حالا که برگشته، خونه عطر چایی زعفرونی و گل مریم میده ولی وقت رفتن من رسیده. دلم اینجاست تو خونه، تو خیابون، تو مترو، پیش دوستام، پیش مامان. ولی زندگی ادامه داره، باید برم و از جای دورتری دنبال کنم اخبار رو و به قول سدجاد باید شقایق کاشت.

آیا در این دیار کسی هست که هنوز
از آشنا شدن
با چهرۀ فنا شدۀ خویش
وحشت نداشته باشد؟
#فروغ_فرخزاد

شریف:
صاحب شرف؛ دارای شرف؛ شرافتمند؛ بزرگوار؛ بلندقدر، پاک نژاد، ارجمند، اصیل، بانجابت، بزرگوار، سرافراز.

نمی‌مرد و میان اشک و آتش باز هم جان داشت
به جای خون به رگ‌های غمش، ققنوس جریان داشت
#مهدی_موسوی

ای آزادی!
کاش با تو زندگی می‌کردم، با تو جان می‌دادم، کاش در تو می‌دیدم، در تو دم می‌زدم، در تو می‌خفتم، بیدار می‌شدم، می‌نوشتم، می‌گفتم، حس می‌کردم، بودم.

#علی_شریعتی

قلب من گوئی در آنسوی زمان جاریست
زندگی قلب مرا تکرار خواهد کرد
و گل قاصد که بر دریاچه‌های باد می‌راند
او مرا تکرار خواهد کرد.
#فروغ_فرخزاد

میدید وطن را ،
که سراپا همه درد است
میدید که خون در رگ مردم،
افسرده و سرد است
آتشکده ها خالی خاموش
آزادی در بند
لبخند فراموش
بیگانه نشسته ست بر اورنگ
از ریشه دگرگون شده فرهنگ...
#فریدون_مشیری

آه ای آزادی گر دست می‌دادی
روشنای حیات
در قلب محزون‌مان
پیدا
آب‌های آزاد روح
بر سطحِ این بار روشن زندگی
جاری می‌شد.

آه ای آزادی
کاش دست می‌دادی.

#آیینه

زمان سپری خواهد شد. روزی همه خواهند فهمید که این همه رنج برای چیست. آن روز دیگر برای هیچ‌کس رازی باقی نمی‌ماند، ولی فعلا باید زندگی کرد... انسان به زودی خواهد دانست که چرا زندگی می‌کند و چرا رنج می‌کشد... ای کاش بداند! ای کاش بداند!

— آنتون چخوف، سه خواهر

خسته‌، زخمی و شکسته‌ام. بر پهنای زندگی چیزی جز تاریکی مرگ نمی‌بینم. بوی خون و انعکاس فریاد مردمان تا عمق جان بی‌رمقم نفوذ کرده و من در میانه‌ی دریاچه‌ی خشک آزادی ایستاده امید را صدا می‌زنم. بی‌وقفه و هر بار بلندتر.
امید را که ناجی همه‌ی ماست.

بعد از همه‌ی این‌ها، دیگه هیچکدوم‌مون اون آدم‌‌های قبلی نمیشیم.

أريد الحیاة کطیر طلیق
«زندگی را چون پرنده‌ای آزاد می‌خواهم»

#محمود_درویش
‌

خوشحالم که اطرافیان در مورد تغییراتم ازم سوال نمی‌پرسن.

باید با نیاز به تایید شدن از طرف دیگران سخت بجنگم.

این روزها بیشتر از هر وقت دیگه‌ای به سمت فکر کردن و حرکت جمعی سوق داده میشیم. و دارم فکر می‌کنم با این حجم از آلودگی اطلاعات و اخبار ضد نقیض چحوری از هم انتظار داریم که همه شبیه بهم فکر کنیم؟
وقتی می‌دونیم نهایتا همه داریم برای یک هدف و یک مقصد تلاش می‌کنیم چرا سعی می‌کنم همه رو شبیه بهم و به زور به یک راه هدایت کنیم؟ و در نهایت چجوری می‌خوایم به آزادی برسیم وقتی حتی تحمل راه، فکر و عمل متفاوتی که به آزادی می‌رسه رو هم نداریم؟

حتی وقتی همه چیز خوب پیش میره هم من از ناامید کردن خودم لذت می‌برم.