Forwarded from دستیار زیر نویس و هایپر لینک
[({🔥 @iran_novin1🔥})]
]🔥 ایران نوین 🔥[
#دموکراسی_چیست_و_چه_نیست.
#دمکراسی_چیست؟
☆5
#حکمرانی_اکثریت
یکی دیگر از شاخصهای مورد قبول دموکراسی، حکمرانی اکثریت است.
هر سیستمی که با اتکا به بیشتر از نیمی از آرای رأی دهندگان واجد شرایط تصمیم گیری کند، سیستمی دموکراتیک است.
مهم نیست که این اکثریت حاصل انتخاب مردم در پارلمان، کمیته، شورای شهر و یا انتخابات داخل حزبی باشد. ممکن است در موارد استثنایی ( مثال تغییر قانون اساسی و یا اخراج یکی از اعضا)، نیاز به بیش از پنجاه درصد آرا باشد و علت آن هم این است که کمتر کسی میتواند منکر شود که دموکراسی باید ابزاری برای مقابله با سلیقه های شخصی در اختیار داشته باشد. برای آنکه این موضوع را باز کنیم فرض
کنید که اکثریت نیرومندی به وجود آید، این جاست که مشکل اصلی بروز میکند. چه اتفاقی میافتد اگر اکثریتی کاملا قانونی (مخصوصا اکثریتی با ثبات که بتواند مدتهای مدید در قدرت بماند)، مرتبا حقوق اقلیت را محدود کند (مخصوصا اگر حقوق فرهنگی اقلیتهای نژادی را هدف قرار دهد).
دموکراسیهای موفق در چنین شرایطی دست به تمهیداتی میزنند که بتوانند اختیارات اکثریت حاکم برای تعدی به حقوق اقلیت را محدود کرده و حقوق آنها را تضمین کنند.
اعمال این محدودیتها میتواند با استفاده از اصلاحیه بر قانون اساسی باشد که موارد بخصوصی را خارج از حیطه اختیارات اکثریت قرار میدهد. مانند منشور حقوقی که شامل التزام اکثریت فعلی به قوانین وضع شده در مجالس منطقه ای (کنفدرالیسم)، تضمین حق خود مختاری برای دولتهای محلی و یا منطقه ای در برابر خواسته های دولت مرکزی (فدرالیسم)، ائتلاف گسترده در دولت که شامل همه احزاب باشد (مشروطیت) و یا مذاکره برای عقد قراردادهای دو جانبه بین گروههای اصلی جامعه مانند صاحبان مشاغل و کارگران (نئوکورپوراتیسم) می باشد.
بهترین روش برای حفاظت از حقوق اقلیت، فعالیتهای مستمر و روزانه اتحادیه های ذینفع و نیز جنبشهای اجتماعی است. اینها انعکاس گرایشهای
شدید و متفاوتی است که در جامعه وجود دارد و سبب میشود که مردم را با نمایندگان برگزیده و تصمیم گیرنده در ارتباط قرار دهد.
تنش ذاتی بین مراکز قدرت و آحاد مردم را میتوان این گونه نیز تعریف کرد:
« در دموکراسیهای جدید، آرا ممکن است شمرده شوند ولی این تنها «نفوذ»
است که به حساب میآید. »
ادامه دارد
🆔👉 @iran_novin1
]🔥 ایران نوین 🔥[
#دموکراسی_چیست_و_چه_نیست.
#دمکراسی_چیست؟
☆5
#حکمرانی_اکثریت
یکی دیگر از شاخصهای مورد قبول دموکراسی، حکمرانی اکثریت است.
هر سیستمی که با اتکا به بیشتر از نیمی از آرای رأی دهندگان واجد شرایط تصمیم گیری کند، سیستمی دموکراتیک است.
مهم نیست که این اکثریت حاصل انتخاب مردم در پارلمان، کمیته، شورای شهر و یا انتخابات داخل حزبی باشد. ممکن است در موارد استثنایی ( مثال تغییر قانون اساسی و یا اخراج یکی از اعضا)، نیاز به بیش از پنجاه درصد آرا باشد و علت آن هم این است که کمتر کسی میتواند منکر شود که دموکراسی باید ابزاری برای مقابله با سلیقه های شخصی در اختیار داشته باشد. برای آنکه این موضوع را باز کنیم فرض
کنید که اکثریت نیرومندی به وجود آید، این جاست که مشکل اصلی بروز میکند. چه اتفاقی میافتد اگر اکثریتی کاملا قانونی (مخصوصا اکثریتی با ثبات که بتواند مدتهای مدید در قدرت بماند)، مرتبا حقوق اقلیت را محدود کند (مخصوصا اگر حقوق فرهنگی اقلیتهای نژادی را هدف قرار دهد).
دموکراسیهای موفق در چنین شرایطی دست به تمهیداتی میزنند که بتوانند اختیارات اکثریت حاکم برای تعدی به حقوق اقلیت را محدود کرده و حقوق آنها را تضمین کنند.
اعمال این محدودیتها میتواند با استفاده از اصلاحیه بر قانون اساسی باشد که موارد بخصوصی را خارج از حیطه اختیارات اکثریت قرار میدهد. مانند منشور حقوقی که شامل التزام اکثریت فعلی به قوانین وضع شده در مجالس منطقه ای (کنفدرالیسم)، تضمین حق خود مختاری برای دولتهای محلی و یا منطقه ای در برابر خواسته های دولت مرکزی (فدرالیسم)، ائتلاف گسترده در دولت که شامل همه احزاب باشد (مشروطیت) و یا مذاکره برای عقد قراردادهای دو جانبه بین گروههای اصلی جامعه مانند صاحبان مشاغل و کارگران (نئوکورپوراتیسم) می باشد.
بهترین روش برای حفاظت از حقوق اقلیت، فعالیتهای مستمر و روزانه اتحادیه های ذینفع و نیز جنبشهای اجتماعی است. اینها انعکاس گرایشهای
شدید و متفاوتی است که در جامعه وجود دارد و سبب میشود که مردم را با نمایندگان برگزیده و تصمیم گیرنده در ارتباط قرار دهد.
تنش ذاتی بین مراکز قدرت و آحاد مردم را میتوان این گونه نیز تعریف کرد:
« در دموکراسیهای جدید، آرا ممکن است شمرده شوند ولی این تنها «نفوذ»
است که به حساب میآید. »
ادامه دارد
🆔👉 @iran_novin1
