ادبیات، به منزله‌ی کلام مشترک، با پایانی آغاز می‌کند که تنها همان امکان درک کردن می‌دهد. برای سخن گفتن، لازم است مرگ را ببینیم، مرگ را پشت سر خود ببینیم. وقتی سخن می‌گوییم، به گوری تکیه می‌کنیم و این خلاُ گور همان است که حقیقت زبان را می‌سازد، اما خلاُ، در عین حال، واقعیت است و مرگ هستی می‌شود. هستی هست_یعنی حقیقتی منطقی و بیان نشدنی_ و دنیوی هست، زیرا ما می‌توانیم چیزها را ویران سازیم و وجود را معلق داریم. بدین لحاظ است که می‌توان گفت هستی هست زیرا نیستی هست.

#موریس_بلانشو


@hoonaarpublication

ادبیات، به منزله‌ی کلام مشترک، با پایانی آغاز می‌کند که تنها همان امکان درک کردن می‌دهد. برای سخن گفتن، لازم است مرگ را ببینیم، مرگ را پشت سر خود ببینیم. وقتی سخن می‌گوییم، به گوری تکیه می‌کنیم و این خلاُ گور همان است که حقیقت زبان را می‌سازد، اما خلاُ، در عین حال، واقعیت است و مرگ هستی می‌شود. هستی هست_یعنی حقیقتی منطقی و بیان نشدنی_ و دنیوی هست، زیرا ما می‌توانیم چیزها را ویران سازیم و وجود را معلق داریم. بدین لحاظ است که می‌توان گفت هستی هست زیرا نیستی هست.

#موریس_بلانشو


@hoonaarpublication