من خیلی چیزها رو فراموش کردم و فراموشی بی‌حسی عمیق غیرقابل نجاتی میاره.

آخر چرا پرنده به دنیا نیامدم؟

غم‌هامون منحصر به فرد ولی شبیهه.

شاید در یکی از نامه ها، به عشق معترف شده باشم یا به قتل،
و شاید از این روست که بی‌ دلیل، دوست داشته یا تبعید می‌شویم.
#بیژن_الهی

انتخاب‌های نکرده؛ در واقع گزینه‌های دومی که با سن و سال و عقل اون موقع‌م انتخابشون نکردم، دارن از کمرم بالا میان تا با تمام سنگینی‌شون بشینن رو شونه‌هام. تا من بیفتم به جون صفحات گذشته و صفحه‌ی نه چندان سفید روانم.

شب‌ها طولانی‌اند و غم قلبم را همچون مشتی محکم احاطه کرده...

... و خواب‌هایم
طبیعت فرار خویش را از دست داده‌اند
چپیده‌اند درونم.
#رضا_براهنی

میگه: ما آدم ها رو نه برای اشتباهاتشون بلکه وقتی ازشون ناامید شدیم از زندگی‌مون خارج می‌کنیم.

ایا پنجره‌ها رو ببندم؟

آخ که چقدر دلم برای پروانه‌ها تنگ شده بود

از رسم و رسومات جهانتون هم خوشم نمیاد. مرسی.

این روزها خیلی عمیق‌تر احساس می‌کنم همه چیز رو و این یا درد میاره یا بی‌حسی.

تو هم بدون آن‌که بدانی، «یک رویا هستی‌».

-۱۸۶۷/ نامه از ژرژ ساند به گوستاو فلوبر از کتابِ «آواز‌های کوچکی برای ماه»

تنها چیزی که الان می‌تونه یه خرده بهتر کنه حالمو دوتا بلیط کنسرت لانا دل ری هستش.

قبلا می‌دونستم ولی الان ایمان آوردم آدم‌ها می‌فهمن و کاش موقع‌اش که شد اونقدر پذیرا باشیم که فهمشونو بفهمیم.

من به چشم خود دیدم جریان ناایستای حیات را و ایستایی درد، ایستایی احساس را...

هیچکس به اندازه‌ی من پروانه‌ها رو دوست نداره