bolbbalgan4 / to my youth

At some point in my life,
I used to wish that I could disappear from this word

The whole word seemed so dark,
I cried every night

Will my mind feel at ease if I just disappear?

I was so afraid of everyone’s eyes on me

During those beautifully beautiful days, I was in pain

I hated myself,
for not being able to receive love

My mom and dad, they are only looking at me

This is not how I really feel, but I keep getting further away

What should I do?

The saying that time is medicine was really true for me,
As the days went by, I really did get better

But sometimes when I’m too happy, I’m afraid I’ll be in pain again

I am afraid that someone will take away my happiness

Those beautifully beautiful memories were so painful

It hurt to the point where I could hurt no more but the pain wouldn’t go away

My friends, all those people, they’re only looking at me

This is not how I really am,
But I keep getting further away

But still maybe I could be a bright light in this world

Maybe after all that pain, I could
shine a light even if it’s short

So I couldn’t give up

The me that couldn’t fall asleep peacefully for a single night

Because if I keep trying to stand up like this,
I might be able to find myself

How painful must it have been?

How much?
How much did I hope for it? :)

تو تولد امسالم از اعماق قلبم خوشحال بودم، پس قراره اینجا اِسپمش کنم :)

لحظه‌هایی که خودمون رو تو آهنگای تیلور گم کردیم🌟

تو تک تک لحظات تولدم خوشحال بودم؛ لحظه‌ای که لباسی که فاطی برام دوخته بودو پوشیدم، آرایش کردم، میز رو چیدم، شمع‌هارو روشن کردم، رقصیدم و بغل شدم، آرزو کردم و شمع‌ها رو فوت کردم.
و همه‌ی این‌ها به خاطر این بود که کنار انسان‌های موردعلاقم بودم :) 💓
پیداشون کنید بچه‌ها!
آدم‌هایی رو پیدا کنید که به خوشحالی شما اهمیت بدن، ساده و بدون تظاهر در کنارتون باشن؛ باور کنید بهترین حس دنیاست، براتون آرزوش میکنم.

«آگستوس، دوست داری بعضی از ترس‌هات رو با ما درمیون بذاری؟»

«ترس‌هام؟»

«بله»

بدون لحظه‌ای درنگ گفت: «فراموشی؛ مثل ضرب‌المثل مرد نابینایی که از تاریکی می‌ترسید، من هم از فراموش شدن میترسم :).»


خطای ستارگان بخت ما / جان گرین

خیلی از شب‌ها مثل گاس، از فراموش شدن میترسم.

لطفا یکی هر شب بیاد بهم بگه: زارا جون کلاژناتو بخور پول دادی بالاشون 😠

مخفیگاه*

دلم برای این ساید از دانشجو بودن تنگ میشه؛ اینکه میرفتم پشت دانشکده، خودمو میچسبوندم به پنجره‌ی کارگاه موسیقی، رقص باد و چمنارو نگاه میکردم و تو قلبم میدونستم آدمای موردعلاقم رو قراره هر روز ببینم؛ دلم تنگ میشه…