‍‍ ‍‍ ⭕️ #انهدام_و_تاراج_جنگلهای_باستانی_شمال
#در_قالب_طرحهای_فریبنده_جنگلداری !

این بار جنگل های واگذار شده به شرکت ایران چوب برای تولید نئوپان و صدور آن به خارج از کشور

 نمونه ای از تلاش خستگی ناپذیر سازمان جنگل ها در مدیریت انهدام میراث طبیعی ملی برای سوداگران شرکت های تهیه چوب

 گزارش از  کانون ديده بانان زمين:  نسرین دخت خطیبی
- اردیبهشت 1387

با همکاری  طاهره ابوطالبی نصر آباد و مینا محبوبی - طیبه موسوی

اجرای طرح های به اصطلاح  جنگل داری(طرحهای جنگل نداری) یکی از پیامد های عدم وجود برنامه آمایش سرزمین است.
بر اساس این طرحها سازمان جنگلها، مراتع و آبخیزداری به عنوان زیر مجموعه وزارت کشاورزی اولین هدف از این نوع طرحها را تولید و فروش چوب قرار داده است. به علاوه مدیریت اعمال شده بر این جنگل ها توسط سازمان جنگلها که زیر مجموعه و امر بر وزارت کشاورزی است دیدگاه مزرعه داری است  که با حفاظت از جنگلها تضاد بنیادی دارد.
به عنوان مثال دیدگاه " کاشت، داشت، برداشت " در وزارت کشاورزی دیدگاهی مسلط است که وقتی به سازمان جنگلها منتقل می شود به یک اصل خطرناک تبدیل شده و جنگلهای باستانی شمال را به عرصه مزرعه داری تبدیل کرده است . با این تفاوت فاحش که در مزرعه اول کاشت صورت می گیرد و بعد برداشت، در حالی که در جنگلهای طبیعی شمال، فعالیت با برداشت آغاز می شود، آنهم از محصولی که  متعلق به همه آحاد ملت است، نادر است و تنها کمتر از یک درصد جنگلهای مرطوب سرزمین خشک ایران  را تشکیل می دهد. بنابراین به جرات می توان گفت که دو مرحله دیگر هرگز اتفاق نمی افتد. شرکتهای چوب و کاغذ و نئوپان و سازمان جنگلها هرگز نگفته و  نمیگویند که گونه هایی که  آنها   برداشت میکنند دیگر جایگزینی نخواهد داشت! و اگر هم داشته باشد باید از نظر زمانی چند قرن از عمر آنها بگذرد که ارزش گونه های برداشت شده را پیداکند، نظیر درختان راش، ممرز، انجیری، ملچ، و غیره. بنابراین تنها با صنوبرها و کاج ها و گونه های زود رشد دیگر جای خالی این تخریبهای بنیادی پر میشود و بعد مصیبتهای بعدی سیل و رانش در شیبهای تهی از جنگل!

بنابراین طرحهای جنگل داری "درخت کنی و جنگل کُشی" را مدیریت میکند تا  ثروتهای افسانه ای برای شرکتهای بهره بردار داشته باشد و مصیبت و سیل و خشکسالی برای مردم نسل کنونی و حسرت برای نسلهای آینده!

کانون دیده بانان زمین در اردیبهشت  سال جاری( 1387 )از  طرح جنگلداری " گلندرود"  شرکت ایران چوب  بازدیدی داشت که  برخی تصاویر آن ارائه می شود .

منطقه مورد بازدید در 22 کیلومتری جنوب " علمده( رویان ) و در 27 کیلومتری جنوب " نور " قرار دارد و جزو اداره کل منابع طبیعی نوشهر  در استان مازندران است .

  آنچنانکه در تابلو مشاهده می شود این شرکت برای چپاول خود تاکنون 30 کیلومتر راه زده است . البته مقدار بهره برداری در تابلو  با رنگ پوشانده شده است که نشانی از بهره برداریهای بسیار هول انگیز و وسیع مشخص نشود. لازم به ذکر است  در این بازدید گونه های زیر مشاهده شد:
- راش Fagus Orientalis
- آزاد Zelkova carpinifolia
- نمدار Tilia  begonifolia
- افرا campestre   Acer 
- ممرز Carpinus betulus 
- بلوط Quercus
- داغداغانCeltis

 در حالیکه این برداشت های هول انگیز   در جنگلهای  باستانی شمال همچنان ادامه دارد، سازمان جنگلها در تبلیغات مضحک تلویزیونی و مطبوعاتی خود،  همچنان جنگل نشینان را نشانه رفته است تا با خارج کردن آنها از جنگل ها، مزاحمتی برای سوداگران چوب  وجود نداشته باشد . 

بنابراین شعار نخواهد بود اگر این نوع    برخورد با جنگلهای باستانی شمال را  چپاول میراث طبیعی یک ملت بدانیم !

شایان توجه است که  آمارهای نادرست نهال کاری و تبلیغات گسترده آنها و  همچنین هزینه این اقدامات از بیت المال در ازای جنگلهای باستانی نابود شده نوعی توجیه چپاول این میراث طبیعی است. زیرا اگر نهالی از گونه های برداشت شده (راش و ممرز و یا انجیری و غیره) در ارتفاعات جنگلی کاشته شود به علت تهی کردن محیط طبیعی جنگل   و برهم زدن تعادل طبیعی و هم پیوندی گونه ها و آشکوبهای جنگل در سطح زمین و زیر زمین، و هجوم گونه های مهاجم  "سرخس" - "تمشک " و غیره  این نهال ها  به ندرت رشد می کنند و اگر هم رشد کنند دیگر از نظر ژنتیکی مانند درختان سابق نیستند !