#55_qism
(✍Fahriya_Yaqub)
Sakiyna xatni õqib bõlib, yiĝlab yubordi. Usmonni naqadar soĝingan edi. Ammo xatdagi : « meni tashlab ketasan deb õylagan edim» degan sõzlardan jahli chiqqan edi.
—Men nahotki uni tashlab ketadigan ayolga õxshasam. Õzimdan ham kõproq unga ishonsam, nega men haqimda bunday õyladiykin dedi ichida. Keyin begona ayolning qilgan qõnĝiroĝi yodiga tushdi.
Sakiyna yana ichida:
—Balki bu tuhmat qilinishini bilib, õsha ayolga ishondi deb qõrqqan bõlsa kerak deb õyladi. Qõliga qoĝoz va ruchka oldi. Usmonga xat yozmoqchi edi. Nima deb yozishni õylardi. Bir sõz yozdiyu u qoĝozni ĝijimlab, axlat chelagiga otib yubordi.
—Men bu yerda, ozodlikda bõla turib qancha siqilyapman. U bõlsa mendanda kõproq siqilyotganligi aniq. Onasi, ayoli va bolasini kõrmaganiga uch oydan oshgan bõlsa, uning yuragini siqmaydigan, kayfiyatini kõtaradigan narsalarni yozishim kerak dedi.
Boshqa qoĝoz olib chiroyli va dona-dona qilib xat yoza boshladi. Zaynabning yangi qiliqlarini, uyda bõlgan kulguli voqealarni yozdi. Va xatning oxiriga Zaynabning qõlchasini sekin qoĝozga bosib chizdi. Maktubni kanverdning ichiga solib qõydi. Qachon pochta kelsa berib yuboraman deya.
***
Bir kuni Zaynabni belanchagiga yotqizdi. Bolaning eng shirin davrlari uch oylikda boshlanadi. Har xil qiliqlar ovozlar chiqarardi. Yuqoridagi qandilga qarab, oĝzini ochar, alla nimalar deb gapirar edi Zaynab. Sakiyna uning yoniga keldi. Qizining dumaloq qop-qora kõzlarida nimadir yetishmaydigandek kõrinardi. U kõzlar Sakiynaga qaradi va xursandlikdan qõl-oyoqlari barobar tipirchilardi. Uning gõzal va ma'noli kõzlari kimnidir qidirar, kimnidir soĝingan edi. Xuddi:
—Meni otam qani?! Qayerda u?! degandek tikilib turardi. Sakiyna bu nigohlarga tutilib qoldi, va qiziga:
—İnshaAlloh bir kun topishamiz qizim deya peshonasidan õpdi.

© Hayot_vasfi
👉 https://t.me/+T-wiygxPKGc1OWRh