من دلم می‌خواد از من یک کتاب به جا بمونه.

من همیشه تورو دارم که بتونم بهت برگردم؟

بگو هنوز رویا داری
بگو هنوز امیدواری

قفسه‌ی سینه م خالیه.زندگی می‌کنم و نفس می‌کشم و احساس می‌کنم اما احساس عمیقی به چیزی ندارم.انگار دیگه برام مهم نیست دیر برسم؛ منتظر بمونم و حرف بشنوم.انگار دیگه برام مهم نیست پیام ندی؛ بری و نبینمت؛ چون من عادت کردم به نبودت و عمیقاً شکستم.من فرار می‌کنم؛ از همه چیز فرار می‌کنم.فکر می‌کنم فرار تنها راه چاره‌ست و جز این راهی ندارم.شاید چون درد ها بدون زنگ قبلی به من و سرزده درو شکوندن و اومدن تو خونه.عزیزِ من، من حالا اسیر دست دردهام.حالا دیگه من با خاطره ها زندگی می‌کنم.خاطره هایی که توی قلبم نگهشون داشتم؛ خاطره هایی که خوبن، عزیزن و ارزش یادآوری دارن. البته که به تو هم فکر می‌کنم و در آخر به این می‌رسم که باید فرار کنم تا شاید روزی پیدام کنی، روزی که بهتر از این روزهاست و حالم بهتره.

لطفا راجع به پیام های اینجا اصلا با من حرف نزنید و اصلا هم نگران نباشید چون این ها در لحظه نوشته میشن و تمام.

چشماتو ببند و آرامشو بغل کن.

واکنشم به همه چیز«وای»ه.پر از معنیه لامصب.وای یعنی ترسیدم، ذوق کردم، دلهره گرفتم، خوشحالم، تعجب کردم، شوکه شدم، تپش قلب گرفتم، مردم، زنده شدم و همه چی.

برای " سه نزدیک به چهار صبحی‌‌ " ها

Hear it in your tone
You're slowly letting go
Are you turning off your phone? Oh
Feelings turn cold.

همون آهنگی که این روزا دنبالشی😭

چی میشه که آدما میمیرن بدون اینکه دفن بشن؟

چی میشه که آدما میمیرن بدون اینکه قلبشون وایسته؟

اگه فکر خودکشی به سرت زد اینو حتما گوش کن🫂
@iamech

کاش می‌تونستم کاری کنم برای خونه‌م، برای ایران.