‌ [({🔥 @iran_novin1🔥})]

]🔥 ایران نوین 🔥[

#لیبرالیسم_چیست؟

• #زمينه_هاى_ليبراليسم_سياسى:

از ديدگاه فلسفه سياسى، ليبراليسم در معناى وسيع آن، فلسفه افزايش آزادى فردى در جامعه تا حد ممكن است.

از ديدگاه ليبرالى، فرد بر جامعه و مصلحت فردى بر مصلحت اجتماعى اولويت دارد.

ليبراليسم با يك اصل افزايش آزادى هاى فردى تا حد ممكن- كه تا حد ممكن آن تا جايى است كه باعث اخلال در آزادى ديگران نشود- آغاز مى شود و به عبارتى ديگر آزادى بى قيد و شرط اما با مسئوليت و دشمن اصلى آن تمركز قدرت است كه بيشترين آسيب را به آزادى فردى رساند.

در حقيقت ليبراليسم نه تنها ايدئولوژى سياسى بلكه نوعى راه زندگى است.
به اين معنا كه ليبراليسم از  آغاز همزاد و همراه سكولاريسم جدا انگارى دين از دولت، مدرنيسم يا سنت ستيزى، بازار آزاد، رقابت كامل و فردگرايى بوده است.

تاكيد ليبراليسم بر حفظ انتخاب در همه حوزه هاى زندگى است. از همين جهت ليبراليسم به شدت مخالف انحصار طلبى و اقتدار گرايى است.

از نظر ديدگاه سياسى ليبرال قدرت از هرگونه تقدس و ويژگى  احترام  برانگيز خالى است پس با هر گونه نخبه گرايى كه مبتنى بر هريك از اشكال سنتى از قبيل نسبت قوميت، مذهب، اشرافيت فكرى و موارد مشابه است مخالف است.

البته ليبراليسم در ابتدا براى مقابله با مذهب يا به عبارتى سلطه مذهبى و سپس حكومت مطلقه خودكامه پديد آمده است.

ليبرال ها در مواجهه با حكام خودكامه مهم ترين درخواستى كه داشتند محدود كردن قدرت آنها با قانون بود.

جامعه سياسى ليبرال با هدف حفظ حقوق انسان و عمدتاً با انقلاب تشكيل مى شد.
قسمتى از اين حقوق كه در مجلس انقلابى فرانسه در سال ۱۷۸۹ به تصويب رسيد اينگونه است:

« #آزادى، #مالكيت، #امنيت و #مقاومت_در_مقابل_ستم...
آزادى قدرت انجام دادن هر كارى است كه به ديگران آسيب نمى رساند... هيچ كس را نمى توان به جرم عقيده اش ازار كرد...»

مهم ترين انديشه  سياسى ليبراليسم، « #قرارداد_اجتماعى » است كه طبق آن، حكومت موسسه اى مصنوعى است و مردم آن را براى به دست آوردن امنيت، نظم و به دست آوردن آسان تر حقوق خود ايجاد مى كنند.

به طور خلاصه مهم ترين اصول سياسى ليبراليسم را مى توان اعتقاد به
ارزش برابر همه انسان ها
به حقوق طبيعى و سلب نشدنى،
وضعى بودن نهاد دولت،
و محدوديت قدرت دولت به قانون موضوعه يافت.

ليبرال در ديدگاه سياسى خود مبارزه با استبداد اعم از طبقاتى، توده اى، مذهبى و حزبى را همواره هدف اصلى خود قرار داده است.

🆔👉 @iran_novin1

‍ 🔴 یک خبر و یک بررسی :

🔻 ‏رمضان بشردوست در مورد اوضاع افغانستان بعد از اعلام کابینه توسط طالبان گفته است:

"مهم نيست کى در کابينه از کدام قوم، و بينى اش يک متر باشد ويا کوتاه تر.
مهم اينست که مردم در امن و صاحب يک لقمه نان باشند.
ديگر مردم شعارهاى تيکه داران قومى، و سياسيون که در امتحان ناکام مانده اند نمى پذيرند.

براى مردم #امنيت و يک لقمه #نان مهم است!"

👇👇👇

هرم اولیه مازلو سلسه مراتب نیازهای انسان را با پنج مرحله "نیازهای فیزیولوژیک"، "امنیتی"، "اجتماعی"، "احترامی و خودشکوفایی" معرفی کرده بود که بعد از تکمیل آن توسط دیگر محققان، سه مولفه دیگر یعنی "نیازهای شناختی" به معنای تمایل به کشف و جستجو و پیش بینی و آگاهی و درک؛ و نیاز "زیبایی شناسی" به معنی نیاز به تعادل و زیبایی، و نیاز به "تعالی" یعنی میل کمک به دیگران در جهت رشد روانی، به آن اضافه شد.
دو بند اول را "نیازهای اساسی" و بندهای سوم و‌ چهارم را "نیازهای روانی" و طبقات بالاتر را "نیازهای خودشکوفایی" می نامند.

براِساس دیدگاه مازلو "دانشمند روانشناس انسانگرا"، انسان‌ها صرفاً با اجتناب از سختی‌ها و دشواری‌ها یا با حفظ وضعیت موجود، به رضایت نمی‌رسند. انسان به رشد میل و علاقه دارد و می‌خواهد کاری کند که تمام ظرفیت بالقوه‌اش به صورت بالفعل درآید.

در این نوع روان‌شناسی انسان می‌تواند در حد توان خود پا در مسیر رشد و تعالی بگذارد و تا حد امکان خودش را به خودشکوفایی برساند.

طبق این نظریه انسان موجودی است که همیشه عاشق رشد، پیشرفت و تعالی بوده است. سلسله مراتب نیازهای انسان به گونه‌ای است که نشان می‌‎دهد انسان رسالتی بر دوش دارد.

رسالت بشریت این است که باید به خودشکوفایی برسد.

از نگاه مازلو انسانی که به دنبال رشد و تعالی باشد، نیازهای خود را یکی پس از دیگری برطرف می‌کند تا به هدف اصلی خود که خودشکوفایی است دست پیدا کند.

آبراهام مزلو بر این باور بود که:

تا نیازهای طبقات پایین‌تر هرم سلسله مراتب نیازهای انسان برآورده نشود نمی‌‎توان نیازهای طبقات بالاتر را برآورده کرد.

لذا اگر بتوانیم نیازهای طبقات پایین‌تر این هرم را برآورده کنیم قطعاً در برآورده کردن نیازهای بعدی موفق‌تر خواهیم بود؛ زیرا می‌توانیم تمرکز بیشتری روی نیازهای بعدی خود داشته باشیم.

👇👇

با بررسی این نظریه به دیدگاه رمضان بشردوست برمی گردیم که معتقد است ملت افعانستان‌ در بند پایین ترین نیازهای انسان یعنی بند ۱ و ۲ یعنی نیازهای فیزیکی و امنیتی ( نان و امنیت ) است.

حال باید فکر کرد چطور میشود ملتی را از مسیر توسعه و پیشرفت فردی و اجتماعی باز داشت و آیا نگهداشتن نیازهای آنها در حد نیازهای اساسی بهترین راه برای چنین امری نیست؟ و آیا راه انداختن جنگ و درگیری بین ملت یک کشور به بهانه های اختلافات سیاسی و قومی و دینی و مذهبی و ... بهترین وسیله برای اجرای چنین خواسته شومی نیست؟ و افراد و گروه های جنگ سالار، خود عوامل و باعثان بروز چنین شرایط خفت باری بر یک ملت نیستند؟

در نهایت به این حرف منسوب به گاندی توجه کنیم که میگوید:
"شما یا پیشرفت میکنید یا عقبگرد میکنید، چون زمان در گذار است و سکون معنا ندارد."

حال وقتی ملتی در میان جنگهای پایان ناپذیر و عدم ثبات و پایداری مستمر، راه پیشرفت برای آنها مسدود باشد، قطعا پسرفت خواهند کرد و این همان چیزی است که سلطه گران جهانی با ایجاد چنین شرایطی راه را برای به بردگی گرفتن این انسان ها فراهم میکنند.

ماندن جامعه ای در بند نیازهای اساسی تنها یک سکون و ایستایی نیست، بلکه بازگشت به دوره برده برداری و به بردگی کشیده شدن آنهاست.

امروز مردم افغانستان با شعار "مرگ بر پاکستان" حاکمان این کشور را مسبب مشکلات خود می دانند، اما مطالعه اوضاع زندگی میلیونها پاکستانی، نشان میدهد خود آنها نیز وضعیت بهتری ندارند، که بتوانند مردم افغانستان را به بردگی بکشند، بلکه سلطه گران واقعی در جایی دیگر هستند، و اهداف خود را بدست عوامل دولت پاکستان و به بهانه اختلافات محلی عملی می کنند، و خود این حاکمان که عامل سلطه گران جهانی هستند، در شکل "سیاستمداران فاسد" برده سلطه گران شده اند.