Forwarded from پیوند نگار
⭕️ #انقلابی_که_مرده_است، #گفتمانی_که_زنده_است.
فوریهٔ 9, 2019
توسط علیرضا کیانی
قسمت اول :
«ما انقلاب کردیم
چه اشتباهی کردیم»
از جمله شعارهایی بوده است که در یکی دو سال اخیر در تجمعات اعتراضی در ایران شنیده شده است؛ اعتراض‌هایی که به صورت مستقیم، مشروعیت انقلاب اسلامی را هدف گرفته است و اصل آن را زیر سؤال می‌برد.
درکی شهودی از آنچه در ایران می‌گذرد، نیز این ادعا را به کرسی خواهد نشاند که انقلاب اسلامی در ایران مرده است.
اما واقعیت این است که هر اندازه با اطمینان بتوان از مرگ انقلاب اسلامی گفت، به همان اندازه می‌توان شهادت داد که گفتمان ۵۷ هنوز زنده است. در واقع تلاش این قلم، تفکیک بین انقلاب اسلامی و گفتمان ۵۷ و لزوم مقابله با دومی است؛ که چرا مقابله با مفهومی که دیگر زنده نیست، جز اتلاف وقت سودی ندارد.
انقلاب اسلامی یکی از بروندادهای گفتمان ۵۷ و البته خروجی «غالب» آن بود. این گفتمان، شاخه‌های دیگری هم داشت که زیر چرخ جمهوری اسلامی له شدند و همین رخداد، آنان را در هاله‌ای سنگین از مظلومیت قرار داد و سنجش کارنامه آنان را با یک رودرواسی تاریخی مواجه کرد و می‌کند.
اما له‌شدگی در چرخ دنده‌های ساطورین قضای اسلامی و لزوم رعایت حقوق انسان در مقام انسان، نباید لزوم شناخت آن جریانات و مبارزه رسانه‌ای با آن ها را به محاق تعارف ببرد. آن جریانات که هر کدام تکه پاره‌های گفتمان ۵۷ بودند، هنوز زنده هستند و به صورت جدی در فضای سیاسی ایران نفس می‌کشند و نمایندگان آنها در رسانه‌ها گاه در مقام مدعی‌العموم ظاهر می‌شوند.
🔻 #استکبار؛ #دال_اعظم
شاید به جرئت بتوان گفت که «استکبارستیزی» یا به تعبیر مارکسیست‌ها -امپریالیسم‌ستیزی- نقطه محوری و «دال مرکزی» گفتمان ۵۷ بوده است. همین «استکبار»ستیزی موجود در فضای سیاسی امروز ایران که باعث شده بسیاری از ضرب دیدگان جمهوری اسلامی نیز به آغوش آن پناه ببرند، ریشه‌ای بلافصل در گفتمان ۵۷ دارد. اینکه برای بخشی از فعالان فضای سیاسی ایران، آمریکاستیزی ارج بیشتری از آزادی‌خواهی دارد، تکرار داستان همان سال‌هاست؛ با این تفاوت که به سختی بتوان از اقبال عمومی به آن سخن گفت.
نیازی به تکرار حجم سخنان ضدآمریکایی آیت‌الله خمینی به عنوان رهبر بلامنازع انقلاب اسلامی نیست. آمریکاستیزی آیت‌الله خمینی بسیار برجسته‌تر از ستیز او با شوروی یا اروپای غربی بود. خمینی حتی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و در روزهای حساس در پاریس که مذاکره انقلابیون با دولت جیمی کارتر در جریان بود، باز از شعارهای ضدآمریکایی خود عقب نمی‌نشست و در کنار نام بردن از محمدرضاشاه به عنوان مانع اول پیشرفت ایران، آمریکا را «سد دوم» پیشرفت ایران و عامل عقب‌ماندگی می‌خواند.
چپ‌گرایان آن دوران نیز با آیت‌الله خمینی در این مسئله همدل و همنوا بودند.
مثلاً به این گفته «ویدا حاجبی»-یکی از شاخص‌ترین فعالان مارکسیست پیش از انقلاب- توجه کنید:
«مگر در دوره انقلاب، آزادی را قبول داشتیم؟ از فعالان چپ ایران کدامشان آزادی را قبول داشتند؟ حالا بماند کدام یک از رژیم حمایت کردند یا نکردند. اصلاً آزادی بد بود. آزادی از دید ما لیبرالی بود و حقوق بشر تحریم بود...در تظاهراتی که در اعتراض به اجباری شدن چادر صورت گرفت، خیلی‌ها از جمله من، شرکت نکردند. چون تصور ما این بود که چادر اهمیت ندارد و فقط به این فکر می‌کردیم که از شر شاه آزاد شویم….مبارزه ضد امپریالیستی را مهم‌تر از هر چیز دیگر می‌دانستیم».
و کیست که نداند مظهر امپریالیسم برای چپ گرایان آن زمان، ایالات متحده آمریکا بود؟
ادامه در قسمت دوم👇
فوریهٔ 9, 2019
توسط علیرضا کیانی
قسمت اول :
«ما انقلاب کردیم
چه اشتباهی کردیم»
از جمله شعارهایی بوده است که در یکی دو سال اخیر در تجمعات اعتراضی در ایران شنیده شده است؛ اعتراض‌هایی که به صورت مستقیم، مشروعیت انقلاب اسلامی را هدف گرفته است و اصل آن را زیر سؤال می‌برد.
درکی شهودی از آنچه در ایران می‌گذرد، نیز این ادعا را به کرسی خواهد نشاند که انقلاب اسلامی در ایران مرده است.
اما واقعیت این است که هر اندازه با اطمینان بتوان از مرگ انقلاب اسلامی گفت، به همان اندازه می‌توان شهادت داد که گفتمان ۵۷ هنوز زنده است. در واقع تلاش این قلم، تفکیک بین انقلاب اسلامی و گفتمان ۵۷ و لزوم مقابله با دومی است؛ که چرا مقابله با مفهومی که دیگر زنده نیست، جز اتلاف وقت سودی ندارد.
انقلاب اسلامی یکی از بروندادهای گفتمان ۵۷ و البته خروجی «غالب» آن بود. این گفتمان، شاخه‌های دیگری هم داشت که زیر چرخ جمهوری اسلامی له شدند و همین رخداد، آنان را در هاله‌ای سنگین از مظلومیت قرار داد و سنجش کارنامه آنان را با یک رودرواسی تاریخی مواجه کرد و می‌کند.
اما له‌شدگی در چرخ دنده‌های ساطورین قضای اسلامی و لزوم رعایت حقوق انسان در مقام انسان، نباید لزوم شناخت آن جریانات و مبارزه رسانه‌ای با آن ها را به محاق تعارف ببرد. آن جریانات که هر کدام تکه پاره‌های گفتمان ۵۷ بودند، هنوز زنده هستند و به صورت جدی در فضای سیاسی ایران نفس می‌کشند و نمایندگان آنها در رسانه‌ها گاه در مقام مدعی‌العموم ظاهر می‌شوند.
🔻 #استکبار؛ #دال_اعظم
شاید به جرئت بتوان گفت که «استکبارستیزی» یا به تعبیر مارکسیست‌ها -امپریالیسم‌ستیزی- نقطه محوری و «دال مرکزی» گفتمان ۵۷ بوده است. همین «استکبار»ستیزی موجود در فضای سیاسی امروز ایران که باعث شده بسیاری از ضرب دیدگان جمهوری اسلامی نیز به آغوش آن پناه ببرند، ریشه‌ای بلافصل در گفتمان ۵۷ دارد. اینکه برای بخشی از فعالان فضای سیاسی ایران، آمریکاستیزی ارج بیشتری از آزادی‌خواهی دارد، تکرار داستان همان سال‌هاست؛ با این تفاوت که به سختی بتوان از اقبال عمومی به آن سخن گفت.
نیازی به تکرار حجم سخنان ضدآمریکایی آیت‌الله خمینی به عنوان رهبر بلامنازع انقلاب اسلامی نیست. آمریکاستیزی آیت‌الله خمینی بسیار برجسته‌تر از ستیز او با شوروی یا اروپای غربی بود. خمینی حتی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و در روزهای حساس در پاریس که مذاکره انقلابیون با دولت جیمی کارتر در جریان بود، باز از شعارهای ضدآمریکایی خود عقب نمی‌نشست و در کنار نام بردن از محمدرضاشاه به عنوان مانع اول پیشرفت ایران، آمریکا را «سد دوم» پیشرفت ایران و عامل عقب‌ماندگی می‌خواند.
چپ‌گرایان آن دوران نیز با آیت‌الله خمینی در این مسئله همدل و همنوا بودند.
مثلاً به این گفته «ویدا حاجبی»-یکی از شاخص‌ترین فعالان مارکسیست پیش از انقلاب- توجه کنید:
«مگر در دوره انقلاب، آزادی را قبول داشتیم؟ از فعالان چپ ایران کدامشان آزادی را قبول داشتند؟ حالا بماند کدام یک از رژیم حمایت کردند یا نکردند. اصلاً آزادی بد بود. آزادی از دید ما لیبرالی بود و حقوق بشر تحریم بود...در تظاهراتی که در اعتراض به اجباری شدن چادر صورت گرفت، خیلی‌ها از جمله من، شرکت نکردند. چون تصور ما این بود که چادر اهمیت ندارد و فقط به این فکر می‌کردیم که از شر شاه آزاد شویم….مبارزه ضد امپریالیستی را مهم‌تر از هر چیز دیگر می‌دانستیم».
و کیست که نداند مظهر امپریالیسم برای چپ گرایان آن زمان، ایالات متحده آمریکا بود؟
ادامه در قسمت دوم👇
Telegram
attach📎