...... #حرص_و_آز ......

روزگاری کشور خوب و قشنگی داشتیم...
مردمی دور از بدی دور از دورنگی داشتیم...

جنگل و دشت و دمن با رودهایی پر ز آب...
در میان بیشه ها شیر و پلنگی داشتیم...

دختران با موی باز از هر طرف دامن کشان...
دست افشان لعبتان آوای چنگی داشتیم...

صوت زیبای هزاران در چمن با رقص گل...
در بغل معشوقه ی خوش آب و رنگی داشتیم...

چیره بر ما حرص و آزی شد که دنیا خیره کرد...
فکر خامی بود و دل بر این زرنگی داشتیم...

دست سرخی با سیاهی تا که هم پیمان شدند...
بعد از آن دیگر به عالم نام ننگی داشتیم...

باد بیرحم خزان آتش به هر گلخانه زد...
بیخیال اما به دل ما قلوه سنگی داشتیم...

ناگهان چون شب سیه شد روز بی خورشید ما...
کارزاری شد به پا میدان جنگی داشتیم...

یک به یک پروانه هامان خاک و خاکستر شدند...
جای گل بر سینه ها داغ فشنگی داشتیم...

عقل و تدبیر از دل و از سر چو بیرون میرود...
میشود روزی که ما تیمور لنگی داشتیم...

میکند هر روز و شب نجوا غریب از کارمان...
روزگاری کشور خوب و قشنگی داشتیم...

(غریب کرمانی)