جمعیت امام علی

🌱 «در نکوداشت پنجم اکتبر، روز جهانی معلم»

درس را دقیقا از کجا شروع کردی؟ از کنار تخت کودکی که با سرطان پنجه در پنجه بود یا از کنار قامت خسته کودکی در چهارراه روزمرگی های ما؟ کتاب درسی ات کدام بود؟ چشمان پر اشک کودکی که از سوء تغذیه به تنگ آمده بود یا دستان لرزان مادری که می خواست شرمنده آینده فرزندانش نباشد؟ کلاس درست کجا بود؟ گودهای پر از درد دروازه غار یا پاتوق های پر دود و هیاهوی فرحزاد؟

انگار تمام رنج هایی که فریادشان می زدی از ازل در گوش تاریخ پیچیده بود و حالا پژواکش به گوش ما می رسید. همان روزهایی که محمد و عیسی و موسی و ابراهیم، معلمان بزرگ تاریخ انگشت اشارت خود به سمت رنج دیدگان گرفتند و سهم کودکان را از روزگار خودخواهی ها و فراموشی ها یادآور شدند. انگار این کلاس درس برپا بود تا روزی که علی کیسه بر دوش گرفت و رفت تا درس را دوباره تکرار کند. رفت که بگوید: «مبادا کودکان را گاه سیر و گاه گرسنه بگذارید» تا رسید به بزرگان دیگر و حالا نوبت توست که به تاسی از علی و تمام گذشتگانش درس را دوباره مرور کنی و کودکان رنج دیده را به رخ تمام فراموشی های ما بکشی: «اگر در جامعه‌ای دانشگاه رفتی و پایین دانشگاه بچه‌هایی در حال سوختن بودند، علم آن دانشگاه به درد نمی‌خورد. دانشگاهی بساز و درس بده که کودک سرزمینت در آن نسوزد» تو برای ذهن های بیدار و مشتاقِ بیداریِ جامعه از رنج کودکان درگیر اعتیاد گفتی، همانها که سالها انکار می شدند و حضورشان میان تمام عددها گم بود. تو از رنج دخترانی گفتی که به معامله بزرگترهای افیون زده شان، در کودکی به اجبار تن به ازدواجی ناخواسته می دادند. تو کلاسی داشتی که نیمکت هایش زیر کپرهای سیستان و بلوچستان بود. درست کنار نگاه پر سوال کودکانی که هیچ کس جوابی برای سوالشان ندارد: «چرا سهم ما از دنیا این است؟» کتاب درس تو کلامی است که از زبان کودکی رنجور بر تخت بیماری بیان می شود. تو معلم ما هستی که راه انسانیت را از میان غوغای روزمرگی نشانمان دادی.

حالا در میان اینهمه رنج مردمان شهر، رنج دیگری را به دلمان گرفته ایم. رنج نبودنت، دوری ات، اسارتت به دست ظلمی که هیچ نمی داند از لطف حضورت. و دیگرانی هر روز به بار این رنج می افزایند. آنها که صدایت را نشنیدند و نخواستند که بشنوند. ولی ما اینسوی دیوارها هنوز ایستاده ایم و توصیه ات را مرور می کنیم: «امید داشته باشید به تغییر» امید داریم حتی در سیاه ترین لحظات این روزگار.

هرچند هر روز، روز توست که چراغ به دستمان دادی تا آنچه یافت می نشود را در این شهر جست و جو کنیم، اما بهانه ای است امروز تا بگوییم: «روزت مبارک معلم ما»

#شارمین_میمندی_نژاد
#آزادی_فعالان_مدنی
#دادرسی_عادلانه

https://b2n.ir/259185

🆔 @imamalisociety

1.7K viewsedited 14:07