من در کورترین نقطه‌ی این زندگی ایستاده و دنبال شمع وجود می‌گشتم.

پروسه‌ای دردناک‌تر از نوشتن پایان‌نامه به خود نمی‌بینه یه دانشجو.

من از اون آدمام که دروغ‌های خودمو باور می‌کنم :))

من خیلی چیزها رو فراموش کردم و فراموشی بی‌حسی عمیق غیرقابل نجاتی میاره.

آخر چرا پرنده به دنیا نیامدم؟

غم‌هامون منحصر به فرد ولی شبیهه.

شاید در یکی از نامه ها، به عشق معترف شده باشم یا به قتل،
و شاید از این روست که بی‌ دلیل، دوست داشته یا تبعید می‌شویم.
#بیژن_الهی

انتخاب‌های نکرده؛ در واقع گزینه‌های دومی که با سن و سال و عقل اون موقع‌م انتخابشون نکردم، دارن از کمرم بالا میان تا با تمام سنگینی‌شون بشینن رو شونه‌هام. تا من بیفتم به جون صفحات گذشته و صفحه‌ی نه چندان سفید روانم.

شب‌ها طولانی‌اند و غم قلبم را همچون مشتی محکم احاطه کرده...

... و خواب‌هایم
طبیعت فرار خویش را از دست داده‌اند
چپیده‌اند درونم.
#رضا_براهنی

میگه: ما آدم ها رو نه برای اشتباهاتشون بلکه وقتی ازشون ناامید شدیم از زندگی‌مون خارج می‌کنیم.

ایا پنجره‌ها رو ببندم؟

آخ که چقدر دلم برای پروانه‌ها تنگ شده بود

از رسم و رسومات جهانتون هم خوشم نمیاد. مرسی.

این روزها خیلی عمیق‌تر احساس می‌کنم همه چیز رو و این یا درد میاره یا بی‌حسی.