.:
[({🔥 @iran_novin1🔥})]
]🔥 ایران نوین 🔥[
#آسیب_شناسی_رواج_فحاشی_در_جامعه
قسمت اول
تحقيقات نشان داده‌اند بددهني و پرخاشگري‌هاي کلامي که جزء لاينفک رفتار‌هاي روزمره‌ی برخي افراد است، تحت تاثير يادگيري، عصبانيت، ريشه‌هاي تربيتي يا خلقي است. امکان بروز اين رفتار‌ها از دوران کودکي تا بزرگسالي وجود دارد، اما اين‌طور نيست که دلايل آن در همه‌ی اين شرايط يکسان باشد.
دو نوع پرخاشگري کلامي و رفتاري داريم. ناسزا و دشنام از نوع پرخاشگري کلامي هستند و در جامعه‌اي که معتقد به ارزش‌هاي اخلاقي هستند مورد تاييد قرار نمي‌گيرد. به طور معمول ناسزاگويي در يكي از عوامل زیر ريشه دارد:
١. #خشم_و_عصبانيت:
فحش، اغلب از شعله‌ور شدن خشم سرچشمه مي‌گيرد. فرد خشمگين به دليل ناتوانايي در مهاركردن خشم خود، به رفتار زشتي چون فحش دچار مي‌شود و باتكرار و استمرار آن، اين رفتار به شكل عادت درمي‌آيد,
٢. #شوخي:
گاه ناسزاگويی فقط براي مزاح و شوخي با فرد و خنداندن ديگران صورت مي‌گيرد كه اين خود در نيروي شهوت ريشه دارد. هرزه‌گويي‌هاي دلقك‌هاي دربار پادشاهان، از اين نوع به شمار مي‌آيند.
٣ . #عادت:
تربيت نادرست در شيو‌ی سخن گفتن، سخنان ناهنجار و نازيبا را براي انسان عادي مي‌سازد. فرد مبتلا به فحش در چنين حالتي، بدون سركشي دو نيروي خشم و شهوت، دشنام مي‌دهد، زيرا ناسزاگويي براي او، مانند سخنان ديگرش به شكل عادت درآمده است.
ناسزاگویی جنبه مثبت هم دارد؟
گاهی مطرح می‌شود که ناسزاگویی در تخلیه‌ی فشارهای عصبی و عاطفی موثر است. در یک تحقیق، دانشمندان انگلیسی متوجه شدند داوطلبانی که در تحقیق آن‌ها شرکت داشته‌اند و به اراده و اختیار خودشان ناسزاگویی کرده‌اند، توانسته‌اند در مقایسه با گروهی که فحاشی نکرده بودند، مدت طولانی‌تری درد فیزیکی را تحمل کنند.
محققان دانشکده روان‌شناسی دانشگاه کیل در انگلستان از ۶۴ داوطلب خواستند یک دست خود را در ظرفی پر از یخ فرو کنند و تا جایی که تحمل دارند آن را همان‌جا نگه دارند. آن‌ها از داوطلبان خواستند در حالی‌که دستی در توده یخ فرو کرده‌اند یک کلمه ناسزا را که خودشان انتخاب کرده‌اند، دایم تکرار کنند. این آزمایش یک‌بار دیگر تکرار شد اما این‌بار داوطلبان باید از گفتن ناسزا خودداری می‌کردند. در مواردی که افراد فحش داده بودند توانستند بیشتر دوام آورده و تا ۲ دقیقه (در مقابل یک دقیقه و ۱۵ ثانیه گروه دوم) طاقت بیاورند. دکتر ریچارد استیونز که سرپرستی این تحقیقات را بر عهده داشت می‌گوید: «در حالی‌که دلیل و چگونگی این ارتباط روشن نیست، این باور وجود دارد که فحاشی درد را کاهش می‌دهد چون فحاشی به طور غریزی واکنش «جنگ یا گریز» را در انسان فعال می‌کند.»
او می‌گوید: «اگر واکنشی عاطفی وجود داشته باشد، تحمل و طاقت انسان در برابر درد افزایش پیدا می‌کند.» البته دکتر استیونز یادآوری کرد که ناسزاگویی برای کاهش درد فقط زمانی موثر است که فرد در محاوره‌های روزمره خود عادت نداشته باشد ناسزا بگوید. همچنین راه‌های تخلیه عاطفی دیگری نیز وجود دارد که می‌توان از آن برای افزایش تحمل و طاقت در برابر مشکلات استفاده کرد که به طور یقین به ناسزاگویی ارجحیت دارند.
🆔👉 @iran_novin1
[({🔥 @iran_novin1🔥})]
]🔥 ایران نوین 🔥[
#آسیب_شناسی_رواج_فحاشی_در_جامعه
قسمت اول
تحقيقات نشان داده‌اند بددهني و پرخاشگري‌هاي کلامي که جزء لاينفک رفتار‌هاي روزمره‌ی برخي افراد است، تحت تاثير يادگيري، عصبانيت، ريشه‌هاي تربيتي يا خلقي است. امکان بروز اين رفتار‌ها از دوران کودکي تا بزرگسالي وجود دارد، اما اين‌طور نيست که دلايل آن در همه‌ی اين شرايط يکسان باشد.
دو نوع پرخاشگري کلامي و رفتاري داريم. ناسزا و دشنام از نوع پرخاشگري کلامي هستند و در جامعه‌اي که معتقد به ارزش‌هاي اخلاقي هستند مورد تاييد قرار نمي‌گيرد. به طور معمول ناسزاگويي در يكي از عوامل زیر ريشه دارد:
١. #خشم_و_عصبانيت:
فحش، اغلب از شعله‌ور شدن خشم سرچشمه مي‌گيرد. فرد خشمگين به دليل ناتوانايي در مهاركردن خشم خود، به رفتار زشتي چون فحش دچار مي‌شود و باتكرار و استمرار آن، اين رفتار به شكل عادت درمي‌آيد,
٢. #شوخي:
گاه ناسزاگويی فقط براي مزاح و شوخي با فرد و خنداندن ديگران صورت مي‌گيرد كه اين خود در نيروي شهوت ريشه دارد. هرزه‌گويي‌هاي دلقك‌هاي دربار پادشاهان، از اين نوع به شمار مي‌آيند.
٣ . #عادت:
تربيت نادرست در شيو‌ی سخن گفتن، سخنان ناهنجار و نازيبا را براي انسان عادي مي‌سازد. فرد مبتلا به فحش در چنين حالتي، بدون سركشي دو نيروي خشم و شهوت، دشنام مي‌دهد، زيرا ناسزاگويي براي او، مانند سخنان ديگرش به شكل عادت درآمده است.
ناسزاگویی جنبه مثبت هم دارد؟
گاهی مطرح می‌شود که ناسزاگویی در تخلیه‌ی فشارهای عصبی و عاطفی موثر است. در یک تحقیق، دانشمندان انگلیسی متوجه شدند داوطلبانی که در تحقیق آن‌ها شرکت داشته‌اند و به اراده و اختیار خودشان ناسزاگویی کرده‌اند، توانسته‌اند در مقایسه با گروهی که فحاشی نکرده بودند، مدت طولانی‌تری درد فیزیکی را تحمل کنند.
محققان دانشکده روان‌شناسی دانشگاه کیل در انگلستان از ۶۴ داوطلب خواستند یک دست خود را در ظرفی پر از یخ فرو کنند و تا جایی که تحمل دارند آن را همان‌جا نگه دارند. آن‌ها از داوطلبان خواستند در حالی‌که دستی در توده یخ فرو کرده‌اند یک کلمه ناسزا را که خودشان انتخاب کرده‌اند، دایم تکرار کنند. این آزمایش یک‌بار دیگر تکرار شد اما این‌بار داوطلبان باید از گفتن ناسزا خودداری می‌کردند. در مواردی که افراد فحش داده بودند توانستند بیشتر دوام آورده و تا ۲ دقیقه (در مقابل یک دقیقه و ۱۵ ثانیه گروه دوم) طاقت بیاورند. دکتر ریچارد استیونز که سرپرستی این تحقیقات را بر عهده داشت می‌گوید: «در حالی‌که دلیل و چگونگی این ارتباط روشن نیست، این باور وجود دارد که فحاشی درد را کاهش می‌دهد چون فحاشی به طور غریزی واکنش «جنگ یا گریز» را در انسان فعال می‌کند.»
او می‌گوید: «اگر واکنشی عاطفی وجود داشته باشد، تحمل و طاقت انسان در برابر درد افزایش پیدا می‌کند.» البته دکتر استیونز یادآوری کرد که ناسزاگویی برای کاهش درد فقط زمانی موثر است که فرد در محاوره‌های روزمره خود عادت نداشته باشد ناسزا بگوید. همچنین راه‌های تخلیه عاطفی دیگری نیز وجود دارد که می‌توان از آن برای افزایش تحمل و طاقت در برابر مشکلات استفاده کرد که به طور یقین به ناسزاگویی ارجحیت دارند.
🆔👉 @iran_novin1