Լոռի Բերդ, միջնադարյան անառիկ ամրոց ներկայիս Լոռու մարզում՝ Ստեփանավանից 4,5 կմ հեռավորության վրա։ Գտնվում է Ձորագետ և Ուռուտ կիրճերի հատման մասում։
#Ճարտարապետություն
#Ճարտարապետություն
Արարատի տաճար։
Ժողովրդի մեջ ավելի տարածված է որպես «Չարենցի կամար», քանի որ կամարի շուրջը փորագրված են չարենցյան սքանչելի տողերը Արարատի մասին
Կառուցվել է 1957 թվականին:
#ճարտարապետություն
Ժողովրդի մեջ ավելի տարածված է որպես «Չարենցի կամար», քանի որ կամարի շուրջը փորագրված են չարենցյան սքանչելի տողերը Արարատի մասին
Կառուցվել է 1957 թվականին:
#ճարտարապետություն
Հայկական զգեստն առանձնանում է երկարափեշությամբ, կողքերի ճեղքվածքներով և պարտադիր ուղեկցվում է գոտիով: Գեղազարդվել է երիզ -քուղով, ասեղնագործության տարբեր տեխնիկայով: Կանայք գլխաշորը կրել են ուսերն ի վեր, առանց դեմքը, բերանը ծածկելու: Հայկական ասեղնագործության հայտնի կենտրոնները՝ Վան – Վասպուրականը, Կարինը, Շիրակը, Սյունիք – Արցախը, Կիլիկիան, առանձնանում են զարդաձևերի, գունային համադրության և ամբողջ հորինվածքի ռիթմիկ ու ոճական նկարագրով։
Ավելին կարող եք կարդալ մեր կայքում`
https://ostarmenia.com/hy/armeniandressing-arm/
Ավելին կարող եք կարդալ մեր կայքում`
https://ostarmenia.com/hy/armeniandressing-arm/
Տհալ
Հայկական ավանդական ուտեստ,որը թե համեղ և թե՛ սննդարար է:Չնայած տհալի պատրաստման ծախսարար և ժամանակատար գործը.թացի.,այն հրաշալի միջոց է միսը երկար պայելու համար:
Տհալը թերևս մսի պահածոյացման ամենահամեղ տարբերակն է: Հին ժամանակներում մեր նախնիները ուշ աշնանը պատրաստում էին ղավուրմա, որն օգտագործում էին մինչև գարուն: Տավարի կամ ոչխարի միսը եփում են, ապա, անջատելով խոշոր ոսկորները, միսը տապակելով կարմրացնում են յուղի մեջ, լցնում կավե կամ արծնապատ ամանի մեջ, լավ սեղմում և վրան լցնում են հալած տաք յուղ։
Միսը ուտում են և տաք և սառը վիճակում, ինչպես նաև գործածում են տարբեր կերակուրներ պատրաստելու համար։
Հայկական ավանդական ուտեստ,որը թե համեղ և թե՛ սննդարար է:Չնայած տհալի պատրաստման ծախսարար և ժամանակատար գործը.թացի.,այն հրաշալի միջոց է միսը երկար պայելու համար:
Տհալը թերևս մսի պահածոյացման ամենահամեղ տարբերակն է: Հին ժամանակներում մեր նախնիները ուշ աշնանը պատրաստում էին ղավուրմա, որն օգտագործում էին մինչև գարուն: Տավարի կամ ոչխարի միսը եփում են, ապա, անջատելով խոշոր ոսկորները, միսը տապակելով կարմրացնում են յուղի մեջ, լցնում կավե կամ արծնապատ ամանի մեջ, լավ սեղմում և վրան լցնում են հալած տաք յուղ։
Միսը ուտում են և տաք և սառը վիճակում, ինչպես նաև գործածում են տարբեր կերակուրներ պատրաստելու համար։
Տարազի համակարգի հիմնական բաղադրիչ է եղել նաև զարդը: Զարդերի հատուկ խումբ են կազմում հմայիլ-պահպանակները` աչքուլունք, հուռութքներ, խաչեր, բոժոժներ: Հայտնի է, որ հնադարում զարդարվել են ինչպես կանայք, այնպես էլ տղամարդիկ, քանզի գեղագիտական դերից բացի` զարդերն ունեցել են պաշտպանական, հմայական նշանակություն: Կանանց նվիրել են ոսկե դրամաշարով ճակատնոց, ճակատազարդ կտուց, ոսկե մատանիներ, քունքակախիկներ, կրծքի ոսկե քորոցներ:
Ավելին կարող եք կարդալ մեր կայքում `
https://ostarmenia.com/hy/armeniandressing-arm/
Ավելին կարող եք կարդալ մեր կայքում `
https://ostarmenia.com/hy/armeniandressing-arm/
Արզականի կամ Նեղուցի վանական համալիրը գտնվում է գյուղի կենտրոնից մոտ 2 կմ հյուսիս-արևմուտք:
Հիմնական հուշարձանախմբում են Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին, կից գավիթը և առանձին փոքր մատուռը: Եկեղեցուց և գավիթից ճիշտ հարավ մնացել են երկու իրար կից ուղղանկյուն հիմքի փորվածքներ։ Համալիրի հիմնական շինությունները կառուցվել են X-XI դարում:
Անվան ընտրությունը հին ավանդույթի համաձայն երկու հիմքեր ունի. առաջինը՝ Նեղուց, իբրև ջրային նեղուց հիշեցնող ճանապարհ անվանումն է, որը կապում է գյուղը վանքի հետ: Եվ երկրորդ տարբերակը՝ ի նշան վաղքրիստոնեական ճգնավոր Նեղոս (Նեղուց) Ալեքսանդրացու (III դ):
Հիմնական հուշարձանախմբում են Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին, կից գավիթը և առանձին փոքր մատուռը: Եկեղեցուց և գավիթից ճիշտ հարավ մնացել են երկու իրար կից ուղղանկյուն հիմքի փորվածքներ։ Համալիրի հիմնական շինությունները կառուցվել են X-XI դարում:
Անվան ընտրությունը հին ավանդույթի համաձայն երկու հիմքեր ունի. առաջինը՝ Նեղուց, իբրև ջրային նեղուց հիշեցնող ճանապարհ անվանումն է, որը կապում է գյուղը վանքի հետ: Եվ երկրորդ տարբերակը՝ ի նշան վաղքրիստոնեական ճգնավոր Նեղոս (Նեղուց) Ալեքսանդրացու (III դ):
Իմաստուն և հիմար կույսեր», մանրանկար Արցախում գրված ու պատկերազարդված Ավետարանից
#մանրանկարչություն #կերպարվեստ
#մանրանկարչություն #կերպարվեստ
Ազգային կերպարվեստի բացառիկ գանձերից են խաչքարերը, որոնցից յուրաքանչյուրն ինքնատիպ է: Հայաստանում առաջին խաչքարերը կերտվել են IX դ` արաբական լծի թոթափումից հետո։ Այդ բարձրաքանդակ խաչերով սալերը դարձան միջնադարյան Հայաստանի արվեստի առավել տարածված կոթողները։ Չնայած նրան, որ խաչքարերը հեռավոր կերպով արձագանքում են Եվրոպայի և Առաջավոր Ասիայի ռելիեֆային և թևավոր խաչերին, այնուհանդերձ հատկանշական են միայն Հայաստանի IX – XVIII դդ. արվեստին: Միայն հայկական խաչքարերին է հատուկ ուղղաձիգ սալի տարածական ծավալաձևը, կենտրոնական խաչի տակ քանդակված վարդակը կամ այլ դեկորատիվ զարդ, ծավալի վերին մասում քիվանման ելուստավոր ավարտը։
Հայկական գեղեցիկ ավանդույթները շատ են,որոնք միշտ մեծ շուքով են նշվել,օրինակ հարսանեկան տոնախմբությունը,հնում նշել են «յոթ օր և յոթ գիշեր», ինչը հիմք հանդիսացավ մինչ այժմ օգտագործվող թևավոր արտահայտությանը:
Նոր ընտանիքի ստեղծման մեջ կարևոր դեր է խաղացել «հարսանիքի կնքահայրը» «քավորը» Որպես կանոն, «կնքահոր ընտանիքն էր ընտրվում մերձավոր և հարգարժան զույգ, որը ծառայում էր ընտանեկան երջանկության օրինակ: «Կնքահայրը» նորաստեղծ ընտանիքին ամենաթանկ նվերն էր նվիրում: Ըստ ավանդույթի՝ ակնկալվում էր, որ հետագայում «կնքահոր ընտանիքը» բոլոր հարցերում աջակցելու էր երիտասարդ զույգին:
Նոր ընտանիքի ստեղծման մեջ կարևոր դեր է խաղացել «հարսանիքի կնքահայրը» «քավորը» Որպես կանոն, «կնքահոր ընտանիքն էր ընտրվում մերձավոր և հարգարժան զույգ, որը ծառայում էր ընտանեկան երջանկության օրինակ: «Կնքահայրը» նորաստեղծ ընտանիքին ամենաթանկ նվերն էր նվիրում: Ըստ ավանդույթի՝ ակնկալվում էր, որ հետագայում «կնքահոր ընտանիքը» բոլոր հարցերում աջակցելու էր երիտասարդ զույգին:
🫕Խաշը հնագույն հայկական ուտեստներից է, որը տարածում է ստացել Կովկասում և Անդրկովկասում:
▪ «Խաշ» անվանումը, ըստ ամենատարածված վարկածի, առաջացել է հայերեն «խաշել» բառից: Ավանդաբար խաշը պատրաստում են ցուրտ եղանակին։
📌Խաշ ուտում են վաղ առավոտյան, որպեսզի ամբողջ օրվա ընթացքում մարսեն: Խաշ եփելը տավարի տոտիկները 10-ից 12 ժամ պահում են հոսող ջրի տակ, որպեսզի միսը ազատվի արյան գնդիկներից, մաքրվի մազերից: Մասերը մաքրելուց և լվանալուց հետո, այն խաշվում է 6-8 ժամ։
📌Խաշը եփվում է ոսկրերից, այդ պատճառով ապուրը հիմնականում կազմված է լինում այսպես կոչված ոսկրային նյութից (կոլագենից), որը ստացվում է ոսկրերը եռացնելու արդյունքում: Հենց կոլագենի առկայությամբ է բացատրվում այն, որ սառելով` խաշը ժելեի է նմանվում:
▪ «Խաշ» անվանումը, ըստ ամենատարածված վարկածի, առաջացել է հայերեն «խաշել» բառից: Ավանդաբար խաշը պատրաստում են ցուրտ եղանակին։
📌Խաշ ուտում են վաղ առավոտյան, որպեսզի ամբողջ օրվա ընթացքում մարսեն: Խաշ եփելը տավարի տոտիկները 10-ից 12 ժամ պահում են հոսող ջրի տակ, որպեսզի միսը ազատվի արյան գնդիկներից, մաքրվի մազերից: Մասերը մաքրելուց և լվանալուց հետո, այն խաշվում է 6-8 ժամ։
📌Խաշը եփվում է ոսկրերից, այդ պատճառով ապուրը հիմնականում կազմված է լինում այսպես կոչված ոսկրային նյութից (կոլագենից), որը ստացվում է ոսկրերը եռացնելու արդյունքում: Հենց կոլագենի առկայությամբ է բացատրվում այն, որ սառելով` խաշը ժելեի է նմանվում: