قیام آبان حاصل تلنبار شدن خواسته‌های پاسخ ناگرفته و برآورده نشدهٔ مردم طی چند دهه بود. خواسته‌هایی که از صنفی [نان و کار] تا اجتماعی [برابری و ضدطبقاتی] و در نهایت سیاسی [آزادی] بالغ شدند و خشمی فشرده را بسان دهانهٔ فوارهٔ آتشفشان بروز دادند.
قیام آبان ۹۸، فصل‌الخطاب صحنهٔ سیاسیِ ایران شد. قیامی که حد و مرزی قاطع میان رژیم، هم‌سویان، لابی‌ها و نان‌خورهای نظام با ضد ولایت فقیه و هر گونه دیکتاتوری کشید؛ به‌خصوص که بخشی از پیکر تاریخ گذشتهٔ ایران را همواره دیکتاتوریهای موروثی، ملوث کرده‌اند. یک ویژگیِ بارز و چشم‌گیر قیام آبان ۹۸ که آن را از قیامهای پیشین متمایز کرد، سازمان‌یافتگی به‌طور عام و ورود کانون‌های شورشی به‌طور خاص بود. این کیفیت سازمانیافتگیِ قیام بود که تنها طی ۴۸ ساعت، لرزهٔ سرنگونی و پیام توفانیِ آن را تا بیت خامنه‌ای برد.