خواننده‌هایی هستند که از تاریکی شعر را می‌خوانند، خواننده‌هایی که شعر را در تاریکی می‌خوانند. خواندن هم "استیل" می‌طلبد.
خواندن هنری است که سهمش را در شعر، و به طور کلی در ادبیات، باید جدی گرفت. یک خواننده‌ی حرفه‌ای در حاشیه‌ی آنچه می‌خواند برای خودش ابزاری دارد و کارگاهی.
 خواننده‌ای که برای خواندن متن کارگاه شخصی نداشته باشد یک خواننده‌ی بی‌ساز و برگ، یک خواننده‌ی عامی، است.
برعکس، خواننده‌ی باساز وبرگ، نخوانده را می‌خواند ،لای سطرها را می‌خواند. در این معنا، خواندن خود نوعی خلق است، آفرینش است.
خواننده‌ای که نمی‌نویسد ولی خودش متنی برای خواندن می‌شود. این طور خواندن، قدرت است؛ و فکر می‌کنم که پل کلودل شاعر فرانسوی از این هم فراتر می‌رود وقتی می‌گوید: غرض و هدف ادبیات این است که خواندن یاد بگیریم.

#یداله_رویایی
مشهور به رؤیا ( ۱۳۱۱ – ۱۴۰۱)


@hoonaarpublication

اولین سالگرد درگذشت خالق لبریخته‌ها
#یداله_رویایی ملقب به رویا
🖤🙏

@hoonaarpublication