جادوی شگفت‌انگیز، جادوی عادی: دو شیوه‌ی روایت امر ماورایی
#مقاله

قصه‌گویی که پوستی بر تن دارد و برای هم‌قبیله‌ای‌هایش که دور آتش جمع شده‌اند، قصه می‌گوید: تصوری که ما از نخستین قصه‌گویان داریم؛ و نویسنده‌ای که عینکی بر چشم دارد، پشت میزی نشسته و داستانی را می‌نویسد یا تایپ می‌کند: تصویر قالبی داستان‌گوی امروزی. از قصه‌گویی اولیه تا داستان‌نویسی امروز، در زمان‌های مختلف و بین ملت‌های گوناگون، شکل‌های روایی بی‌شماری وجود داشته است. اما آیا می‌توان ورای این تفاوت‌ها، شباهت‌هایی اساسی میان انواع گوناگون روایت یافت؟

متن کامل

https://t.me/in_a_short_moment

شش پرسش فلسفی درباره‌ی پیانوی خودکار
خوانش پساانسان‌گرای وست‌ورلد
#مقاله

خوانش پساانسان‌گرا (posthumanist) خوانشی است که بر بررسی فرضیات متن درباره‌ی سرشت انسان تمرکز می‌کند. در چنین خوانشی، مفهوم انسان که غالباً بدیهی و واضح انگاشته می‌شود، به روشی پساساختارگرایانه واسازی می‌شود. برای تحقق چنین خوانشی، خواننده باید متن را به گونه‌ای بخواند که گویی خودش انسان نیست یا دستکم خود را در جایگاه یک تحلیل‌گر جدا از انسان‌ها قرار دهد. بنابراین، خوانش پساانسان‌گرا نه تنها بر خلاف جریان، که بر خلاف خویشتن خواننده است.

[🚫 در این نوشته بخش زیادی از داستان وست‌ورلد لو می‌رود.]

متن کامل

https://t.me/in_a_short_moment

مسئله‌ی تاریخ سرایش اشعار نیما
#مقاله

آیا نیما تاریخ شعرهایش را جعل می‌کرد؟ آیا شواهد محکمی برای این ادعا وجود دارد؟ آیا ما می‌توانیم به پاسخ قطعی این پرسش برسیم و آیا این ادعا پیامد مهمی برای تاریخ شعر نو فارسی دارد؟
در مقاله‌ای که در شماره‌ی تازه‌ی مجله تاریخ ادبیات دانشگاه شهید بهشتی منتشر شده، سعی کرده‌ام به این پرسش‌ها پاسخ بدهم. مقاله را می‌توانید از اینجا دریافت کنید.

https://t.me/in_a_short_moment