما راه هایی که هر یک به کار می گیرند بسیار متفاوت است و نتایج متفاوتی را نیز بار خواهند آورد. روش ها و نتایج کشمکش های خشونت آمیز را همه می دانیم. سلاح های فیزیکی برای ترساندن، صدمه زدن، کشتن و ویران کردن استفاده می شوند. مبارزه غیرخشونت آمیز بسیار پیچیده تر از راه های مبتنی بر خشونت است و حاوی انواع بسیار متنوعی از مبارزه است.

❗️برخلاف مبارزاتِ مبتنی بر خشونت، مبارزات غیرخشونت‌آمیز توسط جنگ‌افزارهای روانی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی که توسط مردم و موسسات اجتماع به کار گرفته می شوند، می جنگد. این سلاح ها با نام های گوناگونی همچون اعتراضات، اعتصابات، عدم همکاری ها، تحریم ها، بی میلی ها و نیروهای مردمی شناخته شده اند.

📍همان گونه که پیشتر ذکر شد، تمامی دولت ها تنها تا زمانی می توانند به حکومت خود ادامه دهند که نیروی مورد نیاز خود را توسط همکاری، اطاعت و فرمانبرداری مردم و موسسات اجتماع تامین نمایند. مبارزه طلبی سیاسی، برخلاف خشونت، شیوه ای کاملا مناسب و منحصر به فرد برای جدا کردن این منابع قدرت از دولت است.

🆔👉 @iran_novin1

‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

#نافرمانی_مدنی

#جین_شارپ

#فصل_پنجم
#قسمت_نخست

#به_کارگیری_قدرت
بخش دوم

💎 شخصی ممکن است برای جلوگیری از حملات تبلیعاتی، فرزندان خود را در #خانه درس دهد یا آن ها را به کلاس های #غیرقانونی بفرستد. کس دیگری از پیوستن به تشکیلات سفارشی یا اجباری که در گذشته آزادانه به آن ها نمی پیوست، سرباز زند. شباهت این گونه اقدامات به رفتار عادی مردم و انحراف محدود آن نسبت به زندگی معمول آن ها احتمالا باعث خواهد شد که امکان #مشارکت در مبارزه آزادی خواهانه ملی برای بسیاری از مردم فراهم شود.

🔸 از آنجایی که عملکرد مبارزه غیرخشونت آمیز و خشونت از پایه با هم متفاوتند، در طول یک رشته مبارزه طلبی های سیاسی، حتی #خشونت بسیار محدود هم #نامناسب است چرا که باعث تغییر مبارزه به حوزه ای می شود که دیکتاتورها در آن از برتری های بسیاری برخوردارند (زد و خورد نظامی). #انضباط، کلید اساسی برای پیروزی است و حتی با وجود تحریکات و وحشی گری های دیکتاتور و کارگزاران وی هم نباید آن را فراموش کرد.

🎯 نگهداشت انضباط غیرخشونت آمیز در برابر خشونت حریفان، کارکرد چهار نوع ساز و کار تغییر و تحول در مبارزات غیرخشونت آمیز (بررسی شده در ادامه همین فصل) را تسهیل می کند. همچنین انضباط غیرخشونت آمیز در فرآیند "#جوجیتسو"ی(جوجیتسو ورزشي رزمي است که طي آن فرد با استفاده از بازگرداندن نیروي حریفا به سمت خودش و پیچاندن مفاصل حریف، مبارزه می کند.) سیاسی بسیار مهم است. در این فرآیند وحشی گری خشن دیکتاتور علیه کنش گرانی که به حرکت های غیرخشونت آمیز دست زده اند، با حرکتی سیاسی به سمت خود وی بازگشت داده می شود که این امر باعث #بروز_اختلاف درون سلسله مراتب دیکتاتوری و همچنین #برانگیختن_حمایت عامه مردم، حامیان معمولی رژیم و اشخاص و دولت های ثالث از مبارزین می شود.

❗️به هر حال، در بعضی مواقع ممکن است خشونتی محدود علیه دیکتاتوری غیرقابل اجتناب باشد. محرومیت ها و تنفرها ممکن است به انفجاری خشونت آمیز بیانجامند. یا گروه هایی خاص ممکن است حتی پس از آگاهی یافتن به نقش حیاتی مبارزات غیرخشونت آمیز نسبت به ترک راه های مبتنی بر خشونت بی تمایل باشند. در این موارد، مبارزه طلبی سیاسی نباید کنار گذاشته شود. به هر حال لازم است که اقدام خشونت آمیز را تا حد ممکن از اقدامات غیرخشونت آمیز مجزا کرد.

🔺 این امر می تواند از طریق جداسازی جغرافیایی، گروه های مردمی، زمانی و موضوعی صورت گیرد. در غیر این صورت خشونت می تواند برای مبارزه طلبی های سیاسی بالقوه قدرتمند و موفقیت آمیز نتایجی فاجعه بار به دنبال داشته باشد. مدارک تاریخی نشان می دهند که با وجود دور از انتظار نبودن صدمات مالی و جانی در مبارزات غیرخشونت آمیز، سطح این صدمات بسیار پایین تر از صدمات احتمالی زد و خوردهای نظامی است. علاوه بر این، این نوع از مبارزه موجب چرخ های بی پایان از کشتار و وحشی گری نیز نخواهد شد.

🔻 مبارزه غیرخشونت آمیز هم محتاج کاهش(یا تحت کنترل درآوردن) ترس مردم از دولت و سرکوبی های خشونت آمیز آن است و هم خود به ایجاد آن گرایش دارد. رهایی از ترس (یا تحت کنترل درآوردن آن)عامل کلیدی در از بین بردن قدرت دیکتاتورها بر عامه مردم است.

ادامه دارد

🆔👉 @iran_novin1

‌ #نافرمانی_مدنی
جین شارپ

#فصل_ششم
#قسمت_نخست

#ضرورت_برنامه_ریزی_استراتژیک

💎 سلسله مبارزه طلبی‌های سیاسی علیه دیکتاتوری ها ممکن است به طرق گوناگونی شروع شود.

در گذشته این مبارزات تقریبا همیشه بدون برنامه‌ریزی قبلی و اساسا اتفاقی بودند، اعتراضاتی که باعث راه افتادن اقدامات آغازین می‌شدند دارای انواع گوناگونی بودند ولی اکثرا شامل وحشی‌گری‌های جدید، دستگیری یا قتل فردی محترم، سیاست یا حکم جدید سرکوب‌گرانه، کمبود مواد غذایی، بی احترامی نسبت به باورهای دینی یا سالگرد حادثه‌ای مهم بوده است.

گاهی، اقدامی خاص از سوی دیکتاتور آن‌گونه مردم را خشمگین کرده که بدون هیچ‌گونه ایده‌ای درباره چگونگی امکان پایان یافتن خیزش، دست‌ به اقدام زده‌اند.

❗️در مواقع دیگر ممکن است شخصی شجاع یا گروهی کوچک دست به عملی بزنند که موجب حمایت دیگران شود،

اعتراضی خاص ممکن است از سوی دیگران به اعتراض علیه همان ظلمی که آن‌ها نیز تجربه کرده‌اند تعبیر شود و بنابراین آن‌ها نیز به مبارزه بپیوندند.

گاهی دعوت به مقاومت از سوی یک گروه کوچک یا حتی یک فرد ممکن است با پاسخی گسترده و غیرمنتظره روبرو شود.

📌 هرچند خودانگیختگی صفات مثبتی دارد، دارای اشکالاتی هم هست. مکررا، مقاومت‌گران دموکرات انتظار وحشی‌گری‌های دیکتاتوری را نداشته‌اند، پس متحمل رنج‌های بسیار شده و مقاومت آن‌ها از هم فروپاشیده است.

گاهی فقدان برنامه‌ریزی از سوی دموکرات‌ها تصمیمات بسیار مهم را به شانس واگذار کرده است؛ در این‌گونه مواقع نتایج مصیبت بار بوده‌اند، حتی هنگامی که حکومت ستمگر به زیر کشیده شده است، فقدان برنامه‌ریزی درباره چگونگی گذر به یک سیستم دموکراتیک موجبات بوجود آمدن یک دیکتاتوری جدید را فراهم نموده است.

#نافرمانی_مدنی_ایرانیان

‌ 💎 #نافرمانی_مدنی
جین شارپ

#فصل_هفتم
#قسمت_نخست

#برنامه‌ریزی_استراتژی

❗️برای بیشتر کردن احتمال موفقیت، رهبران مقاومت باید برنامه اقدامات فراگیری تنظیم کنند که توانایی قدرتمند کردن مردم زیر ستم و همچنین تضعیف و سپس نابودی دیکتاتوری و ایجاد دموکراسی پایدار را دارا باشد.

برای رسیدن به این برنامه، برآورد دقیق وضعیت و گزینه‌های موجود برای اقدام موثر احتیاج است.
البته بدون این تحلیل دقیق هم، استراتژی بزرگ و استراتژی‌های خاصی یک رشته از مبارزات میتوانند توسعه یابند.

از آن جایی که توسعه استراتژی بزرگ و استراتژی های یک رشته مبارزات دو فرآیند جداگانه هستند، تنها پس از اینکه استراتژی بزرگ توسعه یافت، استراتژی های حاصل یک رشته از مبارزات می‌تواند کاملا توسعه یابد.

📍استراتژی های خاص یک رشته از مبارزات باید به منظور دست یابی و تقویت اهداف استراتژی بزرگ، طراحی شوند. توسعه استراتژی مقاومت نیازمند دقت به سوالات و امور بسیاری است.

در اینجا باید برخی از معیارهای مهم، چه در سطح استراتژی بزرگ و چه در سطح استراتژی های مربوط به یک رشته از اقدامات، که لازم است به آنها توجه شود را مشخص کنیم. به هرحال، تمامی برنامه‌ریزی‌های استراتژیک احتیاج به این دارند که طراحان مقاومت درکی ژرف از کل وضعیت کشمکش داشته باشند که این امر شامل توجه به عوامل فیزیکی، تاریخی، دولتی، نظامی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، روانشناسی، اقتصادی و بین‌المللی می‌شود، استراتژی ها تنها می توانند در بستر هر مبارزه خاص و با توجه به پیشینه آن توسعه یابند.

❗️رهبران دموکراتیک و برنامه‌ریزان استراتژیک می‌خواهند تا اهداف و اهمیت انگیزه‌ها را بر اساس اولویت آن‌ها ارزیابی کنند. آیا اهداف، ارزش یک مبارزه بزرگ را دارند، و چرا؟

تعیین هدف حقیقی مبارزه بسیار مهم است. ما اینجا در این باره صحبت کرده‌ایم که برانداختن دیکتاتوری یا بر کناری دیکتاتور فعلی کافی نیست. هدف این مبارزات باید تاسیس جامعه‌ای آزاد با سیستم حکومتی دموکراتیک باشد. روشن شدن این نکته بر توسعه استراتژی بزرگ و استراتژی های خاصی که پیآمد آن هستند تاثیر می‌گذارد.

📍به طور خاص، استراتژیست‌ها نیاز خواهند داشت تا به سوالات اساسی زیادی پاسخ دهد، از جمله :

📌 موانع اصلی دستیابی به آزادی چه هستند
📌 چه عواملی دستیابی به آزادی را تسهیل می کنند؟
📌 قدرت اصلی دیکتاتوری در چیست؟
📌 نقاط مختلف ضعف دیکتاتوری در چیست؟
📌 منابع قدرت دیکتاتوری تا چه حد آسیب پذیرند؟
📌 قدرت‌های نیروهای دموکراتیک و عامه مردم چه چیزهایی هستند؟
📌 ضعف‌های نیروهای دموکراتیک و عامه مردم چه چیزهایی هستند و چگونه می توان آن‌ها را اصلاح کرد ؟
📌 وضعیت نیروهای سوم، آن هایی که هنوز وارد کشمکش نشده‌اند ولی به یکی از دو طرف کمک می‌کنند یا امکان دارد کمک کنند، چگونه است؟

#نافرمانی_مدنی_ایرانیان
.
.